Συμβίωση και ανωριμότητες…

Είμαι 34 και είχα μια εμπειρία με συνομήλικο, που τελείωσε πριν 1 βδομάδα. Ήξερε από την αρχή ότι εγώ θέλω να φύγω από το πατρικό μου σπίτι (έμενα πάντα μόνη μου 15 χρόνια σε άλλες πόλεις) και τον πρώτο μήνα μου πρότεινε να μείνω σε αυτόν αν δε θέλω να νοικιάσω. Τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Μου είπε ότι είμαι η μόνη στην οποία δίνει τα κλειδιά του, δε με κορόιδευε, γενικά θεωρώ ότι μιλούσαμε ανοιχτά ο ένας στον άλλον, γι αυτό τον εκτίμησα. Είμαι γενικά πολύ ντόμπρος άνθρωπος, δε μου αρέσουν τα παιχνίδια στις σχέσεις.
Κράτησε συνολικά 10 μήνες με τους τελευταίους 2 να είναι πολύ πιεστικοί και για τους δυο μας. Γενικά βέβαια ήμασταν αρκετά διαφορετικοί και μετά τον 4ο μήνα προσπαθούσα να εκμαιεύσω τα συναισθήματά του (μεγάλο λάθος).Νόμισα πως με την κουβέντα θα βγάλω άκρη. Δίνω ευθύνες στον εαυτό μου που δεν κάθισε απλά να το απολαύσει και τώρα τον έχασα. Μείναμε 8 μήνες σε εκείνο το σπίτι, κάθε βράδυ μαζί, ποτέ δεν έδειξε να μη θέλει. Ηρέμησα μαζί του για αρκετό καιρό και μου βγήκαν συναισθήματα. Όμως δεν ήταν όλα εκείνα που θα ήθελα εγώ να μοιραστούμε (έχω συμβιώσει στο παρελθόν με σχέσεις μου 2 φορές).
Του είπα να βρούμε μαζί ένα σπίτι, είπε για το οικονομικό, και ότι φοβάται μήπως με απογοητεύσει στο μέλλον, γιατί βαριέται γενικά εύκολα. Δε μουχει ξανατύχει κάποιος τόσο ασταθής, αυτά τα σημάδια προσπαθούσα να τα συζητήσω και άκρη δεν έβρισκα. Νόμιζα ότι με θέλει πολύ και δεν το λέει απλά λόγω χαρακτήρα. Εννοείται ότι δεν ήταν το σπίτι το πρόβλημα, αλλά οι αποστάσεις που κρατούσε αυτός.
Πριν 2 μήνες, βρέθηκε ένα σπίτι που ήθελα πολύ να το κλείσω. Το είδαμε μαζί, είπα ότι εγώ νιώθω την ανάγκη να μείνω μόνη μου και θα το νοικιάσω από τον άλλο μήνα, ότι θα ένιωθα καλύτερα αν μέναμε μαζί αλλά εντάξει.
Άρχισε μια κατάσταση «θέλω και δε θέλω» από μέρους του, αναχωρήσεων και επιστροφών από μέρους μου. Τελικά το έληξα εγώ. Δεν έχει πάρει. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να πάρω με τίποτα, αρκετά δεδομένη με είχε τόσο καιρό. 'Επεσα από τα σύννεφα γιατί είναι πολύ καλό παιδί, ευαίσθητος, καμία σχέση με περίεργους τύπους που τα είχα έως τώρα. Αποφάσισα να εξαφανιστώ τελείως. Θέλω μια ειλικρινή γνώμη, τι έφταιξε; Βιάστηκα να συμβιώσω; Είναι υπεκφυγές όσα είπε και φόβος; είχε ξενερώσει από πριν; θέλουμε άλλα πράγματα; ποια είναι αυτά τα άλλα πράγματα; Γιατί δε μπορώ να χαλαρώσω; Πώς μπορώ να το ξεπεράσω πιο γρήγορα; δε μπορώ καθόλου να βγω έξω. Έχω ελπίδες ότι μπορεί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να κάνει αυτός μια κίνηση, αν τον νοιάζει τελικά ότι με έχασε; Τον θέλω.

Απαντώ απευθείας στις ερωτήσεις σου:

Βιάστηκα να συμβιώσω;

Ναι, βιάστηκες να συμβιώσεις. Οι σχέσεις εξελίσσονται σε στάδια. Ένα ζευγάρι πρέπει να δοκιμάσει τη σχέση του μένοντας ο καθένας σπίτι του και περνώντας αρκετό κοινό χρόνο σε όποιο σπίτι βολεύει, και στη συνέχεια να συζητήσουν την πιθανή συμβίωση. Όταν εγκαθίστασαι στο σπίτι του από τον πρώτο μήνα, καταλαβαίνεις πως παραλείπεται ένα στάδιο και οι συνέπειες μπορεί να είναι άσχημες. Μάλιστα μια κοπέλα που έχει συνηθίσει να μένει μόνη σε άλλες πόλεις 15 χρόνια, κανονικά θα έπρεπε αμέσως να βρει δικό της σπίτι.

Είναι υπεκφυγές όσα είπε και φόβος; είχε ξενερώσει από πριν;

Και τα δυο είναι πιθανά. ‘Εγινες πιεστική με συζητήσεις για συναισθήματα. Κακώς. Αν αυτά δεν υπάρχουν δεν τα φέρνει καμιά συζήτηση ή πίεση. Εξάλλου τα συναισθήματα κυρίως τα νιώθεις, γιατί ο βαθμός και ο τρόπος έκφρασης του καθενός είναι διαφορετικός. Όλα αυτά μπορεί νε έφθειραν τη σχέση σας. Εξάλλου λίγες σχέσεις κρατούν για πάντα…

Θέλουμε άλλα πράγματα; ποια είναι αυτά τα άλλα πράγματα;

Αποφασίζεις να βρεις σπίτι και προτείνεις να συγκατοικήσετε σε σταθερή και ισότιμη βάση. Εκείνος είναι ευμετάβλητος. Δική του η ευθύνη γι’ αυτό, γιατί θα έπρεπε να πει ένα σταθερό ναι ή όχι. Το όχι του δεν θα σήμαινε απαραίτητα και διακοπή της σχέσης. Ίσως δεν ήταν έτοιμος να περάσει στο επόμενο στάδιο και είχατε διαφορετική επιθυμία για την εξέλιξη της σχέσης. Εκείνος μπορεί να ήθελε να διακόψετε ούτως ή άλλως, ή να μείνετε έτσι όπως είστε: σε στενή συνάφεια αλλά στο δικό του σπίτι ώστε να έχει τη δυνατότητα να φύγει από τη σχέση εύκολα αν το θελήσει.  Ή μπορεί να χρειαζόταν περισσότερο χρόνο να πάρει σοβαρές αποφάσεις.

Γιατί δε μπορώ να χαλαρώσω;

Αυτό είναι θέμα προσωπικής ανάπτυξης, που πιστεύω πως την έχεις ανάγκη. Ακούγεσαι αρκετά πιεστική και θέλεις τα πράγματα να εξελίσσονται με το δικό σου τρόπο. Επιπλέον βιώνεις τη διακοπή μιας σχέσης σαν προσωπική «αποτυχία» που δεν ανέχεσαι.

Πώς μπορώ να το ξεπεράσω πιο γρήγορα; Έχω ελπίδες ότι μπορεί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να κάνει αυτός μια κίνηση, αν τον νοιάζει τελικά ότι με έχασε; Τον θέλω.

Έχεις δυο αντιφατικές επιθυμίες: να τον ξεπεράσεις και να ξαναγυρίσει. Και τα δυο παίζουν. Προτείνω να νοικιάσεις το σπίτι σου, να μην επικοινωνήσεις ξανά και ν’ αφήσεις σ’ αυτόν την πρωτοβουλία. Αν ενδιαφέρεται και με δεδομένο το δικό σου ενδιαφέρον που έχει ήδη εκφραστεί, θα σε αναζητήσει σε εύλογο χρονικό διάστημα. Σε τέτοια περίπτωση, μη συζητήσετε ξανά για συμβίωση. Μείνετε καθένας στο σπίτι του και αφήστε τη σχέση να ωριμάσει.

Αν δεν ξαναγυρίσει, όσο κι αν τον θέλεις δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Οι σχέσεις είναι σαν το γινόμενο: όταν ο ένα όρος είναι 0, και το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού είναι (δυστυχώς) 0.