Δεν υπάρχει «πολύ αργά» όταν είσαι είκοσι χρονών

Βρίσκομαι 2 χρόνια στο εξωτερικό για σπουδές. Αρχικά κάθισα ένα εξάμηνο εδώ για τη γλώσσα, για να δώσω εξετάσεις, και πέρυσι ήμουν στον πρώτο χρόνο των σπουδών μου σε ένα καλό πανεπιστήμιο.

Στο πρώτο εξάμηνο δεν περνούσα ούτε πολύ καλά αλλά ούτε και χάλια. Γνώριζα συνέχεια κόσμο και έκανα παρέα με άτομα από διάφορες εθνικότητες. Ήμουν πολύ κλειστό άτομο και η αποδοχή που βρήκα από αυτά τα άτομα με έκανε να αλλάξω ριζικά και να γίνω περισσότερο ανοιχτή και φιλική, να παίρνω πρωτοβουλίες και να βρω σιγά- σιγά ποια είμαι και τι θέλω. Έβλεπα τα πάντα σαν τουρίστας, μου άρεσαν όλοι και όλα.

Τον πρώτο χρόνο στο πανεπιστήμιο είδα τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Ήρθα σε πιο άμεση επαφή με την ξένη κουλτούρα και τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα. Έχω μεγάλο θέμα με τη γλώσσα. Ενώ με το πανεπιστήμιο και τα γραπτά μου τα πηγαίνω μια χαρά, στις κοινωνικές μου επαφές δε μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσο και να προσπαθώ η γλώσσα μου δε λύνεται με τίποτα και αυτό δυστυχώς μ’ έχει περιορίσει αρκετά σε παρέες. Προσπάθησα πάλι με φοιτητές από άλλες εθνικότητες αλλά στο πανεπιστήμιο οι περισσότεροι σχηματίζουν κλίκες με άτομα με την ίδια με αυτά εθνικότητα. (Να σημειώσω εδώ ότι ναι μεν θα μιλήσω μαζί τους αλλά παρέα είναι αδύνατο να σχηματιστεί.) Μου φαίνεται λογικό να είναι έτσι τα πράγματα όμως, γιατί φαντάζομαι ότι αν υπήρχε αντίστοιχο φαινόμενο στην Ελλάδα κάπως έτσι θα εξελισσόταν η κατάσταση.

Έλληνες δεν γνώρισα, όχι επειδή δεν ήθελα, έτυχαν διάφορα, αλλά γνωρίζω πως δεν υπάρχουν πολλοί στην ηλικία μου, οι περισσότεροι είναι μεταπτυχιακοί ή και διδακτορικοί. Αν δεν ταιριάξουμε με αυτά τα 5-10 άτομα; Υποτίθεται πως σε αυτή την ηλικία πρέπει να γνωρίζω πολλά άτομα και να ψάχνομαι. Να διαβάζω μεν, αλλά να βγαίνω για να ξεσκάω και λίγο. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς μέσα στο άγχος και τη στεναχώρια, διαβάζοντας πολύ και μη έχοντας ζωή, βγαίνοντας μια φορά στο τόσο μόνο, μαζί με τα παιδιά της εστίας που έμενα για να χαλαρώσω λίγο. Δεν πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Νιώθω αποτυχημένη. Δεν έχω όρεξη να διαβάσω, ούτε να προσπαθήσω για κάτι άλλο πλέον. Δε θέλω άλλο να μιλάω, να διαβάζω, να γνωρίζω ανθρώπους με αυτή τη γλώσσα... Ξεσπάω σε κλάματα με το παραμικρό. Πριν γυρίσω Ελλάδα το καλοκαίρι σκεφτόμουν μέχρι και αυτοκτονία. Ένιωθα ότι ήμουν σε αδιέξοδο. Όταν γύρισα ηρέμησα κάπως, αλλά έκανα καιρό να ισορροπήσω πάλι. Δυο εβδομάδες πριν επιστρέψω κατάφερα να δω τα πράγματα πιο θετικά, όμως με το που γύρισα κάθε μέρα σκέφτομαι πως θέλω να τα παρατήσω και να γυρίσω Ελλάδα. Δε μπορώ να κοιμηθώ και σκέφτομαι πολλά. Δεν είναι φυσιολογική αυτή η κατάσταση...τόσο άγχος…

Δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι καλύτερο για μένα.. Πέρασα σε μια καλή σχολή στην Ελλάδα που πλέον όμως δεν με ενδιαφέρει και τόσο, ενώ εδώ σπουδάζω κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Και μετά από δύο χρόνια συνειδητοποίησα πως έκανα αυτό που ήθελε ο πατέρας μου, πως ποτέ δεν είχα άποψη για το τι ήθελα, και έφυγα για εξωτερικό. Πιστεύω πως είναι πολύ αργά για να γυρίσω πίσω και να κάνω μια νέα αρχή σε άλλη σχολή. Όπως τα έκανα θα χαθεί και αυτός ο χρόνος. Δε μπορώ να σκεφτώ καθαρά πλέον. Νιώθω σαν κακομαθημένο παιδί με τέτοιο πισωγύρισμα. Εάν γυρίσω ξέρω πως θα φτιάξω πάλι τη ζωή μου. Από τη μία λέω να δοκιμάσω στη σχολή που πέρασα ή κάποια ιδιωτική σχολή και να πιάσω και μια δουλειά (ελπίζοντας ότι θα βρω κάτι), από την άλλη το επαγγελματικό άνοιγμα δε θα είναι το ίδιο με αυτό που θα είχα από τη σχολή που είμαι τώρα...(θα είναι;). Φοβάμαι μη γυρίσω και κάνω "λάθος ζωής". Εν μέσω κρίσης το πρόβλημα μεγεθύνεται και από μόνο του. Τι θα με συμβουλεύατε;

Η.

 

Βρίσκεσαι σε μια γενικότερη κατάσταση αναζήτησης για τη ζωή σου και αυτό, σε συνδυασμό με την παραμονή σου σε μια ξένη χώρα στην οποία δεν έχεις προσαρμοστεί επαρκώς, σου δημιουργεί μεγάλο άγχος.

Ας πάρουμε αρχικά το θέμα της επιλογής σπουδών. Λες πως ακολούθησες το όνειρο του πατέρα σου. Αυτό αφορά τη σχολή που πέρασες στην Ελλάδα ή τη σχολή που επέλεξες στο εξωτερικό; Λες πως αυτό που σπουδάζεις σου αρέσει. Πιστεύω πως αν κάποιος μπει στη φασαρία και στα έξοδα του εξωτερικού, πρέπει να λατρεύει αυτό που σπουδάζει. Συμβαίνει αυτό με σένα;

Σχετικά το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης, η άποψή μου είναι πως πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες για αποκατάσταση έχει όποιος σπουδάζει κάτι που του ταιριάζει και το αγαπά, ανεξάρτητα από τη ζήτηση που υποθέτουμε πως μπορεί να έχει το αντίστοιχο επάγγελμα.

 Η προσαρμογή μας σε μια ξένη χώρα πρέπει αρχικά να έχει ισχυρό κίνητρο. Αν αυτό υπάρχει, η κοινωνικοποίηση εξαρτάται από το ίδιο το άτομο. Δεν χρειάζεται η τέλεια γνώση της γλώσσας για να κοινωνικοποιηθείς, απλώς αυτοπεποίθηση και διάθεση επικοινωνίας. Οι κλίκες είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στο φοιτητικό χώρο και γίνονται είτε με κριτήριο την εθνικότητα είτε με άλλα κριτήρια που ισχύουν και στην ίδια μας τη χώρα πχ. πολιτική τοποθέτηση. Σίγουρα υπάρχουν όμως και άτομα εκτός κλίκας και το μόνο που χρειάζεται είναι η διάθεση για να τα βρεις. Πρέπει να ψαχτείς και να βρεις τι σε εμπόδισε να το κάνεις τη δεύτερη χρονιά, ενώ την πρώτη τα πράγματα ήταν καλύτερα.

 «Λάθη ζωής» και «πολύ αργά» δεν υπάρχουν στην ηλικία σου. Τη στιγμή που νιώθεις έτσι στο εξωτερικό και λες πως η φετινή σου ακαδημαϊκή χρονιά είναι χαμένη, η πρότασή μου είναι να γυρίσεις στην Ελλάδα, να ηρεμήσεις και να ψαχτείς. (Με ανησυχεί που σκέφτηκες μέχρι και την αυτοκτονία). Να κάνεις μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο και ένα πρόγραμμα επαγγελματικού προσανατολισμού. Αν από αυτό βγει πως η σχολή στην οποία έχεις περάσει σου ταιριάζει, αρχίζεις να φοιτάς και βλέπεις πώς θα πας. Αν αυτή αποκλειστεί, αναζητάς κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο εδώ στο αντικείμενο που σε ενδιαφέρει. Τα περισσότερα ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα έχουν συνεργασίες με πανεπιστήμια του εξωτερικού  για μεταπτυχιακές σπουδές. Έτσι, με την εμπειρία που ήδη έχεις από το εξωτερικό, θα προσαρμοστείς εύκολα στο μέλλον ένα χρόνο για μεταπτυχιακό.

Είσαι πολύ νέα, δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Πολλά παιδιά κάνουν δοκιμές μέχρι να αποφασίσουν πορεία ζωής και αυτό δεν είναι καμιά καταστροφή. Πριν από λίγα χρόνια έκανα πρόγραμμα επαγγελματικού προσανατολισμού σε μια κοπέλα της ηλικίας σου που είχε περάσει ένα χρόνο στην Αγγλία σπουδάζοντας Διοίκηση Επιχειρήσεων επειδή αυτό είχε σπουδάσει και ο μεγάλος της αδελφός. Η κοπέλα τελικά ούτε είχε προσαρμοστεί στο εξωτερικό ούτε ήταν σίγουρη γι’ αυτό που σπούδαζε, και είχε άσχημα ψυχολογικά ξεσπάσματα. Από τη συνεργασία μας βγήκε πως της ταίριαζε η γραφιστική και αποφάσισε να σπουδάσει εδώ 3 χρόνια σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Όταν τέλειωσε, πήγε για μεταπτυχιακό στην Αγγλία, όπου προσαρμόστηκε θαυμάσια και μάλιστα παρέμεινε εκεί να εργαστεί.

 Συζήτησε τα όλα αυτά με τους γονείς σου, που πιστεύω θα δώσουν προτεραιότητα στην ψυχική σου κατάσταση και στις επιθυμίες σου.