Περί εξαφανίσεων…

Η φίλη Σ. ζήτησε να μη δημοσιευτεί το μήνυμά της.

Καταλαβαίνω το δίλημμά σου. Πρόκειται άραγε για μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του φίλου σου ή για άλλη μια κλασική περίπτωση «εξαφανισμένου»;

Για να μη γίνουν παρεξηγήσεις μεταξύ σας, προτείνω να δώσεις στην υπόθεση λόγο χρόνο. Μόνο λίγες μέρες έχουν περάσει από την απώλεια που έχει υποστεί ο φίλος σου. Αν δεν συμβαίνει κάτι άλλο, σιγά-σιγά θα το ξεπεράσει και θα επανέλθει στο μοτίβο σχέσης που είχατε. Όταν λέω να δώσεις χρόνο, εννοώ εσύ να εξακολουθήσεις να επιδιώκεις την τηλεφωνική επικοινωνία σας όπως την είχατε και αν αυτός δεν σου τηλεφωνεί ή δεν ανταποκρίνεται με τον τρόπο που είχες συνηθίσει, κάνε υπομονή. Μπορείς εξάλλου να τον ρωτήσεις μήπως θέλει να μην επικοινωνείτε καθόλου αυτή την περίοδο, οπότε αν είναι έτσι κι αυτό πρέπει να το σεβαστείς και να του πεις πως του αφήνεις την πρωτοβουλία της επικοινωνίας. Κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει την απώλεια και γενικά τα προβλήματά του με το δικό του τρόπο. Άλλοι επιδιώκουν τη συμπαράσταση των αγαπημένων τους προσώπων και άλλοι κλείνονται στον εαυτό τους και τα περνούν μόνοι.

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, αν περάσουν 1-2 μήνες και η σχέση σας δεν έχει επανέλθει (είτε αυτός δεν επικοινωνεί όπως είπε, είτε ανταποκρίνεται χωρίς ενθουσιασμό στις δικές σου επικοινωνίες), νομίζω πως πρέπει να του κάνεις ένα τηλεφώνημα ή να του στείλεις ένα μήνυμα όπου να του ζητάς να αποφασίσει αν θέλει να συνεχίσετε όπως ήσασταν, αν όμως όχι να σου το πει καθαρά, ώστε ούτε εσύ να τον ενοχλείς ούτε όμως και να καταρρακώνεται η αξιοπρέπειά σου. Έχει κάθε δικαίωμα να διακόψει αφού δεν σου είχε υποσχεθεί τίποτα και εσύ είχες μάλιστα εξαρχής ξεκαθαρίσει πως δεν τον δεσμεύεις σε τίποτα. Αυτό όμως που κανένας δεν έχει δικαίωμα μετά από κάποιο διάστημα οποιασδήποτε σχέσης που φαίνεται ουσιαστική, είναι να εξαφανιστεί χωρίς να το δηλώσει οριστικά με δυο ευγενικά λόγια.

Θα κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου: Σχέσεις όπως η δική σας, που όπως καταλαβαίνω ξεκίνησε διαδικτυακά και συνεχίστηκε με τηλεφωνήματα και κάποιες σποραδικές συναντήσεις χωρίς να ζείτε στην ίδια πόλη, ενέχουν την πιθανότητα εξαπάτησης. Μπορεί να μην είναι ελεύθερος, όπως σου είχε υποθέτω δηλώσει, ή μπορεί να συμβαίνουν άλλα πράγματα που δεν φαντάζεσαι. Ίσως και ο θάνατος του αγαπημένου του προσώπου να είναι εικονικός, για να …την κάνει. Λυπάμαι που σου τα λέω αυτά, αλλά έχω δει πολλά στη δουλειά μου και στο blog και θέλω να είσαι προετοιμασμένη και για τις πιο σπάνιες πιθανότητες…

Όποια εξέλιξη όμως κι αν έχει αυτή η ιστορία, σου προτείνω να στραφείς προς τον εαυτό σου, να τον προσέξεις, να ακούσεις τις ανάγκες του και να τις διεκδικήσεις. Να δεις τους λόγους που σε κάνουν να ζεις σε μια συμβατική οικογένεια έτσι ώστε να μη μπορείς να έχεις μια «κανονική» προσωπική ζωή. Να δεις ποιες ανάγκες σού κάλυψε η μακρόθεν σχέση με ένα πολύ νεότερο άτομο και να φροντίσεις να τις καλύψεις στην κανονική ζωή και όχι ηλεκτρονικά. Υποθέτω πως αν ήσουν ελεύθερη και ζούσες μόνο με τα παιδιά σου, θα είχες περισσότερες ευκαιρίες για γνωριμίες και θα επέλεγες κάποιον ανάλογης ηλικίας και μάλιστα που να ζούσε στην πόλη σου. Έτσι θα είχατε πιο πολλά κοινά στοιχεία, θα είχατε γνωριστεί καλύτερα στην καθημερινή ζωή και δεν θα κάλυπτε ένα «σύννεφο» αβεβαιότητας τις καλές και τις κακές στιγμές της ζωής του καθενός σας.

Συνήθως ερωτευόμαστε αυτό που επιθυμούμε και μας λείπει και προβάλλουμε τον «έρωτα» αυτόν σε κάποιο άτομο που συναντάμε. Στις μακρόθεν σχέσεις είναι πολύ πιο εύκολο να πλάσουμε το αντικείμενο του έρωτά μας όπως το θέλουμε και ο άλλος να παίξει το ρόλο που του αποδίδουμε, οπότε υπάρχει και μεγαλύτερη πιθανότητα να απογοητευτούμε.

Κατερίνα