Υποταγή στους γονείς

Είμαι 29 χρόνων και εδώ και 8 χρόνια έχω σχέση με έναν καταπληκτικό άνθρωπο που πραγματικά αγαπώ. Το ίδιο και αυτός. Η γνωριμία μας μετρά πολλά χρόνια, καθώς ήταν καθηγητής μου και μέντοράς μου. Γρήγορα γίναμε φίλοι, καθώς μας συνέδεαν ίδια ενδιαφέροντα. Βέβαια τότε δεν υπήρχε καν η σκέψη και η προοπτική για κάτι ερωτικό. Εγώ ήμουν μία έφηβη που τον θαύμαζα υπερβολικά και αυτός ήταν ένας παντρεμένος άνθρωπος με μικρά παιδιά. Δεν υπήρχε δρόμος για κάτι άλλο. Ούτε καν ένα κομπλιμέντο δεν είχα ακούσει από το στόμα του. Η σχέση ξεκίνησε όταν ήμουν τελειόφοιτη στο Πανεπιστήμιο και αφού είχε πάρει διαζύγιο εδώ και 3 χρόνια. Μόλις το έμαθαν οι γονείς μου έγιναν έξαλλοι! Ενώ πίστευα αρχικά πως θα χαρούν, γιατί τον αγαπούσαν μέχρι τότε...

Δεν μπορούν με τίποτα ακόμη και τώρα να αποδεχτούν αυτή τη σχέση. Τα επιχειρήματά τους είναι ότι ο φίλος μου είναι διαζευγμένος με δύο παιδιά και μεγαλύτερός μου κατά 17 χρόνια. Σίγουρα, όταν ακούει κανείς κάτι τέτοιο, εύκολα μπορεί να δικαιολογήσει τους γονείς μου. Όμως αυτή είναι η δική τους οπτική. Στην ουσία τα πράγματα δεν είναι έτσι, γιατί ο σύντροφός μου είναι ένα αξιόλογο άτομο, ιδιαίτερα έξυπνο και εργατικό, αλλά έχει φορτωθεί έναν αποτυχημένο γάμο, για τον οποίο δεν ευθυνόταν ο ίδιος. Τα δε παιδιά του έχουν μεγαλώσει πια, γνωρίζουν για τη σχέση μας και το διαχειρίζονται καλά. Τα πράγματα όμως έχουν φτάσει σε κρίσιμο σημείο, γιατί με το φίλο μου έχουμε αποφασίσει να παντρευτούμε σε 1 χρόνο περίπου και δεν έχω τρόπο να το πω στους δικούς μου.

Σ' αυτά τα χρόνια έχω χορτάσει ένα σωρό απειλές από τους γονείς μου. Έχουν γίνει πολλοί καβγάδες. Με τον φίλο μου δεν έχουν έρθει σε επαφή για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, όλο το ζόρι το έχω τραβήξει εγώ. Στον πατέρα μου, μάλιστα δεν μιλούσα για ένα χρόνο, ενώ μένουμε στο ίδιο σπίτι. Δεν έχω ευχαριστηθεί τίποτα σαν κοπέλα, ούτε διακοπές, ούτε ταξίδια, ούτε εξόδους, τίποτα! Πάντα στα ραντεβού μου με το σύντροφο μου, είμαι με το ρολόι στο χέρι. Στο δρόμο, κοιτάω πίσω μου μήπως και με πετύχουν πουθενά οι γονείς μου. Όσες φορές κανονίζω κάτι με τον φίλο μου, λέω ψέματα για να καλυφθώ! Ουσιαστικά έχω διπλή ζωή! Έχω αναπτύξει φοβίες και ανασφάλειες, ενώ ήδη αντιμετωπίζω από την μετεφηβική ηλικία κρίσεις πανικού, γι' αυτό ακόμη και σήμερα παίρνω αγωγή. Φαντάζεστε επομένως τι βιώνω όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό όμως που με ξεπερνά σαν άτομο είναι ότι οι δικοί μου με βοηθούν οικονομικά να στήσω τη δουλειά μου και αυτό μου δημιουργεί τύψεις! Μου προσφέρουν πράγματα, αλλά ζητούν εμμέσως ως αντάλλαγμα να μην έχω σχέση με τον σύντροφό μου. Η δεσποτική μητέρα μου σε κάθε ευκαιρία μου υπενθυμίζει πως ό,τι είμαι το χρωστάω σε αυτούς! Δεν είμαι αχάριστη όπως συχνά με αποκαλεί, αλλά σε λίγο καιρό η βόμβα θα σκάσει και φοβάμαι. Πώς να τους το ανακοινώσω;

Τ.

 

Το θεωρώ απαράδεκτο να έχεις ανεχτεί τόσα χρόνια αυτή την κατάσταση. Ο σύντροφός σου πώς το ανέχεται; Οκτώ χρόνια τώρα θα έπρεπε να έχετε βρει μια λύση! Όσο ζεις με τους γονείς σου και όσο σε βοηθούν επαγγελματικά, θα θέλουν ως αντάλλαγμα να ρυθμίζουν την προσωπική σου ζωή σύμφωνα με τα δικά τους στερεότυπα. Δυστυχώς έτσι είναι ακόμη πολλοί γονείς: αγαπούν και υποστηρίζουν τα παιδιά τους υπό όρους…

Φύγε! Και απορώ τόσα χρόνια γιατί δεν πήγες να ζήσεις με το σύντροφό σου. Σχετικά με τη δουλειά σου, διάλεξε: Ή θα σταματήσουν να βοηθούν και θα βρεις κάποια άλλη λύση χρηματοδότησης ή θα εξακολουθήσουν να βοηθούν με αντάλλαγμα την υποτέλειά σου. Δυστυχώς δεν μπορείς να τα έχεις όλα…

Σε συμβουλεύω να τους δηλώσεις πως φεύγεις, αρχικά για να ζήσεις με τον αγαπημένο σου και σε ένα χρόνο να παντρευτείτε. Δήλωσε για άλλη μια φορά την επιθυμία σου να συνεννοηθείτε, να αποδεχτούν τις επιλογές σου και να εξακολουθήσουν να σε βοηθούν, αν έχουν τη δυνατότητα. Αν δεν δεχτούν, για κάποιο διάστημα ξέχασέ τους και βρες άλλες λύσεις για τη ζωή σου.

Έχεις όμως την τόλμη αυτή; Είναι η σχέση σου τόσο σημαντική ώστε να χάσεις τις οικογενειακές παροχές; Το θέμα αφορά κυρίως τη δική σου προσωπικότητα. Τι είναι αυτό που σε κάνει, μορφωμένη κοπέλα, να υποτάσσεσαι στους γονείς; Οι φοβίες και οι κρίσεις πανικού είναι φυσικό επακόλουθο: αποτελούν ξέσπασμα για τα τόσα χρόνια υποταγής και άγχους. Δεν ξέρω αν αυτή η στάση υποταγής ισχύει μόνο για τους γονείς ή επεκτείνεται και σε άλλους τομείς. Πιστεύω πως σου είναι απαραίτητη μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης για να μάθεις να υποστηρίζεις τις επιλογές σου.