Όλα του γάμου δύσκολα

Είμαι 30 ετών, παντρεμένη εδώ και 5 χρόνια, έχω αποκτήσει με τον σύζυγό μου (32 ετών) 2 παιδιά 5 και 2 ετών αντίστοιχα και τώρα περιμένουμε και τρίτο παιδάκι. Τα μεγαλώνουμε μόνοι μας χωρίς καμία απολύτως βοήθεια – μένουμε μακριά από τα συγγενικά μας πρόσωπα. Εργαζόμαστε και οι δύο, οι υποχρεώσεις πολλές, τα παιδιά είναι προσκολλημένα πάνω μου. Κάθε μέρα προσπαθώ να προλάβω να κάνω όσα περισσότερα η οικογένεια έχει ανάγκη, στο τέλος της ημέρας έχω εξαντληθεί.

Αυτό που με προβληματίζει είναι στάση του συζύγου μου:

·         Η αγαπημένη του ασχολία είναι να είναι κλεισμένος στο δωμάτιο του μπροστά στον υπολογιστή + τσιγάρο + καφέ, ψάχνει και ερευνά για το αγαπημένο του χόμπι που είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Συνεχίζει να φέρεται σαν να είναι ακόμα ελεύθερος, προσφέρει βοήθεια αλλά όποτε θέλει και όσο θέλει αυτός και όχι όσο έχει ανάγκη η οικογένεια. Νιώθω πως δεν εκτιμά την προσφορά μου και δεν αντιλαμβάνεται την κούρασή μου (δεν κάθομαι λεπτό και στα αυτιά μου βουίζει συνέχεια “μαμά θέλω .....”).

·         Είναι αυστηρός με τα παιδιά (για να γίνουν καλά παιδιά), είναι απότομος και φωνακλάς (κινητή αρνητική ενέργεια) ενώ αποδεδειγμένα μπορεί να είναι η καρδιά της παρέας και να κάνει συνέχεια αστεία. Δεν έχει καθόλου την υπομονή που χρειάζονται τα παιδιά.

·         Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν του ζητάω κάτι η απάντηση είναι όχι ενώ στην πράξη είναι ναι.

·         Σε καμία περίπτωση δεν θα τον χαρακτήριζα ανεύθυνο πατέρα ή σύζυγο. Κάπου έχει διαταραχτεί η ισορροπία, ο χρόνος που έχουμε ο ένας για τον άλλον είναι ελάχιστος. Εμένα μου λείπει η απλή ανθρώπινη επαφή, η συζήτηση και στήριξη, αυτού του λείπει η επαφή μέσω τις οποίας αντιλαμβάνεται την αποδοχή και την αγάπη.

Νιώθω σαν να έχω ένα μικρό ζορισμένο παιδί (και από της υποχρεώσεις αλλά και από την οικονομική κρίση) που του λείπει τόσο πολύ η προσοχή, η φροντίδα, το χάδι και αντιδρά με αυτόν τον αλλόκοτο τρόπο που δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση. Και εγώ είμαι παιδί και έχω τις ίδιες ανάγκες, με πονάει πολύ που δεν εκφράζει τα συναισθήματά του και δεν μοιράζεται τις ανησυχίες του.

Α

Ο άντρας σου είναι η κλασική περίπτωση άντρα που ο γάμος του έπεσε «βαρύς». Είστε νέοι, παντρευτήκατε πολύ νέοι και κάνατε αμέσως 3 παιδιά. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ώριμοι για μια τέτοια κατάσταση. Αυτό το λέω για να επεξηγήσω την κατάσταση και όχι για να τον δικαιολογήσω. Ήταν ενήλικος, ο γάμος και τα παιδιά ήταν επιλογή του και πρέπει να ωριμάσει για να φέρει τις ευθύνες του.

Υποθέτω πως έχετε ήδη συζητήσει για τις ανάγκες σας και για το τι ζητά ο ένας από τον άλλον. Αν δεν το έχετε κάνει, κάντε το ήρεμα και όχι σε μια στιγμή εκνευρισμού.

Αν από αυτό δεν βγει αποτέλεσμα, η μόνη λύση είναι η συμβουλευτική ζευγαριού.  Υποθέτω όμως πως ο σύζυγός σου δεν θα δεχτεί να μπει σε τέτοια διαδικασία…. Ως εναλλακτική λύση, υπάρχει κάποιο άτομο που ο σύζυγός σου εκτιμά και ακούει την άποψή του; Θα μπορούσες να ζητήσεις να κάνετε οι τρεις σας μια συζήτηση και να ακούσετε μια τρίτη, σοβαρή και αντικειμενική άποψη. Προσοχή όμως μη μπει το άτομο αυτό στη θέση του «δικαστή» και ο άντρας σου αισθανθεί «δικαζόμενος».

Αυτό που -δικαίως- ζητάς είναι μια μεγάλη στροφή αξιών και στάσεων του συζύγου και δυστυχώς δεν γίνεται να βοηθηθεί με ένα μήνυμα. Χρειάζεται διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης και μάλιστα άμεσα, γιατί αλλιώς θα βρείτε τα προβλήματα μπροστά σας και θα τα υποστούν τα παιδιά σας.