«Θα σταματήσω το σχολείο»

Η κόρη μου πηγαίνει στην πρώτη γυμνασίου και είναι ένα πολύ ζωηρό και ατίθασο παιδί. Είναι έξυπνη αλλά δεν δίνει καμιά σημασία στο σχολείο. Στο δημοτικό τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα, αλλά τώρα το έχει παρακάνει. Οι καθηγητές της παραπονούνται πως αδιαφορεί για τα μαθήματα και είναι πολύ ζωηρή. Οι βαθμοί της είναι κακοί.

Οι γονείς είμαστε εκπαιδευτικοί, αλλά δεν έχουμε τη συνηθισμένη στάση των εκπαιδευτικών προς τα παιδιά τους, δηλαδή να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στη σχολική επίδοση, να πιέζουμε τα παιδιά μας και να τα ελέγχουμε. Ο μεγάλος μας γιος πηγαίνει τώρα στη δευτέρα λυκείου και είναι πολύ καλός μαθητής και στοχεύει σε δύσκολες σπουδές, χωρίς καμιά προσπάθεια από μέρους μας.  

Η μικρή όλο και συχνότερα δηλώνει πως δεν την ενδιαφέρει το σχολείο, δεν θα σπουδάσει και ούτε είναι σίγουρη πως θα τελειώσει το λύκειο, αλλά μόλις μεγαλώσει λίγο ακόμη θα φροντίσει να βρει δουλειά. Εγώ προσπαθώ με υπομονή να της εξηγήσω την αξία της μάθησης και των σπουδών, αλλά εκείνη δείχνει να μην καταλαβαίνει.

Β.

Στο θέμα της κόρης σου πρέπει να ξεχωρίσουμε το σύμπτωμα από την αιτία.

Είναι πιθανό η σύγκριση της μικρής με τον αδελφό της να την τρομάζει και έτσι να προτιμά να αποσυρθεί από τον τομέα στον οποίο εκείνος διαπρέπει. Πολλές φορές τέτοιες συγκρίσεις, όσο κι αν δεν εκφράζονται ρητά από τους γονείς, μπορεί να υπονοούνται ή να καλλιεργούνται από το ευρύτερο περιβάλλον.

Υπάρχει στη ζωή σας κάποιο άλλο θέμα που είναι πιθανό να φορτίζει τη μικρή ψυχολογικά και να της δημιουργεί άσχημες αντιδράσεις; Πώς είναι οι σχέσεις σας μαζί της, πώς είναι οι φιλίες της, τι πιστεύει για την εμφάνισή της και για τις ικανότητές της; Υπάρχει κάτι ή κάποιος στο σχολείο που να της δημιουργεί πρόβλημα; Μήπως τη φόρτισε η μετάβαση στο γυμνάσιο; Μήπως προσπαθεί να προσελκύσει την προσοχή σας; Μήπως θέλει να σας αντιτεθεί, σε σας ή στο περιβάλλον μάθησης που υπάρχει στην οικογένειά σας; Αν υπάρχουν κάποια προβλήματα σε κάποιον τέτοιο τομέα μπορεί να ξεσπούν στη σχολική της επίδοση και στάση.

Σχετικά με το σύμπτωμα: Της έχεις εξηγήσει πολλές φορές για την αξία της μάθησης και των σπουδών, οπότε ό,τι ήταν να πάρει στο θέμα αυτό το πήρε. Αποκεντρώσου από τη σχολείο της και άφησέ την να τα βγάλει πέρα μόνη και να υποστεί τις συνέπειες της σχολικής της στάσης. Μπορείς μόνο να της πεις πως το γυμνάσιο αποτελεί υποχρεωτική εκπαίδευση και θα το τελειώσει θέλει-δε θέλει, ακόμη κι αν δεν περνά τις τάξεις της με την πρώτη. Σχετικά με το λύκειο, αν δεν θέλει να κουραστεί πολύ μπορεί να επιλέξει την τεχνική εκπαίδευση και να μάθει στοιχεία ενός επαγγέλματος. Εκείνο που εσείς ως οικογένεια δεν θα ανεχτείτε είναι να τεμπελιάσει. Μετά τα 18, ή θα σπουδάσει ή θα εργαστεί. Επισήμανέ της πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση στην αγορά εργασίας και τι είδους δουλειές θα μπορεί να κάνει αν δεν σπουδάσει κάτι.

Και σταμάτησε να ασχολείσαι. Φρόντισε τις οικογενειακές σας σχέσεις και να της δείχνετε αγάπη και ενθάρρυνση. Μπορείς να της πεις πως αργότερα θα αποφασίσει ό,τι θέλει για τη ζωή της, αλλά προς το παρόν είναι πολύ μικρή για να πάρει αποφάσεις ζωής.

Είναι πιθανό η στάση της να είναι απλώς μια εφηβική αντίδραση με την οποία είδε πως μπορεί να «ελέγχει» την οικογενειακή κατάσταση. Πρέπει να πάρει το μήνυμα πως αυτό δεν ισχύει πλέον.

Κατερίνα