Ανάμεσα σε δυο άντρες

Βρίσκομαι στη χειρότερη φάση της ζωής μου. Έχω μια καλή σχέση εδώ και 7 χρόνια (4 από μακριά λόγω σπουδών και 3 στη συνέχεια από κοντά). Έχουμε αποφασίσει να παντρευτούμε και εδώ και 3 μήνες συζούμε. Πριν από λίγους μήνες γνώρισα κάποιο παιδί από άλλη χώρα και αισθάνθηκα τόσο δυνατή έλξη που απάτησα τον αρραβωνιαστικό μου. Ξέρω πως με τον άλλο δεν μπορεί να είμαστε μαζί, οι γονείς μου δεν θα τον δέχονταν ποτέ. Είναι από άλλη χώρα, άλλη κουλτούρα, θρησκεία κτλ. Σε λίγο θα φύγει για την πατρίδα του και μου έχει ζητήσει να φύγω μαζί του. Υπάρχει μεγάλο πάθος μεταξύ μας. Τον σκέφτομαι συνεχώς και εξακολουθώ να έχω επαφές μαζί του.

Ομολόγησα στον αρραβωνιαστικό μου πως τον έχω απατήσει, στην αρχή σοκαρίστηκε αλλά μετά το δέχτηκε, είπε πως αν προσπαθήσουμε τα πράγματα θα αλλάξουν, θα έρθουμε πιο κοντά και θα τα καταφέρουμε. Εγώ όμως δεν μπορώ να κάνω έρωτα μαζί του και αυτός δείχνει κατανόηση και ελπίζει. Με στηρίζει, αλλά δεν είμαι πλέον ερωτευμένη μαζί του. Παίζουμε θέατρο σε όλους και δεν το αντέχω. Νιώθω πως τον χρησιμοποιώ και ξέρω πως αυτό είναι λάθος, αλλά δεν θέλω να τον χάσω γιατί θα μείνω ολομόναχη. Ίσως όταν τον χάσω να καταλάβω την αξία του…

Ο αρραβωνιαστικός μου είναι τρυφερός, με αγαπά χωρίς να με κρίνει και ξέρω πως θα έχω μια καλή ζωή μαζί του και θα είναι τέλειος πατέρας. Είναι πολύ αντίθετος από τον πατέρα μου και αυτός είναι ο κύριος λόγος που τον διάλεξα. Δεν με γεμίζει όμως και τόσο ερωτικά, όχι πως κάνει κάτι λάθος, αλλά ο άλλος λιώνει για μένα… Μοιάζει στον πατέρα μου στα θετικά του… Είμαι πολύ μοναχικός άνθρωπος και όταν βρω κάποιον να με καταλαβαίνει προσκολλώμαι. Αυτό έκανα και στην περίπτωση αυτή.

Δεν μπορώ να επιλέξω μεταξύ των δυο και συνεχώς αλλάζω γνώμη, σαν να είμαι διπλή προσωπικότητα. Πιστεύω πως οι γονείς μου ευθύνονται για τις ανασφάλειές μου. Πάντα μου έλεγαν ότι τα κάνω όλα λάθος και όταν παντρευτώ θα τα κάνω όλα λάθος. Και τώρα που μπήκα στη διαδικασία της επισημοποίησης θα έκανα μαντάρα… Φοβάμαι ακόμα και να κάνω παιδιά γιατί θα με κρίνουν πώς θα τα μεγαλώνω.

Το χειρότερο είναι πως έμαθα να κάνω ό,τι θέλω στα κρυφά και μόνο όταν κάνω κάτι που δεν το γνωρίζουν με ικανοποιεί και γι’ αυτό κατέληξα να απατώ τον αρραβωνιαστικό μου πίσω από την πλάτη του. Πολλοί δεν θα με καταλάβουν, αλλά είναι από αντίδραση που τα κάνω όλα αυτά. Δεν με γεμίζει τίποτα..

Ξέρω ότι αν παραμείνω θα έχω μια καλή ζωή. Φοβάμαι να χωρίσω γιατί φοβάμαι για το μέλλον μου που δεν θα έχω κάποιον να τον εμπιστεύομαι και να με βλέπει σοβαρά. Το πιο σημαντικό που με αναγκάζει να ζω σ’ αυτό το ψέμα είναι που οι γονείς μου ξέρουν την κατάσταση και λένε πως αν χωρίσω θα κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου και πως δεν ξέρω τι μου γίνεται. Εγώ όμως θέλω αυτός που είναι μαζί μου να με εμπνέει και για να τον απατήσω πιστεύω πως αυτό το έχω χάσει.

Ε.

Το θέμα σου είναι οι γονείς σου και ο εαυτός σου και το δίλλημα που αντιμετωπίζεις αποτελεί απλώς το σύμπτωμα.

Έχεις θέμα με την οικογένειά σου και καθορίζεσαι από την αντίθεση προς αυτούς, υιοθετώντας τη συμπεριφορά του «άτακτου» παιδιού. Τα στερεότυπά τους από τη μια τα δέχεσαι και από την άλλη τα πολεμάς με σπασμωδικές κινήσεις. Δεν θα ξεκαθαρίσεις με τα ερωτικά σου, αν δεν λύσεις πρώτα θα θέματα που έχεις με την οικογένειά σου. Προτείνω να επισκεφτείς άμεσα ψυχολόγο και να ξεκινήσεις δουλειά με τον εαυτό σου.

Προς θεού μην προχωρήσεις σε γάμο με τις συνθήκες αυτές, όσο κι αν η λογική και οι φόβοι σου σου το υπαγορεύουν. Ούτε βέβαια να αποφασίσεις να φύγεις με το φίλο σου δρώντας σπασμωδικά. Χρειάζεσαι χρόνο. Πάψε να ζεις συμβατικά γιατί δεν αξίζει ούτε σε σένα ούτε στον αρραβωνιαστικό σου. Μείνε για ένα διάστημα μόνη σου, ελεύθερη, και ξεκαθάρισε τι νιώθεις. Πες στον αρραβωνιαστικό σου την αλήθεια, πως θέλεις να μη ζείτε συμβατικά, και αν γυρίσεις θα έχετε ουσιαστική σχέση, αν πάλι όχι, θα χωρίσετε. Ζήτησέ του να σε περιμένει, αν και όσο μπορεί. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως εκείνος θα το κάνει… Αξίζει να διακινδυνεύσεις παρά να ζεις μέσα στη συμβατικότητα και στο ψέμα.

Ζήσε ελεύθερα τη σχέση σου με τον άλλον, να χάσει την έννοια του απαγορευμένου. Ο χρόνος θα δείξει την εξέλιξη. Αν μπορείς να πάς και ένα ταξίδι στη χώρα του για διακοπές (όχι μόνιμη εγκατάσταση και δεσμεύσεις) θα ήταν ιδανικό.  

Πάντα συμβουλεύω τους ανθρώπους να ακολουθούν την καρδιά και διαίσθησή τους στις επιλογές τους, παρά τη λογική. Η δική σου όμως καρδιά δεν μπορεί να λειτουργήσει αν δεν ξεπεράσεις τα ψυχολογικά σου θέματα. Πρόκειται για σχέση ζωής αυτό που πάει να γίνει και δώσε του όσο χρόνο χρειαστεί για να είσαι όσο γίνεται πιο σίγουρη.

Κατερίνα