Πατέρας μόνος

Είμαι 35 ετών διαζευγμένος τα τελευταία 2 χρόνια, με ένα γιό 9,5 ετών. Δεν έχουμε προχωρήσει στην έκδοση διαζυγίου, αλλά έχει γίνει ένα τυπικό δικαστήριο για την επιμέλεια του παιδιού. Σ' εκείνο ορίστηκε η μητέρα να παραλαμβάνει το παιδί από το σχολείο κάθε Δευτέρα μεσημέρι και έως Παρασκευή πρωί (4 ημέρες). Παρασκευή μεσημέρι τον παίρνω εγώ από το σχολείο και περνάμε μαζί το Σ/Κ (3 ημέρες). Δευτέρα πρωί τον αφήνω στο σχολείο του. Ένα είδος κοινής επιμέλειας που συμφωνήσαμε μεταξύ μας -παρότι η μητέρα αρχικά ήθελε να έχει πλήρη επιμέλεια και να βλέπω το μικρό μόνο Σαββάτο και Κυριακή.

Από την αρχή βέβαια γνωρίζοντας καλά την πρώην σύζυγό μου (μείναμε μαζί 15 χρόνια), γνώριζα την πλήρη ανικανότητα της να αναθρέψει το μικρό. Για κείνη το διαζύγιο ήταν η ''ευκαιρία'' να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε σαν έφηβη, ξενυχτώντας, κάνοντας μια έντονη ''κοσμική'' ζωή και γνωρίζοντας διαφορετικούς άντρες. Το αποτέλεσμα είναι εξ αρχής να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του μικρού, να μην τον θέλει ''ανάμεσα'' στα πόδια της και να τον αφήνει σε μένα περισσότερες μέρες από ότι προβλεπόταν. Αυτό δημιούργησε έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις στο παιδί, τις οποίες αντιμετωπίζω  ως σήμερα μόνος. Ο μικρός νιώθει ότι η μητέρα του δεν τον αγαπά, την κατηγορεί για τη ζωή που κάνει ενώ παράλληλα του λείπει πολύ. Περίπτωση συνεννόησης μαζί της δεν υπάρχει, το έχω προσπαθήσει κι εγώ και οι γονείς της κι ο μικρός ο ίδιος...

Δυο χρόνια λοιπόν ζω την ίδια ακριβώς κατάσταση: Αντί για Παρασκευή θα πάρω το μικρό από το σχολείο την Πέμπτη και αντί Δευτέρας ίσως ''καταφέρει'' να τον πάρει την Τρίτη ή την Τετάρτη... Εδώ να σημειώσω ότι η πρώην σύζυγός μου δεν εργάζεται.

Προσπαθώ λοιπόν να είμαι συνεχώς δίπλα του, να περνάμε χρόνο μαζί, να ανέχομαι την έντονη νευρικότητα που του δημιουργεί αυτή η κατάσταση, αλλά ...δυστυχώς δύο χρόνια μετά ανακαλύπτω ότι δεν είμαι άφθαρτος. Η δική μου η ζωή δεν προχωρά με τίποτα. Ή θα εργάζομαι ή θα ασχολούμαι με το παιδί. Καθόλου προσωπική ζωή, καθόλου ξεκούραση -ψυχολογική ως  επί το πλείστον. Ντρέπομαι που το σκέφτομαι και το γράφω, αλλά τις ελάχιστες εκείνες μέρες που τον παίρνει η μητέρα του, εύχομαι να κρατούσαν για πάντα, τις μετράω αντίστροφα όπως ο φαντάρος ή ο φυλακισμένος.

Έχω προσπαθήσει να την αντιμετωπίσω πιο αυστηρά, να είναι τυπική στο πρόγραμμα που έχει οριστεί αλλά ...μάταια. Η απάντησή της είναι: ''Αν δεν μπορείς να τον κρατήσεις ασ’ τον στο δρόμο'' ...

Πείτε μου πως μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό, να μπορέσω να επιβάλλω το πρόγραμμα που το δικαστήριο εξέδωσε?

Δ.

 

Αρχικά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν παίρνετε διαζύγιο. Αυτό θα ξεκαθάριζε τα πράγματα.

Τη στιγμή αυτή οι επιλογές που έχεις είναι:

·         Κινείς δικαστική διαδικασία για να τηρηθούν οι κανόνες της επιμέλειας ή

·         Αναλαμβάνεις μόνος σου το παιδί. Υπάρχουν πάρα πολλές μαμάδες που μεγαλώνουν παιδί μόνες τους. Εσύ θα είσαι ένας από τους λίγους μπαμπάδες.

Σχετικά με το νομικό θέμα, δεν είναι στην αρμοδιότητά μου να σχολιάσω παραπάνω τις λύσεις που προτείνω. Αφού αποκλείεται η συνεννόηση με τη σύζυγο, μένει μόνο η δικαστική οδός και καλό είναι να συζητήσεις με το δικηγόρο σου.

Είτε όμως αναλάβεις εξ ολοκλήρου το παιδί είτε διατηρηθεί η κατάσταση όπως είναι τώρα, έχω να σε συμβουλεύσω τα εξής:

Μην αισθάνεσαι ενοχή που θέλεις και κάποιες στιγμές ελευθερίας. Όλοι οι γονείς που πιέζονται αισθάνονται έτσι κάποιες φορές, απλώς το θεωρούν άσχημο να το εκφράσουν. Αν ξεπεράσεις τις ενοχές σου, μπορείς να βρεις πρακτικές λύσεις:

Δεν υπάρχουν παππούδες να βοηθήσουν; Δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα βοηθού κάποιες μέρες; Αφήνεις το παιδί στο ολοήμερο σχολείο; Υπάρχουν οικογένειες φίλων και συγγενών με παιδιά ανάλογης ηλικίας, όπου ο μικρός θα μπορούσε να συμμετέχει κάποιες φορές; Προσπάθησε να βρεις τρόπους αποφόρτισης.

Δουλεύω με έναν κύριο που μεγαλώνει μόνος τον εντεκάχρονο γιο του. Παππούδες δεν υπάρχουν.  Κάθε μέρα τον παίρνει στις 5 μμ από το ολοήμερο. Τρεις φορές την εβδομάδα έρχεται στο σπίτι του το απόγευμα μια κυρία που φροντίζει το σπίτι,  μαγειρεύει και μένει με το παιδί ως το βράδυ. Τα άλλα απογεύματα ο μικρός πηγαίνει στα Αγγλικά του ή στο γυμναστήριό του στη γειτονιά. Έτσι ο πατέρας έχει την ευκαιρία να ξεκουραστεί και να έχει προσωπική ζωή. Υπάρχει η οικογένεια του νονού του που έχει παιδιά της ίδιας ηλικίας και ο μικρός μπορεί να περάσει κάποιο βράδυ ή Κυριακή μαζί τους. Δίνω απλώς κάποια παραδείγματα. Δεν είναι δυνατόν να μην έχεις κανέναν στον κόσμο. Όσο για το οικονομικό κόστος μιας βοηθού, μπορεί να καλυφθεί από τα χρήματα που δεν θα δίνεις πλέον στη σύζυγο για τη διατροφή του παιδιού.

Πρέπει να κάνεις και το παιδί να αναλάβει τις ευθύνες του, εξηγώντας του με απλά λόγια την αλήθεια: πως όσο κι αν τον αγαπάς έχεις ανάγκη ξεκούρασης, πως κάποιες φορές θα πρέπει να μένει μόνος στο σπίτι για λίγες ώρες και πως πρέπει να έχει κι αυτός φίλους και δικά του ενδιαφέροντα. Θα αναγκαστεί κι αυτός να αναλάβει κάποιες ευθύνες μεγαλύτερες από την ηλικία του, για το καλό και των δυο σας.

Το βασικό είναι να φροντίσεις τον εαυτό σου, τόσο για να βελτιώσεις εσύ την ψυχική σου κατάσταση, όσο και για να είσαι ένα ισορροπημένο πρότυπο για το παιδί. Είναι προτιμότερος για το παιδί ένας ψυχικά υγιής πατέρας που ασχολείται λιγότερο μαζί του, παρά ένας δυστυχής πατέρας που είναι συνεχώς μαζί του.