Αθήνα ή επαρχία;

Εργάζομαι σε δημόσια υπηρεσία σε ένα μικρό νησί. Εδώ που είμαι δεν μου αρέσει καθόλου, η δουλειά δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, οι άνθρωποι δεν είναι και οι καλύτεροι και δεν σου δίνεται η δυνατότητα να πας κάπου να διασκεδάσεις. Κλασική επαρχία. Πέρυσι και ενώ δούλευα ήδη 4 μήνες εδώ μια κοπέλα με την ίδια ειδικότητα με εμένα θέλησε να κάνουμε αμοιβαία ανταλλαγή, να πάω εγώ στην αντίστοιχη υπηρεσία της Αθήνας και να έρθει εκείνη εδώ.

Ενώ στην αρχή ενθουσιάστηκα και χάρηκα, στη συνέχεια σκέφτηκα πού θα πάω στην τρέλα (που παρεμπιπτόντως από την αρχή της καριέρας μου, και όταν ήμουν φοιτήτρια ακόμα, ήταν η μόνη υπηρεσία που είχα σκεφτεί ότι δεν θέλω να πάω να δουλέψω λόγω της τρέλας που επικρατεί) και τελικά αρνήθηκα. Όμως, μετά από το “φτύσιμο” που μου είχε ρίξει ο φίλος μου, την πήρα πάλι την κοπέλα και τη ρώτησα αν ενδιαφέρεται ακόμα και μετά από τη θετική της απάντηση πήγα μια εβδομάδα στη θέση που δουλεύει εκείνη για να δω τι παίζει και αν θα δεχτώ. Εκεί λοιπόν είδα αυτό που είχα στο μυαλό μου. Πολλή δουλειά, τρέλα, φωνές, ένταση. Άλλοι συνάδελφοι μου έλεγαν ότι θα το συνηθίσω αν πάω αλλά άλλοι ήθελαν να φύγουν από κει. Και έτσι για μια ακόμη φορά ζήτησα συγνώμη από την κοπέλα αν την ξεσήκωσα και αρνήθηκα. Είχα ακόμα στο μυαλό μου και το φίλο μου γιατί δεν μου το είχε ξεκόψει τελείως για να ξέρω κι εγώ τι να κάνω.

Τώρα έχω χωρίσει με το φίλο μου και πάλι μου έχει καρφωθεί στο μυαλό αυτή η λύση. Με το καινούριο νομοσχέδιο υποχρεούσαι να καθίσεις στη θέση σου για 5 χρόνια. Βέβαια μου δίνεται η δυνατότητα να κάνω αίτηση για μεταπτυχιακό τον επόμενο Σεπτέμβριο και εξαρτάται αν θα με αφήσουν οπότε θα μπορώ να λείπω για 2 χρόνια μέχρι να τελειώσει το μεταπτυχιακό μου. Υπάρχει όμως μεγάλη πιθανότητα να μη με αφήσουν γιατί ήδη δυο άτομα από το προσωπικό έχουν φύγει με αυτόν τον τρόπο και μπορεί να επικαλεστούν έλλειψη προσωπικού.

Είμαι σε αδιέξοδο. Τι να κάνω; Να πάρω τηλέφωνο την κοπέλα και να πάω Αθήνα κι ας φοβάμαι (τουλάχιστον εδώ μου έχουν κόψει 300 ευρώ από τον μισθό μου αλλά δεν κουράζομαι) ή να χαραμίσω άλλον ένα χρόνο από την ζωή μου εδώ; Είμαι αρκετά μεγάλη (32 ετών) και δεν μου αρέσει αυτή η αβεβαιότητα για το μέλλον, θέλω να βρω κι εγώ το δρόμο μου κάπου και να ηρεμήσω.

Α.

Είσαι μπερδεμένη ανάμεσα στους τομείς: επάγγελμα, τόπος διαμονής, προσωπική ζωή, κοινωνική ζωή. Από τα γραφόμενά σου βλέπω πως αξιολογείς τις δυο επιλογές σου ως εξής:

·         Στο νησί η δουλειά είναι πληκτική αλλά ήρεμη και ξεκούραστη και ο τρόπος ζωής μάλλον πληκτικός. Υπάρχει το κουτσομπολιό της επαρχίας. Μπορεί κάποιος να τα βγάλει πέρα και με πιο μέτρια οικονομικά μέσα. Οι ευκαιρίες για γνωριμίες είναι περιορισμένες.

·         Στην Αθήνα επικρατεί άγχος και τρέλα στη δουλειά που θα πας (και γενικότερα), υπάρχουν πολλές ευκαιρίες αναψυχής και γνωριμιών αλλά πιο δύσκολες οικονομικές συνθήκες και αρκετοί κίνδυνοι. Κανένας δε σε ξέρει για να σε κουτσομπολέψει, αλλά υπάρχει αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων.

Η απόφασή σου εξαρτάται από το πώς αξιολογείς τον κάθε παράγοντα. Έχεις υπαναχωρήσει αρκετές φορές στον εαυτό σου και στη συνάδελφό σου και πρέπει να πάρεις μια οριστική απόφαση.

Κάθε νέα κατάσταση στην αρχή είναι δύσκολη, αλλά εξαρτάται από τους στόχους και τα κίνητρά σου το πόσο εύκολα θα προσαρμοστείς, όσο και από το τι άνθρωπος είσαι.  Μεταπτυχιακό να μην κάνεις για να είσαι στην Αθήνα αλλά μόνο αν πραγματικά σε ενδιαφέρει. Αλλιώς θα βρεθείς να σπουδάζεις χωρίς να το θέλεις και θα πιέζεσαι. Σκέψου καλά το οικονομικό, το περιβάλλον δουλειάς, το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η δουλειά, το άγχος, τις αποστάσεις.  Σκέψου τον κύκλο που έχεις στην Αθήνα. Από αυτόν θα κριθεί το πόσο καλά θα περνάς τουλάχιστον τον πρώτο καιρό.
Καταλαβαίνω πως θέλεις να δεις πού θα φτιάξεις οριστικά τη ζωή σου. Στα 32 δεν είσαι μεγάλη, έχεις περιθώριο για δοκιμές. Αγνόησε τα ηλικιακά στερεότυπα που βασανίζουν τις γυναίκες. Μεγάλο ρόλο στις αποφάσεις σου έχει παίξει η σχέση σου και αυτό πρέπει να το προσέξεις γενικά στη ζωή σου. Προτείνω ως φρεσκοχωρισμένη να μην πάρεις οριστικές αποφάσεις για τη ζωή σου, γιατί μπορεί να κάνεις σπασμωδικές κινήσεις. Δοκίμασε ως το καλοκαίρι να δεις τη διαμονή σου στο νησί με άλλο μάτι. Χωρίς να έχεις πλέον τη σχέση με το φίλο σου (που θόλωνε το τοπίο), κοίταξε να δεις αν υπάρχουν αξιόλογα άτομα για παρέα και ευκαιρίες για αναψυχή με απλά μέσα. Μη νομίζεις πως και στην Αθήνα θα είσαι όλο έξω με τέτοια οικονομική κρίση… Ηρέμησε, σκέψου και αν πραγματικά θέλεις να κάνεις μεταπτυχιακό και αποφασίζεις το καλοκαίρι. Κάνεις ή όχι το μεταπτυχιακό, πού θα ήθελες να ζήσεις όταν τελειώσουν τα πέντε χρόνια; Το συγκεκριμένο νησί και η Αθήνα σίγουρα δεν είναι οι μόνες εναλλακτικές. Από πού κατάγεσαι; Έχεις σχέση με κάποια άλλη πόλη; Μήπως μια μεγαλύτερη επαρχιακή πόλη θα ήταν προτιμότερη; Κάνε την έρευνά σου.
Πιο βασικό είναι να τα βρεις με τον εαυτό σου και να ηρεμήσεις. Αν αυτό δεν γίνει, όπου και να πας «η πόλη θα σε ακολουθεί».
Κατερίνα