Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Πότε να πω στο παιδί πως είναι υιοθετημένο;

Μετά από πολλά χρόνια άκαρπων προσπαθειών και μεγάλης ταλαιπωρίας, αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι. Χρειάστηκε και για την υιοθεσία μεγάλη υπομονή και προσπάθεια. Εδώ και 2 μήνες έχουμε επιτέλους κοντά μας ένα αγοράκι 8 μηνών. Η χαρά μας είναι πολύ μεγάλη, αν και είμαστε ακόμη αναστατωμένοι. Προβληματίζομαι όμως για πολλά θέματα.  Πρώτα-πρώτα πιστεύω πως κάποια στιγμή πρέπει να μάθει πως είναι υιοθετημένο. Ποιά είναι η πιο κατάλληλη ηλικία;
Τ.

Χαίρομαι που επιτέλους καταφέρατε να αποχτήσετε το παιδί που τόσο θέλατε!
Σίγουρα το παιδί πρέπει να μάθει την αλήθεια, αλλιώς θα υπάρχει ένα ψέμμα που θα βαραίνει τη ζωή του και μπορεί να του δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα μέσα από υποσυνείδητες διεργασίες. Οι προβληματισμοί σου είναι φυσικοί. Τα ιδρύματα υιοθεσίας θα έπρεπε να παρέχουν δια βίου συμβουλευτική στήριξη στους γονείς.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία για να μάθει το παιδί πως είναι υιοθετημένο, απλώς πρέπει να μεγαλώσει γνωρίζοντας την αλήθεια. Καλό είναι να του λες από τώρα (ναι, από τώρα αντιλαμβάνεται πράγματα που δεν μπορείς να φανταστείς!) πως υπάρχουν μαμάδες που έχουν γεννήσει τα παιδιά τους και άλλες που δεν τα έχουν γεννήσει και εσύ είσαι από τις δεύτερες. Μεγαλώνοντας, θα ρωτά κι άλλα πράγματα και είναι καλό να απαντάς ανάλογα με την ηλικία του. Να μερικά παραδείγματα:

Σε προσχολική ηλικία: Βλέπει κάποια έγκυο κυρία και σε ρωτά, οπότε του εξηγείς πως έχει ένα μωρό στην κοιλιά της. Μπορεί η αφορμή να δοθεί και από τη γέννηση ενός μωρού στο περιβάλλον σας. Επισημαίνεις πως εσύ δεν τον είχες στην κοιλιά σου αλλά έγινες μαμά του μετά, όταν γεννήθηκε. Στην κοιλιά της τον είχε μια άλλη κυρία που δεν ξέρουμε ποια είναι.
Σε ρωτά πού τον βρήκες. Αναφέρεσαι στο συγκεκριμένο ίδρυμα, επισημαίνοντας πως εκεί ζούσαν πολλά παιδάκια περιμένοντας τους γονείς τους, αλλά εσείς διαλέξατε αυτόν επειδή αμέσως νιώσατε πως τον αγαπάτε.

Αργότερα, στο δημοτικό, μπορείς να του εξηγήσεις τι ακριβώς είναι η υιοθεσία. Αν τύχει και περνάτε από το ίδρυμα, να του το δείξετε με χαρά. Πολύ λεπτό είναι το αναπόφευκτο ερώτημα πού είναι η μαμά του και γιατί δεν τον κράτησε. Μπορείς να του πεις πως υπάρχουν διάφοροι λόγοι που κάποιες κυρίες δεν μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά που γεννούν, οπότε τα αφήνουν στο συγκεκριμένο ίδρυμα ή σε άλλα παρόμοια για να τα βρουν αυτοί που γίνονται τελικά γονείς τους. Δεν ξέρεις τι ακριβώς έχει συμβεί στη δική σας περίπτωση, όπως και δεν ξέρεις πού είναι η κυρία που τον γέννησε (καλύτερα να αποφεύγεις να την αποκαλείς μαμά του για να μην τον μπερδέψεις).

Στην εφηβεία μπορείς να του πεις περισσότερα πράγματα. Θα αναφέρεσαι μόνο αν και όσο σε ρωτά. Αν ρωτήσει για τις λεπτομέρειες της υιοθεσίας, μπορείς να του τις πεις πχ. πότε και πώς ακριβώς έγινε. Αν γνωρίζεις κάποια στοιχεία για τους φυσικούς του γονείς, πχ. αν έχουν πεθάνει ή βρίσκονται σε άλλη χώρα ή πόλη, μπορείς να τα πεις. Δεν πρέπει όμως να αναφέρεις τα όνόματά τους ή τη διεύθυνσή τους, αν τα ξέρεις. Αυτό μπορεί να γίνει όταν το παιδί ενηληκιωθεί, οπότε αν θέλει μπορεί και να τους αναζητήσει. Σε τέτοια περίπτωση, μη φοβάστε! Το παιδί θεωρεί πάντα γονείς του αυτούς που το μεγάλωσαν.

Σε κάθε τέτοια συζήτηση, φρόντισε να του τονίζεις πόσα χρόνια τον περιμένατε και πόσο χαρούμενοι ήσασταν που τον αποχτήσατε και είστε σήμερα που τον έχετε γιο. Είναι απαραίτητο να εμπλέκεις και τον άντρα σου σε όλες αυτές τις συζητήσεις  και να διατηρείτε κοινή γραμμή. Όσο μπορείτε να το ελέγξετε, μην επιτρέψετε σε κανένα άλλο άτομο (πχ. παππούδες, συγγενείς, φίλους) να συζητήσουν εκτενώς το θέμα με το παιδί και πιθανώς να εκφράσουν τις απόψεις τους ή τη δική τους εκδοχή των πραγμάτων. Στους στενούς συγενείς και φίλους εκφράστε με λίγα λόγια τον τρόπο που έχετε αποφασίσει να αντιμετωπίσετε το θέμα και καλέστε τους να συμπράξουν.

Μια καλή συμβουλή είναι να φροντίζεις τώρα που είναι ακόμη μωρό να έχεις στενή σωματική επαφή μαζί του, για να αποκατασταθούν οι μητρικές ελλείψεις που πιθανόν του έχουν δημιουργηθεί κατά τους πρώτους μήνες στο ίδρυμα. Μια πελάτισσά μου, οδηγούμενη από το ένστικτό της, έδινε γάλα στο λίγων μηνών υιοθετημένο μωρό της κρατώντας το κοντά στο γυμνό της στήθος.

Τον πρώτο καιρό το μωρό ειναι φυσικό να είναι αναστατωμένο από την αλλαγή, όπως κι εσείς. Τα πράγματα όμως γρήγορα θα ισορροπήσουν. Ένας κίνδυνος που υπάρχει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι οι γονείς να υπερσυγκεντρωθούν στο παιδί και να το υπερπροστατεύουν. Φροντίστε να αποφύγετε μια τέτοια στάση. Θεωρήστε την κατάσταση φυσιολογική, για να μεγαλώσει φυσιολογικά και το παιδί. Είστε "κανονικοί" γονείς γιατί γονείς είναι αυτοί που μεγαλώνουν το παιδί και όχι που απλώς το γεννούν.

Κατερίνα

ΥΓ. Βρίσκω πολύ χρήσιμες τις απόψεις της ψυχαναλύτριας Francoise Dolto για το θέμα. Μπορείς να αναζητήσεις βιβλία της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για τη δική σας προστασία, τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αμέσως αλλά μετά από τη δική μου έγκριση.