Αποτυχημένη επανασύνδεση

Συγγνώμη αν ακούγομαι θυμωμένη, αλλά όταν βλέπω γυναίκες να σκύβουν το κεφάλι στους εξαφανισμένους γίνομαι άλλος άνθρωπος…

Ειμασταν πριν 9 χρονια μαζι, με πληγωσε υπερβολικα τοτε, δεν του μιλουσα κι ας τον εβλεπα για σχεδον 5 χρονια. Καποια στιγμη ενιωσα οτι το ξεπερασα κι αρχισα να του μιλαω. Σιγα -σιγα δημιουργηθηκε μια σχεση οχι ακριβως φιλικη αλλα πολυ γλυκια και συναισθηματικη. Πριν 4 μηνες καναμε ερωτα και αυτο συνεχιστηκε, χωρις ομως να δεσμευτουμε και ουτε κι εγω ενιωθα την αναγκη αυτη.

3 εβδομαδες πριν συζητησαμε το ενδεχομενο να κανουμε ενα παιδι χωρις να ειμαστε μαζι (το λεγαμε παντα αυτο). Ξεκινησαμε την προσπαθεια, δεν ετυχε με τις πρωτες φορες. Μετα εφυγα διακοπες, εφυγε κι αυτος για δουλεια σε νησι αλλα με επαιρνε καθε μερα τηλέφωνο.

Μια μέρα του εστειλα ενα μηνυμα λεγοντας του πως αν αλλαξει γνωμη για το παιδι θα ηθελα να μου το πει κι οτι θα το καταλαβω αν μετανιωσει. Δεν μου απαντησε ποτε...2 μερες μετα του εστειλα ακομα ενα μηνυμα λεγοντας του οτι ελπιζω να μη με αποφευγει εξαιτιας του πρωτου μηνυματος και οτι αν αποφασισε να εξαφανιστει παλι ας το κανει αν οχι ξερει που θα με βρει...

Ξερω πως δεν θα απαντησει ποτε.Δεν τα βαζω μαζι του, με μενα τα εχω που ενω ηξερα ποιος ειναι και ποσο με εχει πληγωσει νομιζα οτι το ελεγχω. Αλλα τωρα ειμαι παρα πολυ χαλια. Νιωθω σαν να μην περασε μια μερα απο την πρωτη φορα πριν τοσα χρονια που χωρισαμε. Μονο αυτος ο αντρας με κανει να ποναω τοσο πολυ. Ηξερα πως οταν νιωθει πως δενεται, εξαφανιζεται. Μονος του ομως δεθηκε, δεν τον πιεσα σε τιποτα. Δεν ξερω τι να κανω. Αυτο που με ποναει πιο πολυ ειναι οτι θα τον χασω παλι απο την ζωη μου και αυτο δεν το αντεχω. Θελω να ειναι εκει με οποιο τροπο γινεται.

Κ.

Η ιστορία σου μου δημιούργησε κάποια ερωτηματικά.

Μετά από 9 χρόνια χωρισμού ξανασυνδέθηκες με το φίλο σου χωρίς δεσμεύσεις και από τις δυο πλευρές. Όταν δυο άνθρωποι χωρίζουν και μετά από μικρό διάστημα επανασυνδέονται, αυτό γίνεται γιατί λειτουργεί το συναίσθημα και η νοσταλγία, χωρίς όμως να έχουν επιλυθεί τα θέματα που τους είχαν οδηγήσει στο χωρισμό, αφού οι άνθρωποι δεν έχουν προλάβει να αλλάξουν. Για το λόγο αυτό οι επανασυνδέσεις μετά από μικρό διάστημα χωρισμού είναι κατά κανόνα αποτυχημένες. Στη δική σου περίπτωση όμως έχουν περάσει 9 χρόνια. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο διάστημα μέσα στο οποίο τα άτομα είναι πολύ πιθανό να έχουν αλλάξει, οπότε είναι εξίσου πιθανό να μην υπάρχουν τα προβλήματα που τους είχαν οδηγήσει στο χωρισμό. Στην ουσία έχουμε δυο διαφορετικούς ανθρώπους που μπορεί να δοκιμάσουν τη συμβατότητά τους για άλλη μια φορά. Δεν θα είχα λοιπόν αντίρρηση να ξαναδοκιμάσετε.

Λες πως η νέα σχέση ήταν χωρίς δεσμεύσεις και μάλιστα ότι πραγματικά δεν αισθανόσουν την ανάγκη της δέσμευσης. Για μένα μια τέτοια ελεύθερη σχέση σημαίνει πως μπορούμε πιθανώς να έχουμε παράλληλα και άλλες σχέσεις, να κάνουμε τη ζωή μας ανεξάρτητα, πως δεν έχουμε υποσχεθεί κάτι ο ένας στον άλλον και πως όποια στιγμή ο ένας θελήσει θα αποχωρήσει από τη σχέση. Αυτό δεν σημαίνει και για σένα σχέση χωρίς δεσμεύσεις;

Στο πλαίσιο λοιπόν μιας τέτοιας σχέσης διάρκειας 4 μηνών αποφασίσατε να κάνετε παιδί χωρίς να είστε μαζί. Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό. Όταν μια γυναίκα αποφασίζει να κάνει παιδί, δυο είναι τα ενδεχόμενα:

1. Το κάνει μέσα σε γάμο ή μόνιμη και μακροχρόνια σχέση συμβίωσης, οπότε υπάρχει μητέρα και πατέρας που αποφασίζουν να κάνουν παιδί και να το αναθρέψουν.
2. Το κάνει με σκοπό να το αναθρέψει μόνη της και ο πατέρας έχει παίξει απλώς το ρόλο του «σπέρματος».

Όταν λες να κάνετε παιδί χωρίς να είστε μαζί, μάλλον εννοείς τη δεύτερη περίπτωση. Θα το αναθρέψεις μόνη σου και ίσως ο φίλος σου να σου υποσχέθηκε πως θα συμβάλλει συναισθηματικά και οικονομικά, αλλά τίποτα δεν σου το εγγυάται αυτό, ειδικά από έναν άνθρωπο που όπως αποδείχτηκε εξαφανίζεται κατά βούληση.

Η απόκτηση ενός παιδιού είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ήσουν αποφασισμένη να κάνεις ένα παιδί με μια «πιθανότητα πατέρα»; Αυτό θέλει τεράστια ψυχική αντοχή και προϋποθέτει ψυχική και πρακτική δέσμευση και οικονομική επιβάρυνση για το υπόλοιπο της ζωής σου. Είσαι αποφασισμένη για κάτι τέτοιο; Δεν αναφέρεις την ηλικία σου. Την επιλογή να μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί μπορώ να τη δικαιολογήσω μόνο για μια γυναίκα που έχει περάσει τα 40, δεν έχει βρει σύντροφο, έχει μεγάλη επιθυμία για παιδί, αλλά και το σθένος και την οικονομική δυνατότητα να το μεγαλώσει μόνη. Αν η γυναίκα είναι πιο νέα, γιατί να μην περιμένει να βρει πρώτα τον κατάλληλο σύντροφο; Εξάλλου, αν μια γυναίκα για τους δικούς της λόγους επιλέξει να κάνει ένα παιδί που θα το μεγαλώσει μόνη, πρέπει να σκεφτεί και το παιδί. Θα χρειαστούν πολύ προσεκτικοί χειρισμοί από μέρους της στο θέμα της ανατροφής του προκειμένου να μην του δημιουργηθούν ψυχολογικά προβλήματα. Η φυσιολογική κατάσταση για ένα παιδί είναι να γεννηθεί από δυο γονείς που αγαπιούνται μεταξύ τους, επιθυμούν το παιδί, το περιμένουν με αγάπη και δεσμεύονται να το αναθρέψουν όσο καλύτερα μπορούν.

Αν δεν ήσουν λοιπόν συνειδητοποιημένη να αποκτήσεις παιδί που θα το μεγαλώσεις μόνη, θεωρώ πως η επιλογή να κάνεις παιδί μετά από ελεύθερη σχέση 4 μηνών ήταν επιπόλαιη και θα απέβαινε αυτοκαταστροφική και για σένα και αντίξοη για το παιδί. Ευτυχώς λοιπόν που δεν έγινε. Μήπως όμως υποσυνείδητα προσπαθούσες με το παιδί να δέσεις το φίλο σου κοντά σου;

Εκείνος λοιπόν έφυγε στο νησί, όλα πήγαιναν καλά και μόλις αναφέρθηκε το θέμα του παιδιού… εξαφανίστηκε. Κατά τη γνώμη μου αυτό σημαίνει πως κι εκείνος θεωρεί πως με το παιδί δένεται μαζί σου, φοβήθηκε και…την έκανε. Δηλαδή όσο κι αν είπατε πως θα έχετε ελεύθερη σχέση, μάλλον και οι δυο θεωρείτε πως θα δεθείτε με το παιδί και εσύ μεν το θέλεις, εκείνος όμως όχι. Το θεωρώ λοιπόν μεγάλη επιπολαιότητα και από μέρους του να θέσει θέμα παιδιού. Εξίσου μεγάλη επιπολαιότητα, ανευθυνότητα και… γαϊδουριά (για να το θέσω πολύ επιστημονικά!) το θεωρώ να εξαφανιστεί όταν, όπως φαίνεται μετάνιωσε, και να μην το ξεκαθαρίσει μαζί σου.

Πρόκειται για ένα άτομο ανεύθυνο. Αν σου αρέσει μπορείς να έχεις σχέση μαζί του, πραγματικά ελεύθερη όμως, χωρίς να προσδοκάς κάτι περισσότερο. Για παιδί βέβαια ούτε να το σκεφτείς. Η δική μου γνώμη είναι να φύγεις και να προσπαθήσεις να ξεχάσεις αυτή την αποτυχημένη δεύτερη προσπάθεια. Αφού όμως τον θέλεις με οποιουσδήποτε όρους, να τι σε συμβουλεύω να κάνεις: Μην του ξανατηλεφωνήσεις για λίγες μέρες και περίμενε να πάρει αυτός την πρωτοβουλία. Έχει τρομάξει από τις πιθανές ευθύνες και κρύβεται. Αν δεν δώσει σημείο ζωής, ξαναπάρε τον σε ένα δεκαπενθήμερο. Εξάλλου κάποια στιγμή θα γυρίσει από το νησί. Όπως κι αν έχει το πράγμα, κάποια στιγμή θα ξαναεπικοινωνήσετε. Φέρσου φυσιολογικά και μην κάνεις παράπονα. Πες του πως θέλεις να είστε μαζί χωρίς δεσμεύσεις και πως για το παιδί είχατε κι οι δυο κάνει μια επιπολαιότητα κι ας μην το ξανασκεφτείτε. Να είσαι άνετη κι απλώς να πεις και να δείξεις πόσο σου έλειψε. Η άνετη αυτή στάση είναι πιθανό να τον ξε-αγχώσει και να είστε ξανά μαζί στο ελεύθερο και στο χαλαρό. Αυτό μόνο μπορεί να σου προσφέρει (και δεν ξέρω για πόσο).

Αναρωτιέμαι όμως τι είναι αυτό που σε κάνει να υποτιμάς τον εαυτό σου, να εξαρτάσαι από το άτομο αυτό, να παίρνεις για χάρη του παρορμητικά τόσο σοβαρές αποφάσεις ζωής και να είσαι πρόθυμη να συμβιβαστείς με τα λίγα που μπορεί να σου προσφέρει. Αυτό θα πρέπει κυρίως να ψάξεις και να προσπαθήσεις να επιλύσεις.
Kατερίνα