Τα απομεινάρια ενός γάμου

Είμαι 45 χρονών, παντρεμένη με δύο παιδιά. Ήμουν σε διάσταση με το σύζυγό μου για 2,5 χρόνια και τώρα λόγω οικονομικών δυσκολιών αναγκάστηκα να συναινέσω σε μια επανασύνδεση που μου ζήτησε ο ίδιος. Το θέμα είναι πως εγώ πίστεψα στην επανασύνδεση αλλά ο ίδιος μάλλον δεν εννοούσε κάτι τέτοιο. Τον περισσότερο χρόνο ζει στο χωριό του με τη μητέρα του, ζει τη ζωή του και εγώ παλεύω με τα παιδιά μου να τα καταφέρουμε σε άλλη πόλη. Εγώ δεν είμαι ελεύθερη, εκείνος μόνο δίνει χρήματα και είμαι αναγκασμένη να παρέχω και τις υποχρεώσεις μου ως σύζυγος χωρίς να το επιθυμώ. Δεν μπορώ να διαχειριστώ όλο αυτό το θέμα. Κατέφυγα στα ηρεμιστικά για να μπορώ να αντέξω, μετά από πολλές κρίσεις άγχους και πανικού. Τα φάρμακα με πείραξαν και τα σταμάτησα. Κουράστηκα να ζω με αβεβαιότητα και νιώθω να βουλιάζω όλο και πιο πολύ. Είμαι καλά όσο δεν έρχεται, τουλάχιστον είμαι ήρεμη και κοιμάμαι. Ο λόγος του χωρισμού μου είναι η έλλειψη επικοινωνίας. Ματαίως 15 χρόνια πάλεψα, ζήτησα, ικέτευσα, φώναξα, έκλαψα. Βρίσκομαι σε συναισθηματικό αδιέξοδο αλλά και πρακτικό. Ψάχνω από κάπου να κρατηθώ τη στιγμή που γνωρίζω πως μια δουλειά θα έδινε τη λύση που θέλω.

Ε.

Καταλαβαίνω το αδιέξοδό σου και λυπάμαι που βρίσκεσαι σε τέτοια ψυχολογική και πρακτική κατάσταση. Όλα στη ζωή συμβαίνουν για κάποιο λόγο και προφανώς η κακή κατάσταση στην οποία ζεις έρχεται να σε πιέσει να κάνεις ουσιαστικές αλλαγές στη ζωή σου.

Ήσουν 2,5 χρόνια σε διάσταση με το σύζυγό σου για λόγους έλλειψης επικοινωνίας. Δέχτηκες την επανασύνδεση για οικονομικούς λόγους, ελπίζοντας όπως φαίνεται και για κάτι πιο ουσιαστικό. Τελικά είστε στην ουσία χωρισμένοι, ζείτε μακριά, εκείνος ζει τη ζωή του ενώ εσύ όχι, και πότε-πότε σε επισκέπτεται και ζητά τα «συζυγικά του δικαιώματα» τα οποία εσύ παρέχεις χωρίς να το επιθυμείς. Είναι φυσικό να λυγίσεις κάτω από το βάρος των πιέσεων αυτών και τίποτα δεν μπορούν να κάνουν τα χάπια αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες που προκαλούν την ψυχική σου αναστάτωση.

Το μόνο που αποκομίζεις από την κατάσταση αυτή είναι μια στοιχειώδης οικονομική υποστήριξη. Ο σύζυγος τι αποκομίζει; Ίσως απλώς το κοινωνικό στερεότυπο του γάμου και μια εύκολη λύση στις σεξουαλικές του ανάγκες όποτε του είναι επιτακτικές. Όσο για σένα, αν υφίστασαι ένα σεξ που δεν επιθυμείς αυτό ισοδυναμεί με τη μεγαλύτερη υποβάθμιση που μπορεί να υποστεί μια προσωπικότητα, γεγονός που καταστρέφει την ψυχική σου ισορροπία και κατά συνέπεια αυτή των παιδιών σου.

Η προσπάθεια να βρεις δουλειά είναι βασικό στοιχείο και πρέπει να επικεντρωθείς σ’ αυτή, όσο κι αν ζούμε σε δύσκολες συνθήκες. Οποιαδήποτε δουλειά, όσο κουραστική και κακοπληρωμένη, είναι καλύτερη από τη μιζέρια που σου έχει επιβληθεί. Συζήτησε με τα παιδιά σου τις δύσκολες συνθήκες που έχετε ως οικογένεια και γενικότερα έχουμε όλοι αυτή την εποχή και ζήτησέ τους να βοηθήσουν περιορίζοντας όσο γίνεται τις οικονομικές απαιτήσεις τους και διατηρώντας καλή συμπεριφορά.

Σχετικά με τον άντρα σου, κάνε μαζί του μια σοβαρή συζήτηση για την κατάστασή σας, πώς νιώθεις και τι επίδραση έχει όλο αυτό στα παιδιά. Οι επιλογές σας είναι:

• Να προσπαθήσετε να είστε ξανά ουσιαστικά μαζί, δηλαδή να μένετε στο ίδιος σπίτι και να προσπαθήσετε να «επιδιορθώσετε» τη σχέση σας. Αυτό θα πρέπει να το θέλετε και οι δυο και να δεσμευτείτε να το παλέψετε.
• Να χωρίσετε με διαζύγιο. Θα είναι υποχρεωμένος να σου δίνει κάποια καθορισμένα χρήματα για τα παιδιά και δεν θα έχετε άλλες σχέσεις πέρα από τις τυπικές. Θα είσαι κι εσύ ελεύθερη να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου.
• Να διατηρήσετε μια κατάσταση διάστασης, στην οποία θα σου δίνει ό,τι συμφωνήσετε μεταξύ σας, όπως τώρα, χωρίς όμως «συζυγικές υποχρεώσεις» και άλλα δεινά. Γλιτώνετε έτσι τη φασαρία και τα έξοδα του διαζυγίου, αλλά η προσωπική ζωή του καθενός θα πρέπει να είναι διακριτική.

Φρόντισε η συζήτηση αυτή να γίνει όταν θα είστε και οι δυο ήρεμοι. Να επιμείνεις στην άσχημη ψυχολογική σου κατάσταση και στην επίδραση που αυτή έχει στην ψυχολογική κατάσταση των παιδιών.

Θα σου ήταν πολύ χρήσιμη μια συνεργασία με ψυχολόγο. Επειδή όμως καταλαβαίνω πως δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα, φρόντισε τουλάχιστον να έχεις κοντά σου δικούς σου ανθρώπους. Έχεις πατρική οικογένεια; Συγγενείς; Φίλους; Κάποιους ανθρώπους να μοιραστείς τα προβλήματά σου και να σε στηρίξουν; Αν και γενικά είμαι κατά των ψυχοφαρμάκων, σε κάποιες περιπτώσεις και για κάποιο διάστημα μπορούν να βοηθήσουν, με το να ηρεμήσουν το άτομο και να το φέρουν σε κατάσταση να μπορεί να παλέψει για τον εαυτό του. Τα φάρμακα που είχες πάρει σου τα έδωσε γιατρός; Υπάρχουν πάρα πολλά και αν κάποια σε πείραξαν μπορεί κάποια άλλα να σε βοηθήσουν για κάποια περίοδο. Υποθέτω πως κάπου θα είσαι ασφαλισμένη, οπότε κάνε ξανά επίσκεψη σε ψυχίατρο μήπως βοηθηθείς.

Κατερίνα