Να προχωρήσω ή όχι;

Είμαι 42 ετών, εργαζόμενη, ανεξάρτητη, διαζευγμένη από ένα σύντομο νεανικό γάμο χωρίς παιδιά. Μετά το διαζύγιό μου είχα αρκετές σχέσεις αλλά καμιά δεν άντεξε στο χρόνο. Πριν είκοσι μέρες γνώρισα τον Β., 45 ετών, και αμέσως δημιουργήσαμε σχέση. Μου έδωσε την εντύπωση πως είναι αξιόλογο άτομο και πως ταιριάζουμε. Μέσα στις πρώτες μέρες όμως της σχέσης είδα πως έχει πολλά πρακτικά και ψυχολογικά προβλήματα. Βρίσκεται στο στάδιο αλλαγής δουλειάς και έχει μεγάλο άγχος και οικονομικά προβλήματα. Επιπλέον βρίσκεται σε συνεχείς προστριβές με την πρώην σύζυγό του σχετικά με τις επαφές του με το γιο του (14 ετών) και με οικονομικά θέματα. Αυτά τον κάνουν να είναι μονίμως θλιμμένος και νευρικός. Δεν θέλει να βγαίνουμε και είτε εξαφανίζεται είτε περνά ώρες μαζί μου αμίλητος. Πιστεύω πως βρίσκεται σε κατάθλιψη. Σε σχετική συζήτηση μου είπε πως αν και του αρέσω πολύ (και γι’ αυτό προχώρησε αμέσως σε σχέση μαζί μου), δεν ξέρει αν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας σοβαρής σχέσης και καταλαβαίνει πως με στενοχωρεί και δεν περνώ καλά μαζί του. Εγώ από τη μια μεριά συμφωνώ και δεν βλέπω εξέλιξη της σχέσης, από την άλλη όμως επειδή μου αρέσει θέλω να τον βοηθήσω να βγει από αυτή τη δύσκολη φάση και τότε πιστεύω πως θα τα πάμε πολύ καλά.
Κ.

Στο ταίριασμα των ανθρώπων παίζει σημαντικό ρόλο το timing. Είναι πιθανό αν συναντιόσασταν σε μια άλλη χρονική στιγμή που ο Β θα είχε λυμένα τα βασικά του προβλήματα, η σχέση σας να εξελισσόταν καλά. Αυτό είναι πιθανό αλλά όχι σίγουρο, γιατί ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα προβλήματά του αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της προσωπικότητάς του και θα εμφανιζόταν σε κάθε δυσκολία. Τώρα όμως ο συνδυασμός της συγκεκριμένης προσωπικότητας με τα συγκεκριμένα προβλήματα δεν προσφέρει ευνοϊκούς οιωνούς για μια σχέση.

Οι σχέσεις είναι για να μας κάνουν αρχικά να περνάμε ωραία. Όταν σοβαρέψουν και βαθύνουν, τότε σίγουρα τα μέλη τους συμπαραστέκονται ο ένας στον άλλον στις δύσκολες στιγμές. Αν ο Β αντιμετώπιζε αυτή τη δύσκολη κατάσταση μετά από αρκετό διάστημα καλής σχέσης (δεν μπορώ να δώσω χρονικά όρια γιατί κάθε σχέση ακολουθεί τους δικούς της τρόπους και χρόνους εξέλιξης), τότε σίγουρα θα έπρεπε να του συμπαρασταθείς. Αν αυτό όμως γίνει τώρα που η σχέση σας βρίσκεται σε πολύ αρχικό στάδιο, θα ξεκινήσετε ανισότιμα και θα καταλάβεις το ρόλο του «σωτήρα», που συνήθως καταργεί το ερωτικό στοιχείο μεταξύ δυο ανθρώπων.

Εσύ τι θα αποκόμιζες από έναν τέτοιο ρόλο; Έχεις γενικά την τάση να καταλαμβάνεις το ρόλο του σωτήρα; Τα άτομα που το κάνουν αυτό συνήθως θέλουν μέσα από αυτόν το ρόλο να γίνονται απαραίτητα και αγαπητά. Υποσυνείδητα περιμένουν τη ανάλογη ανταπόδοση σε συναισθήματα και σε βοήθεια στα δικά τους προβλήματα, γιατί είναι πολύ σπάνιο κάποιο άτομο να έχει το βάθος και την ποιότητα να προσφέρει τελείως ανιδιοτελώς. Και όταν η ανταπόδοση δεν έρχεται αισθάνονται απογοητευμένοι και αδικημένοι.

Ο Β έκανε πολύ σωστά που παραδέχτηκε την αδυναμία του να ανταποκριθεί σε μια σοβαρή σχέση υπό τις παρούσες συνθήκες. Καλύτερο θα ήταν βέβαια να το είχε αντιληφθεί από την αρχή και να μην είχε εμπλακεί μαζί σου. Ίσως όμως να μην είχε δει τη σχέση από την αρχή «σοβαρά» ή απλώς να παρασύρθηκε επειδή του άρεσες.

Θεωρώ πως το πιο λογικό είναι να μη συνεχίσεις. Αυτό όμως θα κριθεί και από τα συναισθήματα που έχεις ήδη αναπτύξει, τα οποία δεν πιστεύω ωστόσο πως έχουν ήδη εξελιχθεί σε  βαθμό που να υπερνικήσουν τη λογική. Σε περίπτωση που διακόψετε την ερωτική σχέση, δεν σημαίνει βέβαια πως πρέπει να γίνετε εχθροί. Μπορείτε να διατηρήσετε μια χαλαρή φιλική επαφή και μέσα από αυτή ίσως να του προσφέρεις πότε-πότε λίγη παρέα και συμπαράσταση. Δεν θα είναι καλό όμως για κανέναν από τους δυο σας να επωμιστείς τα προβλήματά του.

Κατερίνα