Δεν αναλαμβάνει ευθύνες

Είμαι 27 ετών και έχω δυο χρόνια σχέση με τον Ρ, συνομήλικό μου. Μένουμε ο καθένας με την οικογένειά του και εμένα αυτό με πειράζει. Θέλω κάποια στιγμή να ανεξαρτητοποιηθούμε. Τα οικονομικά μας πλέον μας επιτρέπουν να νοικιάσουμε ένα μικρό διαμέρισμα και να ζούμε με οικονομικό τρόπο. Συμφωνήσαμε σ’ αυτό, αλλά βλέπω πως ο Ρ. δεν αναλαμβάνει καμιά πρωτοβουλία. Εγώ τρέχω για να βρω διαμέρισμα, να αγοράσουμε κάποια φτηνά  πράγματα και να τα κανονίσω όλα. Φοβάμαι πως όταν θα ζούμε μαζί πάλι όλα από μένα θα τα περιμένει. Αυτό με προβληματίζει και για τη συμβίωση και γενικότερα για το μέλλον μας.

Ν.

Να οι πιθανοί λόγοι για τους οποίους ο φίλος σου δεν αναλαμβάνει ευθύνες. Καθένας από τους λόγους αυτούς υπαγορεύει και μια διαφορετική αντιμετώπιση από μέρους σου:

• Δεν είναι ακόμη έτοιμος για τις ευθύνες μιας συμβίωσης και γενικά για να περάσει η σχέση σας στην επόμενη φάση. Παρ’ ότι έχετε πάρει κάποιες αποφάσεις μαζί, είναι πιθανό ένα κομμάτι του να αντιστέκεται σ’ αυτές. Οπότε δεν προχωρείτε μέχρι να αισθανθεί και να δείξει παρόμοια ετοιμότητα με τη δική σου. Μήπως η πρωτοβουλία της συμβίωσης ήταν δική σου κι εκείνος απλώς δέχτηκε χωρίς να είναι ακόμη έτοιμος γι’ αυτό;
• Είστε διαφορετικοί άνθρωποι και λειτουργείτε σε διαφορετικές «ταχύτητες». Εσύ είσαι πιο οργανωτική και δραστήρια, ενώ ο φίλος σου πιο αργός και χαλαρός. Έχεις διαπιστώσει μια τέτοια διαφορά και σε άλλους τομείς της ζωής σας ως τώρα; Ουσιαστικές αλλαγές στην προσωπικότητά του δεν κάνει κανένας για χάρη του άλλου. Οι ουσιαστικές αλλαγές γίνονται μόνο ως αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης ή εμπειρίας ζωής του καθενός και παίρνουν χρόνο. Άμεσες αμοιβαίες αλλαγές και προσαρμογές μπορούν να γίνουν μόνο στο επίπεδο της συμπεριφοράς. Μπορείτε δηλαδή να μοιράσετε κάποιες αρμοδιότητες, να θέσετε κάποια χρονικά περιθώρια και μέσα σ’ αυτά να κινηθείτε μαζί ή χωριστά ο καθένας με το δικό του τρόπο σε ό,τι έχει αναλάβει.

Αυτά όσον αφορά το θέμα της συγκατοίκησης που είναι πρακτικό και άμεσο. Πολλές φορές όμως όταν μια σχέση πάει να περάσει στην επόμενη φάση, αναδεικνύονται κάποια χαρακτηριστικά των μελών της που τα κάνουν να ξανασκεφτούν τη σχέση. Για παράδειγμα, όταν ο καθένας ζει με τους δικούς του και απλώς βγαίνει ή κάνει κάποια εκδρομή με το σύντροφό του, η υπευθυνότητα στα πρακτικά ζητήματα δεν αποτελεί μείζον θέμα. Όταν πρόκειται για συμβίωση, και πολύ περισσότερο για τη μελλοντική δημιουργία οικογένειας, η υπευθυνότητα των μελών αποτελεί βασικό στοιχείο που θα διατηρήσει το ζευγάρι ενωμένο. Για το λόγο αυτό μόνο κάποια από τα ζευγάρια που περνούν καλά ζώντας χωριστά «αντέχουν» τη συμβίωση και πολύ λιγότερα το γάμο.

Προτείνω λοιπόν να συζητήσεις με το φίλο σου για τη διαφορά μεταξύ σας που διαπιστώνεις στο θέμα της οργάνωσης, ταχύτητας και υπευθυνότητας όσον αφορά τη συγκατοίκηση που προγραμματίζετε. Ρώτησέ τον αν είναι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτήν ή αν χρειάζεται περισσότερο χρόνο. Αν δηλώσει πως χρειάζεται χρόνο, μπορείς να του τον δώσεις, ανάλογα και με το πόσο μπορείς εσύ η ίδια να αντέξεις την αναβολή και επανεξέταση των στόχων σας.

Αν δηλώσει απόλυτα σίγουρος, τότε η διαφορά σας είναι θέμα χαρακτήρα.  Σκέψου κατά πόσο μπορείς να προσαρμοστείς με τη διαφορά αυτή και πρότεινέ του πρακτικές λύσεις για να την αντιμετωπίσετε. Σκέψου επίσης κατά πόσο θα μπορούσε η διαφορά αυτή να δημιουργήσει προβλήματα στην πιθανή περαιτέρω εξέλιξη της σχέσης σας προς τη δημιουργία οικογένειας, αν αυτός είναι ο απώτερος στόχος σας αν όλα πάνε καλά.

Γενικά προτείνω να μη βιαστείτε. Είστε ακόμη νέα παιδιά  και η εξέλιξη της σχέσης σας είναι καλό να ακολουθεί τους ρυθμούς του μέλους που χρειάζεται περισσότερο χρόνο.

Αν βέβαια εσύ η ίδια έχεις την ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθείς από την οικογένειά σου και την οικονομική δυνατότητα να το αντιμετωπίσεις μόνη σου, κάνε το μόνη σου. Σε τέτοια περίπτωση βέβαια το σπίτι σου θα είναι μόνο δικό σου και ο φίλος σου δεν θα εγκατασταθεί εκεί μόνιμα χωρίς καμιά υποχρέωση.

Κατερίνα