Το ...τρις εξαμαρτείν

Η φίλη Β., 29 ετών, είχε στο παρελθόν μια εφήμερη σχέση με τον Χ., 34. Εκείνος είχε ξεκαθαρίσει πως δεν είχε διάθεση για σοβαρή σχέση και έτσι η Β. απέφυγε να εμπλακεί γιατί ο στόχος της ήταν διαφορετικός.

Έπειτα από λίγο καιρό ξαναβρέθηκαν και δημιούργησαν σχέση, που από την πλευρά του Χ. έδειχνε ουσιαστική, αλλά αρνιόταν να το παραδεχτεί λεκτικά. Αυτό έκανε τη Β. να τον πιέσει και τελικά να ξαναφύγει. Τώρα έχουν ξαναβρεθεί και φαίνεται να ξεκινά …τρίτος γύρος. Η Β. έμαθε από κοινό φίλο πως η άρνηση του Χ. για σοβαρή σχέση έχει αν κάνει με μια εμπειρία στο παρελθόν του που τον πλήγωσε πολύ.

.............

Αν είχε ανοιχτεί λίγο σ’ εμένα και μου είχε μιλήσει για τα τραύματα του, σίγουρα κι εγώ θα είχα άλλη στάση. Φταίω κι εγώ σε αυτό γιατί πάντα φοβάμαι να ανοίξω συζητήσεις που εμπεριέχουν ουσιαστικά θέματα (η χαμηλή αυτοπεποίθηση που λέγαμε!) Κατανοώ ότι εγώ δε γίνεται να λειτουργήσω ως «νοσοκόμα» στην κάρδια του και δεν το θέλω αυτό άλλωστε. Επιθυμώ να καταλάβει πια, ότι εγώ δεν είμαι εκείνη. Ξέρω ότι τρέφει αισθήματα για μένα, αλλά δυστυχώς ο φόβοι του υπάρχουν.

Τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο και δεδομένης της κατάστασής του, θα ήθελα να μου πείτε ποια είναι η καλύτερη προσέγγιση από μεριάς μου.
Να του μιλήσω ευθέως για την επιθυμία μου για επανασύνδεση ή να αφήσω τα πράγματα χάλαρα να πάρουν μόνα τους το δρόμο τους;
Μια συζήτηση τέτοιας φύσης θα εκλαμβανόταν ως πίεση από μεριάς μου;
Δε θέλω να ασκήσω πίεση, θέλω να δείξω ενδιαφέρον. Ποιο είναι το όριο ανάμεσα σε αυτά τα δυο;

Β.

Να και μια περίπτωση του …τρις εξαμαρτείν!

Αφού επανασυνδέεστε κάθε φορά που χωρίζετε, αυτό σημαίνει πως ο ένας είναι σημαντικός για τον άλλον. Απλώς σ’ αυτή τη φάση της ζωής σας έχετε διαφορετικές επιθυμίες σχετικά με το όνομα που θα δώσετε στη σχέση σας, ενώ επί της ουσίας η σχέση -όταν λειτουργεί- έχει μια μορφή που καλύπτει και τους δυο.

Όπου υπάρχουν πραγματικά συναισθήματα, είμαι κατά της στρατηγικής. Αν αφήσεις, όπως λες, τα πράγματα χαλαρά να πάρουν το δρόμο τους, πιστεύεις πως αυτό που θα εκπέμπεις δεν θα έρχεται σε αντίθεση με τις λογικές σου αποφάσεις; Κάποια στιγμή δεν θα ξεσπάσεις ζητώντας του να τοποθετηθεί; Κι εκείνος αφελώς θα πιστέψει πως άλλαξες απόψεις για τη μορφή σχέσης που επιθυμείς;

Προτείνω ειλικρίνεια. Έτσι όπως τώρα βρίσκεστε σε μια νέα αρχή και όλα φαίνονται ωραία και ήρεμα, κάνε του μια ήρεμη και ειλικρινή συζήτηση. Πες του πως τον αγαπάς και θέλεις να είστε ουσιαστικά μαζί. Επειδή όμως η εμπειρία σου μαζί του ως τώρα σου έχει δείξει πως φοβάται τη λεκτική έκφραση και την ουσιαστική σχέση (εδώ μπορείς να του πεις πως θα ήθελες, αν και όποτε κι εκείνος το θέλει να μάθεις τι είναι αυτό που τον κάνει να τηρεί αυτή τη στάση), δεν σκοπεύεις να τον πιέσεις όπως έκανες στο παρελθόν. Επειδή θέλεις να είσαι μαζί του, προς το παρόν θα το αφήσεις τα πράγματα χαλαρά και θα φροντίσεις να απολαύσετε αυτό που προς το παρόν μπορεί να σου δώσει. Είναι πιθανό όμως, αν εκείνος μείνει σταθερός στις απόψεις του περί μη δέσμευσης, κάποια στιγμή εσύ να μην το αντέξεις. Αλλά τότε θα δεις τι θα κάνεις. Προς το παρόν δέχεσαι την κατάσταση όπως είναι γιατί θέλεις να είσαι μαζί του.

Με την εξήγηση αυτή θα ξέρει τις πραγματικές σου επιθυμίες και πως αν δεν σου τις καλύψει θα κινδυνεύει να σε χάσει. Φρόντισε να μην τον κατηγορήσεις για τίποτα, να αποδεχτείς τη διαφορετικότητά σας (και όχι μόνο να το δείξεις) και να μην του ασκήσεις κανενός είδους πίεση. Μπορείς να ομολογήσεις πως δίσταζες να εκφραστείς φοβούμενη τα όρια μεταξύ ενδιαφέροντος και πίεσης. Όμως τελικά αποφάσισες να είσαι ειλικρινής. Και μην επαναφέρεις τη συζήτηση.

Βασικά πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η στάση του έχει να κάνει με τον ίδιο και όχι με σένα και τις πιθανές ελλείψεις σου ως γυναίκα (η χαμηλή αυτοπεποίθηση που λέγαμε!). Υπάρχουν δυο πολύ σημαντικές παράμετροι που καθορίζουν τη στάση ενός ατόμου προς έναν πιθανό σύντροφο:

1. Ποια θεωρεί τη συγκεκριμένη περίοδο ιδανική μορφή σχέσης γι’ αυτόν.
2. Τα συναισθήματα που του εμπνέει ο άλλος.

Αν εκείνος τη συγκριμένη περίοδο δεν θέλει σχέση δέσμευσης, ακόμη κι αν εσύ είσαι η ιδανική γυναίκα, σχέση δέσμευσης δεν θα γίνει ή τουλάχιστον δεν θα παραδεχτεί πως την έχετε. Αυτό δεν σημαίνει πως τα πράγματα δεν αλλάζουν. Είναι πιθανό να αισθανθεί συναισθηματική ασφάλεια μαζί σου, περνώντας ο χρόνος να ηρεμήσει, να ξεπεράσει τις άσχημες εμπειρίες του και να αλλάξει στάση. Αυτό όμως θέλει χρόνο και προ πάντων όχι πίεση. Αν δεν μπορεί να διαπιστώσει πως δεν είσαι η πρώην, τι να πω; Όποιος πιστεύει πως «όλοι/ες οι άντρες/γυναίκες είναι έτσι» έχει ψυχολογικό πρόβλημα. Μη βλέπεις άσχημα και την έννοια της «νοσοκόμας» της καρδιάς. Όποιος ζήσει μια άσχημη εμπειρία, συχνά αποζητά την αντίθετή της για να δημιουργήσει αυτό που στην ψυχολογία αποκαλούμε «διορθωτική εμπειρία». Μερικοί άνθρωποι το χρειάζονται και δεν είναι καθόλου προσβλητικό για το νέο σύντροφο, αντίθετα πιστεύω πως είναι κολακευτικό.

Αφού τον αγαπάς, μπες στη σχέση και απόλαυσέ την χωρίς να επενδύεις. Δεν μπορείς να τον πιέσεις να δεσμευτεί, ακόμα κι αν οι πράξεις του δείχνουν πως το επιθυμεί. Μόνο ο χρόνος δείχνει την εξέλιξη μιας σχέσης και πρέπει να επενδύουμε σταδιακά. Μη σε πιάνει έστω και υποσυνείδητα το άγχος της ηλικίας και της αποκατάστασης, όπως έχεις γράψει σε προηγούμενο μήνυμα. Είναι ο χειρότερος σύμβουλος για τις επιλογές σου και επιπλέον κάνει τους άντρες να τρομοκρατούνται, γιατί μπορεί να φαίνεται έστω κι αν δεν το εκφράζεις.

Κατερίνα