Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Πατέρας και κόρη μετά το διαζύγιο


Είμαι 38, χωρισμένη εδώ και 8 μήνες, με δυο κόρες  4 και 6 ετών. Με τον πρώην σύζυγο μου οι βασικοί λόγοι διαζυγίου ήταν η παντελής έλλειψη επικοινωνίας και η άρνηση του να διαπραγματευτεί το χρόνο και το χρήμα του. Ένας λόγος που παρέμενα στο γάμο, αν και ήμουν άκρως απογοητευμένη, ήταν ότι συμμετείχε ενεργά στη φροντίδα των παιδιών, έστω τις λίγες ώρες που ήταν κοντά μας. Το διαζύγιο ήταν δική μου πρωτοβουλία, όταν δεν άντεχα άλλο να είμαστε σαν συγκάτοικοι, και ήξερε πολύ καλά τους λόγους οι οποίοι πήγαιναν χρόνια πίσω  - αν και τους απέδωσε πολύ βολικά στη στενή σχέση που είχα με κάποιον συνάδελφο ελάχιστους μήνες πριν το διαζύγιο. 

Τα τελευταία χρόνια του γάμου, ειδικά από τότε που ξεκίνησε η αποξένωση μεταξύ μας, παρατηρούσα ότι ήταν πολύ διαχυτικός με τις μικρές, συνεχώς φιλιά, αγκαλιές, όλα τα χατίρια τους να γίνονται.. σε βαθμό που δικοί μου άνθρωποι σχολίαζαν ότι ούτε το ελάχιστο αυτής της τρυφερότητας και ενδιαφέροντος δεν έδειχνε εκείνος απέναντί μου. Ένιωθα πικρία, αλλά τουλάχιστον χαιρόμουν για τα παιδιά.

Στο συμφωνητικό που υπογράψαμε κι έπειτα από δική του απαίτηση, παίρνει τις μικρές κοντά του για αρκετές διανυκτερεύσεις το μήνα, ενώ ενδιάμεσα τις βλέπει πολύ συχνά, ποτέ δεν του τις στερώ, ακόμα κι αν τις ζητήσει εκτάκτως. Νέο δεσμό δεν έχει κάνει ακόμα.

Εδώ και λίγο και καιρό και μετά από σχόλια κοινών μας φίλων αρχίζω να προβληματίζομαι πολύ σχετικά με τη σχέση του με τη μεγάλη μας κόρη, στην οποία διακρίνω μια προσκόλληση από την πλευρά του. Της ικανοποιεί κάθε επιθυμία, δυστυχώς και κάθε ιδιοτροπία, οι οποίες όσο πάνε και εντείνονται. Tα βράδια κοιμούνται μαζί στο ίδιο κρεβάτι, γενικώς δεν την αποχωρίζεται εύκολα - σε αντίθεση με τη μικρή, η οποία είναι σε όλα της πιο ανεξάρτητη και πιο εξωστρεφής έτσι κι αλλιώς. Στη δική μας καθημερινότητα η μικρή είναι και η πιο ισορροπημένη, κοιμάται και τρώει καλά, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Η μεγάλη από την άλλη, τρώει ελάχιστα και πολύ λίγα φαγητά, δυσκολεύεται να αποκοιμηθεί, ξυπνάει τη νύχτα συχνά, παραπονιέται για φαγούρα στα γεννητικά όργανα, έχει συχνοουρία, ξεσπάσματα, κάποιες φορές φτάνει να σηκώνει χέρι πάνω μου, απαιτεί να παίξουμε παιχνίδια στις 3 τα χαράματα γιατί «έτσι κάνει με το μπαμπά» και πολλά άλλα.

Εγώ είμαι πιο αυστηρή μαζί της προσπαθώντας να τη βάλω σε πρόγραμμα, ο πρώην διαφωνεί κάθετα και κάνει τα δικά του, βασικά την κακομαθαίνει - κι όταν κάποιος του κάνει σχόλιο σχετικά με την κόρη μας, θυμώνει για την παρέμβαση.  Το να του μιλήσω δεν έχει νόημα. Δεν ξέρω τι να κάνω, φοβάμαι μην «χάσω» το παιδί μου, φοβάμαι τους λάθος χειρισμούς σε τόσο κρίσιμη ηλικία.. νομίζω ότι συχνά τα έχω χαμένα..

A.

Δικαίως ανησυχείς… Εκτός από την πολύ απλή και καλή εκδοχή πως πρόκειται για έναν ιδιαίτερα τρυφερό πατέρα που ίσως το παρακάνει, υπάρχουν και πιο ανησυχητικές εκδοχές για τη στάση του:

·         Έχει προσκολληθεί στα παιδιά, ειδικά στη μεγάλη, για να καλύψει τα ψυχολογικά του κενά και την αδυναμία του να αγαπήσει μια σύντροφο

·         Η προσκόλληση εκφράζει εκδίκηση και ανταγωνισμό προς το άτομό σου και προσπάθεια να στρέψει τα παιδιά εναντίον σου

·         Υπάρχει έντονη Οιδιπόδεια σχέση του με τη μεγάλη κόρη, η οποία θέλω να ελπίζω πως δεν ξεπερνά κάποια όρια...

Ό,τι κι αν συμβαίνει από αυτά, έχει πολύ κακή επίδραση στον ψυχισμό των παιδιών.

Συνεννόηση μαζί του δεν υπάρχει, ούτε και δυνατότητα να επηρεαστεί από φίλους. Οπότε ό,τι κάνεις θα είναι ανάμεσα σε σένα και στα παιδιά.

·         Μίλησε στις  κόρες σου ειλικρινά, στην καθεμιά ανάλογα με την ηλικία της, και πες τους πως κι εσύ και ο μπαμπάς τις αγαπάτε πολύ, αλλά έχετε άλλο τρόπο και το δείχνετε και επιπλέον διαφωνείτε σχετικά με το τι είναι το καλύτερο γι αυτές. Πχ εσύ πιστεύεις πως τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται το καθένα μόνο του, να τρώνε όλα σχεδόν τα φαγητά, να έχουν σταθερές ώρες ύπνου, να μην ξενυχτούν παίζοντας, να υπάρχει πρόγραμμα κτλ (δώσε και επιχειρήματα γι αυτά). Οπότε, ανεξάρτητα με το τι γίνεται όταν τις παίρνει ο μπαμπάς, όταν είναι στο δικό σου σπίτι θα τηρούν αυτούς τους κανόνες. Πες του πως όταν μεγαλώσουν οι ίδιες θα κρίνουν τι είναι σωστό και θα επιλέξουν τι θα ακολουθήσουν. Μη σε προβληματίζει αν οι μικρές δείχνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή διαφωνήσουν έντονα. Έχει αποδειχτεί πως ό,τι λέμε και κάνουμε τυπώνεται στο υποσυνείδητο των παιδιών και είναι έτοιμο προς διαχείριση στον κατάλληλο χρόνο, ίσως αργότερα. Να είσαι σταθερή στην εφαρμογή των απόψεών σου (με μια ελαστικότητα βέβαια) και να εκφράζεις τη στεναχώρια σου όταν γίνονται παρεκτροπές. Μικρές «τιμωρίες» είναι αποδεκτές. Πχ.  «Με χτύπησες, πόνεσα και στεναχωρήθηκα.  Αυτό είναι άδικο γιατί εγώ δεν σε χτυπώ. Είμαι στεναχωρημένη, θύμωσα  και δεν έχω καμιά διάθεση να πάμε βόλτα ούτε να παίξουμε μαζί. Σήμερα θα μείνουμε μέσα κι εγώ θα ασχοληθώ με… (ένα δικό σου ενδιαφέρον)». Και να το τηρήσεις. Έτσι το παιδί παίρνει το μήνυμα πως όταν δε φέρεται καλά, δεν περνάει καλά.

·         Παρατήρησε πολύ καλά τα παιδιά σου, ειδικά τη μεγάλη. Ρώτησέ τα διακριτικά πώς περνούν με τον μπαμπά, τι ακριβώς κάνουν, τι τρώνε, τι παίζουν, πώς κοιμούνται κτλ. Χρησιμοποίησε το ένστικτό σου για να αξιολογήσεις τις απαντήσεις. Η κατάσταση μπορεί να ποικίλλει από απλό παραχάιδεμα ως σεξουαλική παρενόχληση. Οι δυσκολίες στον ύπνο και η ενασχόληση με τα γεννητικά όργανα με βάζουν σε σκέψεις. Μακάρι να είμαι υπερβολική και μόνο που το σκέφτομαι, αλλά στη δουλειά μου έχω δει πολλά… Μόνο στα μάτια του παιδιού σου θα δεις την αλήθεια.

·         Υπάρχει πιθανότητα η μεγάλη σου κόρη να αποτελεί απλώς την κορυφή του παγόβουνου ενός δυσλειτουργικού οικογενειακού συστήματος και να αντιδρά στην κατάσταση που έζησε πριν το χωρισμό, ενώ δεν έχει συνηθίσει ακόμα τη νέα κατάσταση. Πώς ήταν το παιδί πριν το χωρισμό; Χρειάζεσαι μια άμεση συνεργασία με ψυχολόγο, που θα συνεκτιμήσει όλα τα δεδομένα και θα σε συμβουλεύσει πιο εξειδικευμένα.

1 σχόλιο:

Για τη δική σας προστασία, τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αμέσως αλλά μετά από τη δική μου έγκριση.