Ανέχομαι και περιμενω

Εγώ πάλι γιατί θύμωσα;

Ειμαι 50 χρονων και εχω χωρισει πριν απο 12 χρονια. Έχω δυο εφηβους γιους. Απο τοτε που χωρισα εχω κανει 3 μακροχρονιες σχεσεις και μια που κρατησε πολυ λιγο. Θελω καποια στιγμη να φτιαξω τη ζωη μου, νομιζα οτι ηταν πιο απλο αλλα το θεωρω ακατορθωτο...

Τα τελευταια 5 χρονια ειμαι με καποιον 49 ετών που ειναι ελευθερος, αλλα προτιμα να εχει μια αλλη σχεση και εγω να ειμαι η δευτερη. Δυσανασχετω με αυτο τον τροπο ζωης. Δεν θελει ουτε αυτος να με χασει. Εχω κανει πολλα πισωγυρισματα...

Το εμποδιο γι αυτον ειναι τα παιδια μου και μου λεει οτι καποια στιγμη μπορει να συγκατοικήσουμε αλλα συνεχιζει να ειναι μαζι της.. Μου εχει δηλωσει οτι δεν προκειται να την παντρευτει ουτε να συζησουν γιατι δεν το θελει αυτη.

Αυτός ο ανθρωπος είναι πιο σημαντικός απο οτιδηποτε αλλο εχω γνωρισει στη ζωη μου αλλα μου δινει τόσες λύπες όσες και χαρές. Θα ηθελα πολυ να αλλαξει τροπο ζωης και να ειμαι εγω η αποκλειστικη του σχεση, αλλα αυτο δεν συμβαινει. Έχει υποτροπιαζουσα καταθλιψη και αυτος ειναι και ο λογος που εχω κανει πολλες υποχωρισεις. Νομιζω δηλαδη οτι τα προβληματα που δημιουργει ειναι απο τις ανασφαλειες που εχει. Ήμουνα πολυ απολυτη παλιαιοτερα σαν ανθρωπος και τα τελευταια χρονια νιωθω οτι κανω περισσοτερες υποχωρήσεις και συμβιβαζομαι σε σχεση με εκεινον.

Αξιζει να περιμενω; θα αλλαξει; θα ειμαι καποτε μονο εγω αποκλειστική; Όλα αυτα τα πεντε χρονια παντα υπηρχαν παραλληλες καταστασεις στη ζωη του, ποτε δεν ημουν αποκλειστικη. Τι να κανω;

Ζ.

Αν δεν εκτιμήσεις εσύ τον εαυτό σου και δεν διεκδικήσεις τις ανάγκες σου, κανένας δεν θα το κάνει για λογαριασμό σου.

Πιστεύω πως ο φίλος σου έχει βολευτεί. Έχει μια γυναίκα σαν κι εσένα να του είναι αφοσιωμένη και αποκλειστική και της έχει «αναθέσει» τη δεύτερη θέση, γιατί προτιμά μια άλλη ως πρώτη. Δεν συγκατοικεί μαζί της ούτε την παντρεύεται γιατί εκείνη δεν το θέλει (δηλαδή αλλιώς θα προχωρούσε;), ενώ με σένα «ίσως» συγκατοικήσει, αλλά τα παιδιά σου αποτελούν εμπόδιο. Και είχε κι άλλες παράλληλες σχέσεις όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά «ο καημένος» έχει κατάθλιψη, γι’ αυτό πρέπει να υποχωρείς σε ό,τι θέλει…. Κι εσύ το ανέχεσαι όλο αυτό!

Νομίζω πως πολύ χρόνο του έδωσες κι αν ήταν να δει αλλιώς τη σχέση σας και να σε εκτιμήσει περισσότερο θα το είχε ήδη κάνει. Όχι, λυπάμαι που σου το λέω, αλλά μάλλον δεν θα αλλάξει…Κι αν εσύ εξακολουθήσεις να κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια, δεν θα αλλάξει σίγουρα.

Ακόμη όμως κι αν ως δια μαγείας αυτή τη στιγμή σου δήλωνε πως άλλαξε και θέλει να συγκατοικήσετε, εσύ θα τον πίστευες; Τα δείγματα που ως τώρα έχει δώσει είναι αρνητικά. Όσο για την κατάθλιψη, αυτή δεν τη θεραπεύει η σχέση, αλλά η ψυχολογική δουλειά με ειδικούς. Μια καλή σχέση είναι απλώς επικουρική στην προσπάθεια αυτή. Δεν είσαι η ψυχολόγος του, αυτό που προσπαθείς να είσαι είναι η σύντροφός του. Βολικό είναι να επικαλούμαστε ψυχολογικά προβλήματα για να μας κάνουν οι άλλοι τα χατίρια… Εσύ δεν έχεις δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα τόσα χρόνια με την κατάσταση αυτή;

Προτείνω λοιπόν να κάνεις μια τελευταία δυναμική προσπάθεια. Ζήτησέ του με σαφήνεια αυτό που θέλεις: να διακόψει την παράλληλη σχέση του, να είναι ουσιαστικά μαζί σου και πιθανώς αργότερα να συγκατοικήστε. Τα παιδιά σου είναι δεδομένα και αδιαπραγμάτευτα. Δώσε του αν θέλει κάποιο χρόνο να αποφασίσει και να σου δώσει σαφή απάντηση. Αν είναι θετική, περνάς μαζί του μια δοκιμαστική περίοδο με τους νέους όρους και βλέπεις πώς τα πάτε. Αν σου πει όχι, απλώς φύγε μακριά. Αρκετά υπέφερες…

Το βασικό όμως που λέω πάντα είναι: Ψάξε τον εαυτό σου και δες τι είναι αυτό που σε κάνει να υποτάσσεσαι και να ανέχεσαι. Αυτό σημαίνει χαμηλή αυτοεκτίμηση κι αν δεν το διορθώσεις, θα παίρνεις πάντα στις σχέσεις σου το ρόλο του θύματος.

Κατερίνα