Έρωτας και προτεραιότητα

Είμαι 25 ετών και διατηρώ εδώ και 2 χρόνια σχέση με έναν 49χρονο. Δεν θα πω ψέματα ότι τα βρίσκω όλα τέλεια ούτε ότι δεν διαπιστώνω διάσταση απόψεων σε πολλά θέματα. Νοιώθω όμως ένα απίστευτο δέσιμο μαζί του, με κάνει να γελάω πολύ και γενικώς (επειδή τον τελευταίο χρόνο ζούμε και σε διαφορετικές χώρες) αισθάνομαι πραγματική ευτυχία μόνο όταν είμαι μαζί του. Το πρόβλημα είναι ότι παρ' ότι δείχνει να μ' αγαπάει και κάνει αρκετά πράγματα για μένα, δεν είμαι προτεραιότητά του. Πολύ συχνά έρχομαι σε δεύτερη μοίρα, έπειτα από τη δουλειά του, τον ενήλικο γιο του, ακόμη και τους γονείς του. Επί παραδείγματι, ενώ η πρώτη μου σκέψη όταν παίρνω άδεια από τη δουλειά μου είναι να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για να βρεθώ κοντά του, η δική του πρώτη σκέψη σε αντίστοιχη περίπτωση είναι να πάρει το αεροπλάνο για να επισκεφθεί τους γονείς του! Μου είναι δύσκολο να συμβιβαστώ με κάτι τέτοιο καθώς πιστεύω πως όταν ένα ζευγάρι (εντός ή εκτός γάμου και ανεξαρτήτως διαφοράς ηλικίας) αγαπιέται πραγματικά έχουν πρωτίστως ανάγκη ο ένας τον άλλο, με τα υπόλοιπα να έπονται. Μια φίλη μου είπε ότι είναι θέμα ηλικίας. Όταν μπαίνεις αργά στη ζωή κάποιου τα περιθώρια δεσίματος μαζί σου στενεύουν. Είναι μάταιο λες να θέλω να βρεθώ σε πρώτη, ή τουλάχιστον σε ίση, μοίρα με τους υπόλοιπους;

Ν.

 

Η μεγάλη διαφορά της ηλικίας σε ένα ζευγάρι μπορεί να είναι γοητευτική και για τα δυο μέρη. Η νέα κοπέλα βρίσκει ένα εξιδανικευμένο υποκατάστατο πατέρα, ωριμότητα, πνεύμα και έναν πιο «εκλεπτυσμένο» τρόπο ζωής. Ο άντρας της μέσης ηλικίας ξαναβρίσκει τη ζωντάνια και το πάθος της νεότητας και επιβεβαιώνεται ως άντρας. Μέσα στο πλαίσιο αυτό είναι πιθανό να αναπτυχθούν ισχυρά συναισθήματα και να δημιουργηθούν σχέσεις οι οποίες για κάποιο τουλάχιστον διάστημα είναι πολύ σημαντικές και για τα δυο μέρη. Αυτή φαίνεται να είναι η δική σου περίπτωση, αφού η σχέση κρατά 2 χρόνια και φαίνεται πως αγαπά ο ένας τον άλλον, καθένας με τον δικό του τρόπο, βέβαια και με όλα τα αναμενόμενα προβλήματα.

Αρχικά, ανεξαρτήτως ηλικίας, υπάρχουν άνθρωποι λιγότερο ή περισσότερο ενθουσιώδεις για τη σχέση τους. Καθένας μας έχει τις προτεραιότητές του στη ζωή. Επειδή η δική σου προτεραιότητα είναι ο άνθρωπος που αγαπάς, δεν σημαίνει πως αυτό ισχύει για όλους. Είναι πολύ πιθανό κάποιος να δίνει σε μια σχέση το μέγιστο που μπορεί (αφήνοντας ενέργεια και για άλλους τομείς της ζωής του), αλλά αυτό να μην είναι αρκετό στο σύντροφό του.

Είναι γεγονός πως όσο μεγαλώνουμε κατά κανόνα στρεφόμαστε προς μια τέτοια στάση. Αν μάλιστα κάποιος είχε από νέος αυτή την τοποθέτηση, η ηλικία την επιτείνει. Αυτό έχει να κάνει με τους τομείς που ο ώριμος άνθρωπος έχει ανοιχτούς. Ο δικός σου σύντροφος έχει γονείς προφανώς ηλικιωμένους, παιδί, και ίσως μια απαιτητική καριέρα.  Από την άλλη, όσο μεγαλώνουμε αλλάζει η βαρύτητα αξιολόγησης κάποιων πραγμάτων. Πχ. ο νέος δεν θα διστάσει να το σκάσει από τη δουλειά του και να κάνει ένα τεράστιο ταξίδι για να δει 2 μέρες τον αγαπημένο του, ενώ για τον πιο ώριμο τα πιθανά προβλήματα στη δουλειά και η κούραση ενός τέτοιου ταξιδιού μπορεί να τον κάνουν να το ξανασκεφτεί.

Είτε λοιπόν η λιγότερο ενθουσιώδης στάση του συντρόφου σου οφείλεται στο χαρακτήρα του είτε στην ηλικία είτε σε συνδυασμό τους, ο σύντροφός σου είναι αυτός και δεν πιστεύω πως θα αλλάξει. Ούτε ο χαρακτήρας αλλάζει σημαντικά σε τέτοιες ηλικίες (εκτός κι αν μεσολαβήσουν συνεπείς διαδικασίες προσωπικής ανάπτυξης ή πολύ σημαντικές εμπειρίες ζωής) ούτε φυσικά και η ηλικία αλλάζει. Θα πρέπει να τον αποδεχτείς όπως είναι.

Μπορείς βέβαια σε μια ήρεμη συζήτηση να του πεις πώς νιώθεις και να δοθεί και σ’ εκείνον η ευκαιρία να μιλήσει για τη ζωή του και για το πώς βλέπει τη σχέση σας. Δεν πρέπει όμως να τον πιέσεις γιατί θα φέρεις το αντίθετο αποτέλεσμα. Η λογική «θα τον αλλάξω» είναι ό,τι χειρότερο στις σχέσεις.

Όσον αφορά εσένα την ίδια, θα πρότεινα αρχικά να δεις τι είναι αυτό που σε προσελκύει τόσο πολύ σε έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να είναι πατέρας σου. Αν στον έρωτά σου συμμετέχει κάποιο απωθημένο πατρικής φιγούρας, καλό είναι να το επιλύσεις. Επίσης δεν πρέπει να παραμελείς τη δική σου ζωή για να αφοσιωθείς στη σχέση σου. Σε ενδιαφέρει η δουλειά σου, έχεις κοινωνική ζωή, φίλους, ενδιαφέροντα; Το να νιώθεις ευτυχισμένη μόνο κοντά του με βάζει σε σκέψεις. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι καλό να συνδέουμε τόσο πολύ την ευτυχία μας με κάποιον άλλον άνθρωπο.

Επίσης, θα σε συμβούλευα για το καλό σου να μην επενδύεις πολύ στη σχέση αυτή όσον αφορά το μέλλον. Αν ονειρεύεσαι συμβίωση, κοινή κοινωνική ζωή και ίσως μελλοντικά γάμο, υποθέτω πως θα συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο και πως πιθανότατα ο σύντροφός σου δεν θα το πραγματοποιήσει. Ακόμη όμως κι αν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να το σκεφτείς πολύ καλά και να έχεις συνείδηση των πρακτικών θεμάτων που υπάρχουν.

Σίγουρα η σχέση αυτή θα αποτελέσει μια σημαντική εμπειρία ζωής που θα σε ωριμάσει από όλες τις απόψεις. Μη ζητάς όμως περισσότερα από αυτά που μπορεί να σου δώσει. Προτείνω να δώσεις μεγαλύτερη σημασία στη δική σου ζωή και ταυτόχρονα να διατηρήσεις τη σχέση σου όπως έχει, χωρίς παραπάνω απαιτήσεις, και να φροντίσεις να απολαμβάνεις το παρόν.