Μην το «ζορίζεις» άλλο…

Έχω χωρίσει κοντά στους τρεις μήνες από με τον Κ. αλλά δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου. Τον σκέφτομαι από τη στιγμή που θα ξυπνήσω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ. Σε αυτούς τους δυόμισι μήνες δεν έκανα καμία κίνηση όπως μου είπες, ούτε του έδειξα ότι θέλω να είμαστε πάλι μαζί. Εκείνος μου έστελνε κάποια τυπικά μηνύματα, αν χρειάζομαι κάτι ή για ευχές, κι εγώ ήμουν πάντα ή αρνητική ή πολύ τυπική.

 Κάποια φορά που έτυχε να συναντηθούμε τυχαία έδειξε δείγματα μεγάλης ζήλειας  με μια ασήμαντη αφορμή, αλλά δεν έκανε κάποια κίνηση να ξαναβρεθούμε.

 Μετά από το γεγονός αυτό έτυχε να κάνω κάποιες γυναικολογικές εξετάσεις που έδειξαν ότι έχω κάποιο μικρόβιο που μεταδίδεται με τη σεξουαλική επαφή, ενώ τις ίδιες εξετάσεις που είχα κάνει πριν από 6 μήνες και δεν το είχα.   Μόνο από τον Κ μπορεί να το έχω κολλήσει  και σκέφτηκα πως με είχε απατήσει. Τον είχα πάρει και τον είχα ενημερώσει αρχικά, λέγοντάς του ότι θα του πω μόλις μάθω και ποια αντιβίωση πρέπει να πάρει ο ίδιος. Την επόμενη μέρα του στέλνω ένα μήνυμα στο οποίο του λέω ότι δεν πρόκειται να του πω, γιατί το πιθανότερο είναι να με έχει κερατώσει και ότι είναι άνανδρος και άλλα τέτοια. Αυτός μου απάντησε με ένα εξασέλιδο email, στο οποίο αρνείται κατηγορηματικά τις κατηγορίες και τελικά η συζήτηση έκλεισε σε πολιτισμένο επίπεδο μέσω email. Και πάλι δεν έκανε κάποια κίνηση προσέγγισης.

 Σκεφτόμουν από καιρό να μετατεθώ από το νησί που εργάζομαι στην Αθήνα και τελικά το αποφάσισα.

Το πρόβλημά μου είναι ότι ενώ από την μία σκέφτομαι ότι θέλω να πάω Αθήνα, και να αρχίσω να ξαναφτιάχνω την ζωή μου,  από την άλλη φοβάμαι ότι έτσι θα χάσω κάθε ευκαιρία να ξαναείμαι μαζί με τον Κ. Με τον Κ. όμως έχω αποφασίσει ότι δεν θέλω να είμαι γιατί είναι πολύ ζηλιάρης, κτητικός, απότομος κ.α., αλλά δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου και ακόμα ελπίζω ότι θα γυρίσει μετανιωμένος και θα μου ζητήσει να είμαστε πάλι μαζί. Νομίζω ότι πηγαίνοντας Αθήνα θα βοηθηθώ να τον ξεπεράσω.

 Εσύ τι νομίζεις; Υπάρχει περίπτωση επανασύνδεσης; Πώς ένας τόσο ζηλιάρης άντρας αντέχει να με έχει μακριά του τόσο καιρό; Άρα το έχει πάρει κι εκείνος απόφαση, άρα καλά κάνω που θα φύγω. Και επειδή εδώ νομίζω ότι θα μου απαντήσεις να πορευτώ με βάση αυτό που πραγματικά θέλω, να σου πω ότι αυτό που πραγματικά θα ήθελα είναι να ήμουν καλά με τον Κ. και να έμενα εδώ. Από την άλλη όταν σκέφτομαι την Αθήνα ξέρω ότι θα είναι λίγο δύσκολα από θέμα δουλειάς, αλλά μου ανοίγονται άλλοι ορίζοντες και χαίρομαι που θα το κάνω και όλοι μου οι φίλοι μου και η οικογένεια μου μου λένε να μη χάνω χρόνο και να γυρίσω γρήγορα Αθήνα. Η δε μητέρα μου έχει τρελαθεί και φοβάται μην ξαναγυρίσω σ’ αυτόν, ενώ συνεχώς τη διαβεβαιώνω πως όχι.

 Γιατί δεν μπορώ να τον ξεπεράσω ακόμα;

Α.

Η γνώμη μου είναι: μην πιέζεις άλλο την κατάσταση. Έχεις ασχοληθεί πολύ με αυτή την ιστορία, έχεις υπαναχωρήσει, έχεις υποφέρει, έχεις διχαστεί μεταξύ συναισθήματος και λογικής και εξακολουθείς ακόμη να είσαι διχασμένη.

Μπορεί εσύ αυτό που πραγματικά θέλεις να είναι να είστε μαζί στο νησί, αλλά εκείνος δεν έχει δείξει την ίδια διάθεση, παρά τις ευκαιρίες που του έδωσες. Η ζήλεια, ειδικά για έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε χωρίσει, δεν είναι απόδειξη αγάπης ή ενδιαφέροντος αλλά εγωισμού. Και ένας τέτοιος εγωισμός δείχνει χαμηλό επίπεδο ατόμου. Έχουμε όλοι συναντήσει ανθρώπους που ενώ δεν ενδιαφέρονται πλέον για τον άλλον, εξακολουθούν να τον ζηλεύουν και θα τον ήθελαν μια ζωή να υποφέρει από μοναξιά, πιστός στη δική τους ανάμνηση. Αυτό δεν είναι υγιές και τέτοιοι άνθρωποι θα έπρεπε να ακολουθήσουν διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης με ψυχολόγο.

Ναι, συνήθως συμβουλεύω τους ανθρώπους να ακολουθούν τις επιθυμίες τους και να είναι πρόθυμοι να φέρουν το τίμημα των επιλογών τους. Στη δική σου περίπτωση όμως, τόσον καιρό που μου γράφεις, βλέπω μια προσκόλληση σε ένα άτομο που δεν σου δείχνει καμιά ουσιαστική προσοχή ή διάθεση να ξαναδοκιμάσετε. Όχι, δεν πιστεύω πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ουσιαστικής επανασύνδεσης. Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα αν είσαι στο νησί κάποια στιγμή ο Κ. να αισθανθεί μοναξιά ή έλξη ή νοσταλγία για σένα κι αφού θα σε έχει στη διπλανή πόρτα να επιδιώξει να γίνει κάτι για κάποιο διάστημα, αλλά νομίζω πως κάτι τέτοιο δεν είναι αυτό που θέλεις… Στην απίθανη των περιπτώσεων που κάποια στιγμή στο μέλλον μετανιώσει και θέλει να τα ξαναβρείτε, αυτό αν είναι δυνατό δε θα εμποδιστεί από την απόσταση.

Τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα της δουλειάς σου στην Αθήνα τα έχουμε ξανασυζητήσει. Βλέπω πως δεν κατάφερες να δεις το νησί ανεξάρτητα από τον Κ. Ακολούθησε λοιπόν τη φωνή της λογικής, όπως τελικά αποφάσισες, και φύγε. Το γιατί δεν μπορείς να τον ξεπεράσεις ακόμα μπορεί να έχει πολλές παραμέτρους: Μπορεί να έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση, μπορεί να αντιμετωπίζεις το θέμα εγωιστικά («θα τον κερδίσω), μπορεί να μην έχεις άλλα ενδιαφέρονται και καλή ζωή στο νησί, μπορεί να σου ασκεί έλξη η έντονη προσωπικότητά του και να μη μπορείς να την ξεπεράσεις, μπορεί να μην υπάρχουν γύρω σου άλλοι ενδιαφέροντες άντρες (ή να μην τους βλέπεις) κ.ά. Είναι μάλλον θέμα προσωπικής σου αυτογνωσίας και ανάπτυξης και αυτά θα πρέπει να φροντίσεις να επιλύσεις.

Πιστεύω πως αν μια σχέση έχει τη δυνατότητα (και πάλι δεν υπάρχει καμιά δια βίου εγγύηση) να εξελιχτεί σε κάτι σταθερό και ουσιαστικό, αυτό φαίνεται από την αρχή: δεν υπάρχουν τα τρομερά εμπόδια, οι τσακωμοί, οι χωρισμοί και οι επανασυνδέσεις, οι έντονες και παράλογες ζήλειες, τα βάσανα και οι διχασμοί. Αν, αντίθετα, η σχέση χαρακτηρίζεται από τέτοια φαινόμενα, καλύτερα να μην τη «ζορίζουμε»…

Κατερίνα