Μικροπαντρεμένη

Είμαι 23 χρονών, παντρεμένη εδώ και 2 χρόνια, με ένα μωράκι 8 μηνών. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί πέντε χρόνια τώρα. Στην αρχή της σχέσης μας όλα ήταν μια χαρά μέχρι που πριν 2-3 χρόνια άρχισε να μου δείχνει έναν άλλα χαρακτήρα. Έχει πολύ παράλογες σκέψεις όσων αφορά το μωρό και έχει πάρα πολλά νεύρα, πχ μου λέει ότι τον νευριάζει το μωρό και προχθές δεν το έφερε σπίτι γι’ αυτό το λόγο και αναγκάστηκα να πάω να το πάρω εγώ.
Σκέπτεται συνέχεια με το «αν» και δεν κοιτάζει να κάνει πράγματα ευχάριστα να περνάμε ωραία και ευτυχισμένα σαν οικογένεια.
Έχω προσπαθήσει πάρα πολλές φορές για αυτό το γάμο αλλά πλέον δεν πάει άλλο. Έχω κουραστεί, νιώθω γριά και τίποτε δεν με χαροποιεί εκτός από το μωράκι μου.
Είμαι σε δίλλημα ξέρω πως ο χαρακτήρας του δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει και εγώ πλέον δεν είμαι ευτυχισμένη με αυτόν το άνθρωπο.
Σας παρακαλώ πέστε μου τη γνώμη σας. Εδώ και ένα μήνα νιώθω πως θα τρελαθώ, Δεν κοιμάμαι από τις σκέψεις, δεν έχω όρεξη για τίποτα, είμαι όπως ένα ρομπότ που απλά υπάρχει χωρίς συναισθήματα.

Μ.

Πολύ μικρή μπήκες στις ευθύνες της οικογένειας και υποθέτω πως το ίδιο συμβαίνει και με τον άντρα σου. Αυτό είναι ένα δύσκολο εγχείρημα που σπάνια πετυχαίνει. Λες πως πριν από 2-3 χρόνια ο σημερινός σου σύζυγος είχε ήδη αρχίσει να δείχνει έναν άλλο χαρακτήρα, το γεγονός αυτό όμως δεν σε εμπόδισε να προχωρήσεις σε γάμο μαζί του και να κάνεις αμέσως και παιδί. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η οικογένεια έχει πλέον δημιουργηθεί και το θέμα είναι τι μπορεί να γίνει τώρα για να βελτιωθεί η κατάσταση.

Είναι φανερό πως οι ευθύνες της οικογένειας βαραίνουν τον άντρα σου πάρα πολύ, σε βαθμό που να είναι εκνευρισμένος και να παραμελεί εσένα και το παιδί. Ίσως ήταν ανώριμος για τις ευθύνες που επωμίστηκε, ίσως τα υπολόγιζε αλλιώς, ίσως έχει μετανιώσει για κάποια πράγματα, ίσως βρίσκεται σε μια δύσκολη μετάβαση που χρειάζεται χρόνο. Είναι επίσης πιθανό να μην ταιριάζετε σαν άνθρωποι (πράγμα που δεν μπορούσατε να κρίνετε εγκαίρως λόγω του νεαρού της ηλικίας) και τα προβλήματα να βγαίνουν πιο έντονα τώρα που έχετε ευθύνες.
Κάνε μαζί του μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης.  Να είσαι ειλικρινής μαζί του για τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Ζήτησέ του να είναι κι εκείνος ειλικρινής μαζί σου. Το καλύτερο θα ήταν να ενταχθείτε μαζί σε συμβουλευτική ζευγαριού, για να ξεκαθαρίσετε ποιοι είστε, την ιδεολογία σας, τα συναισθήματα και τους στόχους σας, και να κάνετε μια νέα αρχή.
Ζητήστε βοήθεια από τις οικογένειες σας στα πρακτικά θέματα. Είστε πολύ νέοι για να χειριστείτε παιδί χωρίς καθοδήγηση. Οι παππούδες δεν μπορούν να το κρατούν κάποιες φορές για να ξεκουράζεστε και να μπορείτε να επικοινωνήσετε καλύτερα ως ζευγάρι; Αν βέβαια υπάρχει η οικονομική άνεση για κάποια βοηθό πότε-πότε στο σπίτι, αυτό είναι ακόμη καλύτερο.
Εσύ τι κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου; Σπουδάζεις, εργάζεσαι; Έχεις φίλους δικούς σου και κοινούς με τον άντρα σου; Αν έχεις και τη δική σου ζωή θα μπορείς να αντιμετωπίζεις τα οικογενειακά σου θέματα πιο ψύχραιμα.
Θεωρώ απαραίτητη τη συνεργασία σας με σύμβουλο ζευγαριού και αν ο σύζυγός σου δεν συμφωνεί, θα πρέπει να καταφύγεις εσύ μόνη σου σε ψυχολογική βοήθεια. Όσο νιώθεις έτσι όπως περιγράφεις, είναι πολύ δύσκολο να παλέψεις για την οικογένειά σου και να είσαι ουσιαστικά σωστή στην ανατροφή του παιδιού σου.