Αισθάνομαι εγκλωβισμένη

Δεν ξερω τι να γραψω. Εχω προβλημα με το θυρεοειδη μου και γινομαι λιγο υπερβολικη στα συναισθηματα, αλλα νοιωθω εγκλωβισμενη, δεσμευμενη. Αισθανομαι οτι δεν μπορω να κανω τιποτα απο αυτα που θα ηθελα. Ημουν ανθρωπος που ειχα τεραστια αναγκη να ειμαι ελευθερη. Ειχα μεγαλη αναγκη απο μια καλη οικονομικη κατασταση. Τα πετυχα ολα αυτα. Παντρευτηκα εναν ανθρωπο μαλλον αβουλο και αδιαφορο γιατι δεν με δεσμευε σε τιποτα. Εκανα παντα αυτο που ηθελα εγω. Ημουν ελευθερη.

Καταφερα και εστησα μια δικη μου δουλεια που μου εδωσε την οικονομικη ανεξαρτησια που χρειαζομουν.

Ημουν ευτυχισμενη και πανω στην τρελη ευτυχια που ειχα αποφασισα να κανω παιδι επειδη ο συζυγος μου εννοουσε την οικογενεια με παιδι και ηθελε να ειμαστε μαζι. Δεν με πιεσε, αλλιως θα αντιδρουσα, απλα το ειχε αναφερει αρκετες φορες σε συζητησεις. Ενοιωθα δυνατη οτι ολα θα πανε καλα, μπορω να τα καταφερω και με το παιδι κλπ. Μεχρι τα 35 δεν ηθελα παιδια γιατι θεωρουσα και θεωρω εγκληματιες τους ανθρωπους που κανουν παιδια χωρις να ειναι ψυχολογικα ετοιμοι για αυτη την τοσο μεγαλη ευθυνη που αναλαμβανουν.

Πολλοι διαφωνουν μαζι μου και λενε οτι ειναι λαθος ο τροπος σκεψης αυτος, γιατι τοτε δεν θα εκανε παιδι κανενας. Κατα τη γνωμη μου κανενας ανικανος δεν πρεπει να κανει παιδια. Και ειναι παρα πολοι αυτοι… Τελος παντων.

Κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης φανηκαν καποια προβληματα υγειας (αποτομη αυξηση βαρους και διαφορα αλλα) τα οποια τα απεδωσα στην εγκυμοσυνη και δεν εδωσα σημασια. Η εγκυμοσυνη για το παιδι ηταν καλη αλλα σε μενα εφερε πολλα επιπλεον κιλα. Εγω που προσεχα παντα την εμφανιση μου ειχα κουρασμενο προσωπο, ημουν απεριποιητη γιατι δεν προλαβαινα να κοιταχτω στον καθρεφτη, το γαλα ετρεχε απο το στηθος και εκανε τις μπλουζες μουσκεμα και ντρεπομουν να με βλεπουν τοσα ατομα σ’ αυτο το χαλι….Πηγαινα τρεχοντας στη δουλεια μολις προεκυπτε προβλημα και εφευγα τρεχοντας γιατι το παιδι ειχε γαστροοισοφαγικη παλινδρομιση, εκλαιγε συνεχεια και δεν ημουν ηρεμη να καταλαβω τι ειχε, δεν ειχα κοντα καποιον εμπειρο να με βοηθησει, ημουν γενικα σε εναν τεραστιο πανικο.

Αναγκαστηκα να πηγαινοερχομαι στη δουλεια για να λυνω προβληματα αμεσως μετα το εικοσαημερο. Καποια στιγμη καταλαβα οτι δεν αντεχω αλλο την πιεση και απο τοτε αρχισαν ολα να παιρνουν την κατω βολτα. Ειχα κλειστει μεσα αυτα τα χρονια και υποδυομουν την εργατικη (οσοι με ηξεραν πριν γνωριζαν οτι μπορουσα να δουλευω στη δουλεια μου ωρες ατελειωτες), εκρυβα οτι μεσα μου παρακαλουσα να σταματησει, να μην εχω τιποτα να κανω, γιατι ενοιωθα μια τεραστια πιεση και ηθελα να κοιμαμαι ολη μερα και οχι να δουλευω. Εγω που παντα ελεγα οτι αν χασω την δουλεια μου θα πεθανω. Ηταν το μεγαλο μου ονειρο……..!!!!!!!!

Τωρα, 13 χρονια μετα, η κατασταση για μενα ειναι «δραματικη». Δεν εχω λεφτα, η δουλεια φετος πηγε κατα διαολου, ο αντρας μου πηγε αλλου για δουλεια με 1200 ευρω. Χρωαταω στο τεβε 12000 ευρω. Αισθανομαι οτι ξεφτιλιστηκα, οτι ηταν τυχαιο το γεγονος που πηγε η δουλεια τοτε καλα και οτι δεν μπορω να το κανω ξανα.Ο αντρας μου νομιζω οτι ζηλευε ολα αυτα τα χρονια που ολοι με θαυμαζαν για τις ικανοτητες μου και τωρα εχω την αισθηση οτι τον χαροποιει αυτη η κατασταση. Ενω απο το 1991 δουλευαμε μαζι τωρα δεν θελει να μιλαει μαζι μου για την δουλεια, δεν με βοηθαει ουτε καν με συζητηση, αντιμετωπιζω μονη το παιδι και ο,τι το αφορα, εχω μόνο 5 ωρες την ημερα ελευθερες οταν ειναι σχολειο αλλα παλι δεν ειναι πολυ δημιουργικες,γιατι ειναι λιγες για να δημιουργησεις και να υλοποιησεις μια ιδεα για ενα καινουργιο προιον.

Οταν ερχεται το παιδι βγαινω τελειως απο το προγραμμα. Πρεπει να φαμε, να μιλησουμε για το πως ηταν η μερα του κλπ. Δυσκολη κατασταση με την οικογενεια μου με την οποια δυστυχως ειμαι κοντα. Με φορτωνουν ολοι με τα προβληματα τους, ο,τι ωρα της ημερας τους ερχεται και πολλες φορες με πολυ εντονο στρες γιατι ο πατερας μου πινει και η μανα μου κινδυνευει ή να την χτυπησει ή να την σκοτωσει οπως λεει. Τωρα τους το εκοψα να με ενοχλουν αλλα εχουν παρεξηγηθει και με στεναχωρει και αυτό.

το σπιτι, και ο,τι το αφορα, που ηταν παντα ο,τι χειροτερο μπορουσες να με βαλεις να κανω…. Το πως θα εξοικονομισω χρηματα για να περασουμε το χειμωνα με ολες τις αυξησεις που εχουν γινει, με τα χρωστουμενα στο τεβε που δεν βγαινουν πια απο τη δουλεια, τα αγγλικα του παιδιου…. Μικροβλαβες στο σπιτι τις φτιαχνω μονη για να μην πληρωνουμε…

Ειναι παρα πολλα για μενα γιατι αυτο που μου λειπει κυριως ειναι η συμπαρασταση απο τον αντρα μου που δεν την εχω. Ειναι κουραστικη η δουλεια του σωματικα, συν το αγχος να μην τον απολυσουν και πεινασουμε. Αλλα θα μπορουσαμε να τα μοιραζομαστε… Στην αρχη τους πρωτους δυο μηνες τον ρωτουσα, συζηταγαμε για την δουλεια του, αλλα οποτε ανεφερα εγω τα προβληματα που αντιμετωπιζω τις πολλες ωρες που λειπει και ζητουσα να τα συζητησουμε με απεφευγε όπως-όπως. Ερχοταν νωρις, πηγαινε για υπνο, σηκωνοταν για καμμια ωρα και ξανακοιμοταν, αυτο γινεται μεχρι τωρα… Του μιλησα, του εξηγησα ξανα και ξανα και προσπαθει να με πεισει οτι η δουλεια του ειναι πιο σημαντικη απο ολα τα υπολοιπα. Ειναι πολυ σημαντικη αλλα οχι απο ολα τα υπολοιπα.

Απο τοτε σταματησα να του συμπαραστεκομαι και ειμαστε σε μια ρηξη μονιμα με μενα να σκεφτομαι οτι δεν με νοιαζεται και χαιρεται που εξαρτομαστε απο τη δικη του δουλεια καθαρα, για εγωιστικους λογους.

Αυτα και πολλα αλλα που βαριεμαι να γραψω γιατι θα παμε πρωι…

Εχω καταθλιψη, το ξερω, θα παω σε ψυχιατρο για αγωγη,
αλλα πιστευω οτι χρειαζομαι και καλο ψυχολογο αλλα τωρα πια δεν εχω λεφτα.

Επαθα προσφατα μια κριση πανικου γιατι του μιλησα με κλαματα γιατι δεν αντεχα αλλο. Καποιοι φιλοι μας που τους εκτιμω θεωρουν οτι δεν ειμαι καλα στα μυαλα μου. Οταν προσπαθω να μιλησω σε καποιον και να πω τι αισθανομαι κανεις δεν θελει να ακουσει, μου αλλαζουν κουβεντα σχεδον αμεσως.

Το σωμα μου ειναι μια 65 και μια 85 κιλα, νοιωθω διαφορετικα καθε φορα μετα τη μειωση ή αυξηση της θυροξινης. Δεν καταλαβαινω τι μου συμβαινει πολλες φορες, μια εχω νευρα μια ειμαι φυτο…

Ε.

Είναι φανερό πως περνάς μια πολύ δύσκολη περίοδο και έχεις όλα τα μέτωπα της ζωής σου ανοιχτά. Είναι δύσκολο να σε βοηθήσω αν δεν ξέρω σε βάθος την προσωπικότητά σου και πώς δημιουργήθηκαν όλα αυτά και μάλιστα όσο υπάρχει το ψυχο-σωματικό θέμα του θυρεοειδούς. Θα προσπαθήσω απλώς να σχολιάσω κάποια σημεία που μου κάνουν εντύπωση από τα γραφόμενά σου.

Πρώτα-πρώτα πρέπει να ρυθμίσεις το θέμα του θυρεοειδούς. Ο θυρεοειδής είναι πολύ «ψυχικός» αδένας και γι’ αυτό είτε η υπερλειτουργία είτε η υπολειτουργία του αλληλοεπηρεάζονται από την ψυχική κατάσταση. Αν ληφθεί επιτυχημένη αγωγή, τα συμπτώματα σύντομα υποχωρούν, τόσο τα ψυχικά όσο και τα σωματικά. Οι εναλλαγές της διάθεσης και του βάρους μπορούν να απαλυνθούν. Στη δική σου περίπτωση χρειάζεται συνεργασία ενδοκρινολόγου, ψυχιάτρου για μια ηρεμιστική αγωγή και κυρίως ψυχολόγου για την επίλυση των θεμάτων που σήμερα υπαγορεύουν την ψυχιατρική αγωγή. Αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να επιλέξεις ιδιώτες, φρόντισε τουλάχιστον να αξιοποιήσεις τους ειδικούς που σου παρέχει το ταμείο σου. Κι επειδή κανένα ταμείο δεν εξασφαλίζει ψυχολόγο, φρόντισε στον ψυχίατρο που θα πας να μπορείς να κάνεις και συζήτηση και όχι απλώς να πάρεις χάπια.

Ας πάρουμε όμως τα θέματά σου από την αρχή. Ήθελες να είσαι ελεύθερη και γι’ αυτό παντρεύτηκες «έναν άνθρωπο μάλλον άβουλο και αδιάφορο γιατί δεν σε δέσμευε σε τίποτα». Δεν θα ήταν προτιμότερο να μην παντρευτείς, αφού μάλιστα δεν ήθελες και παιδιά; Το ότι παντρεύτηκες σημαίνει πως ένα κομμάτι σου επιθυμούσε τη δέσμευση ή επηρεαζόταν από τα στερεότυπα. Το ίδιο και όσον αφορά το παιδί.  Συμφωνώ μαζί σου πως οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν γονείς πρέπει να είναι ψυχολογικά έτοιμοι και να έχουν πολύ καλή σχέση μεταξύ τους. Άσε τι λένε οι πολλοί… Γι’ αυτό βλέπουμε τα σημερινά χάλια στις οικογένειες και στην εξέλιξη των παιδιών…

Μια εγκυμοσύνη που δεν γίνεται με τις σωστές προϋποθέσεις είναι πιθανό να οδηγήσει τη μητέρα σε επιλόχια κατάθλιψη, όπως φαίνεται πως έγινε στη δική σου περίπτωση. Και οι σωστές προϋποθέσεις είναι η συνειδητή επιθυμία για παιδί και η καλή σχέση των γονέων, όπως και η ύπαρξη υποστηρικτικού πλαισίου (συναισθηματικά και πρακτικά) για τη νέα μητέρα. Κάποιες τα καταφέρνουν έστω και χωρίς να τα έχουν όλα αυτά, αλλά οι περισσότερες κάπου θα εμφανίσουν πρόβλημα. Εσύ φαίνεται πως δεν τα είχες και ακολούθησες τον κανόνα…

Πιστεύω πως τουλάχιστον ο άντρας σου θα έπρεπε να σε είχε βοηθήσει περισσότερο. Και γενικά θεωρώ πως η ανταγωνιστική σχέση με τον άντρα σου είναι αιτία πολλών από τα προβλήματά σας. Απ’ ό,τι γράφεις συμπεραίνω πως και η δική του ψυχολογική κατάσταση δεν είναι καλύτερη από τη δική σου. Θεωρώ πως είναι θέμα πλέον ψυχολογικής επιβίωσης για σένα ή να φτιάξεις τη σχέση μαζί του ή να φύγεις από αυτό το γάμο.

Τα σημερινά σου προβλήματα έχουν μεγάλη σχέση και με τη γενική οικονομική δυσκολία που υπάρχει σε όλους μας.  Απ’ ό,τι καταλαβαίνω κλείσατε τη δική σας δουλειά και ο άντρας σου πήγε να δουλέψει αλλού. Εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι παρόμοιο; Καταλαβαίνω πως είσαι πολύ καλή επαγγελματίας. Το παιδί σου είναι πια μεγάλο και δεν καταλαβαίνω γιατί οι ελεύθερες ώρες σου είναι μόνο αυτές που το παιδί βρίσκεται στο σχολείο. Όλες οι εργαζόμενες μητέρες ασχολούνται με το παιδί τους και με τα πρακτικά θέματα του σπιτιού κι αν η ψυχική τους αντοχή είναι αρκετή, κουράζονται μεν αλλά τα καταφέρνουν.

Από τους γονείς σου βοήθεια δεν έχεις, αντίθετα μάλιστα σε φορτίζουν αρνητικά. Καλά έκανες και αποστασιοποιήθηκες. Το ιδανικό θα ήταν να μιλήσεις με τον άντρα σου και το παιδί σου και να αλλάξετε τρόπο ζωής στα οικονομικά και πρακτικά θέματα. Μια πελάτισσά μου ενθαρρύνθηκε να μιλήσει με τον άντρα της και τα παιδιά της για κάποιες αλλαγές που έπρεπε να κάνουν λόγω οικονομικής κρίσης: να βοηθούν όλοι στην καθαριότητα του σπιτιού, να μην παραγγέλνουν φαγητό απ’ έξω, να μην ψωνίζουν πλέον ρούχα που δεν είναι απόλυτα απαραίτητα κτλ. Οι αλλαγές αυτές έφεραν μια οικονομική ανακούφιση στην οικογένεια.

Από τους «φίλους» μην περιμένεις και πολλά. Οι περισσότεροι γνωστοί απομακρύνονται από αυτούς που έχουν προβλήματα, έτσι άλλωστε ξεχωρίζουν και οι πραγματικοί ελάχιστοι φίλοι. Ξεχώρισε λοιπόν αν υπάρχουν 1-2 άτομα στα οποία μπορείς να μιλάς και τους άλλους έχε τους για κοινωνική συναναστροφή, όποτε τη χρειάζεσαι.

Υπάρχουν σίγουρα αντικειμενικές δυσκολίες στη ζωή σου, αλλά το θέμα είναι πώς θα τις δεις. Η κατάθλιψη είναι σαν να φοράμε μαύρα γυαλιά. Όποιο χρώμα κι αν έχουν τα πράγματα γύρω μας, εμείς θα το δούμε σε μια πιο σκούρα απόχρωση. Είσαι δραστήρια και ανεξάρτητη γυναίκα και αν η ψυχική σου κατάσταση βελτιωθεί, είμαι σίγουρη πως θα αναλάβεις δράση για να αλλάξεις αυτά που σε ενοχλούν. Θα μου πεις: ας αλλάξουν οι συνθήκες και θα βελτιωθώ. Θα σου απαντήσω πως υπάρχει αμφίδρομη σχέση μεταξύ ψυχικής κατάστασης και συνθηκών και ξεκινάμε τις αλλαγές από εκεί που μας είναι ευκολότερο.

 Κατερίνα