Σχέση με πρόσφατα χήρο

Είμαι 33 ετών. Εδώ και ενα μήνα περίπου εχει μπεί στηζωή  μου ο Ν., 38 ετών, που γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά. Πριν ακριβώς 10 χρόνια με είχε προσεγγίσει για να βγούμε και ενώ ήξερα ότι ήθελε σοβαρή σχέση και δεν αναζητούσε περιπέτειες όπως αρκετοι εκεί έξω, έκανα το λάθος τοτε να παρασυρθώ και να κανω την πρώτη μου σχέση με καποιον άλλον αρκετά μεγαλύτερό μου.  Η σχέση αυτή διατηρήθηκε 1 χρόνο και διαλύθηκε.

Ο Ν με έβλεπε στο δρόμο και ουτε καν με χαιρετούσε. Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι δε με χωνευε και το κρατουσε μανιατικο. Δεν υπήρχε πλεον η παραμικρή ελπίδα να ξαναενδιαφερθεί. Παντρευτηκε μετά απο λιγα χρόνια, εκανε 2 παιδακια και εγώ απο τη μια λαθος σχέση στην άλλη, δεν μπορουσα να αφεθω σε κανεναν. Τα 4 τελευταια χρονια πολλες ατυχες γνωριμιες ειχα. Ολοι ψεμματα! Να με γεμίζουν ψευτιες για να πετυχουν με ριξουν...τους καταλάβαινα και έκανα πίσω αμέσως!

Πριν εναμισι μήνα ακριβως μου εστειλε μνμ ενας κοινος φίλος ότι η σύζυγος του Ν εφυγε από τη ζωη. Τα έχασα τελειως και στεναχωρήθηκα γιατί ήξερα χρόνια την κοπέλα! ήξερα ότι ειχε ενα πρόβλημα υγειας και πιστευα ότι είχε γίνει καλα. Εμείς σαν οικογενεια ενδιαφερθήκαμε να παμε να επισκεφτούμε τον Ν. Η χαρά του ητανε απεριγραπτη όταν μας είδε! Επειτα από τόσα χρόνια τον είχα απέναντί μου να κρατάει στη αγκαλιά του την κόρη του και να την ταιζει...εκει κοπηκα! Μας τόνισε ποσο πολλη βοήθεια χρειαζότανε, τα απογευματα κυρίως, γιατί τα πρωινά ευτυχώς είχε ήδη βρει νταντα για τα παιδάκια.

Και έτσι και ξεκίνησα να πηγαινω στο σπίτι του. Στην αρχη ντρεπόμουνα, όμως εκείνος και στο τηλεφωνο αλλά και όταν ειμασταν μαζι με διαβεβαίωνε οτι δεν χρειάζεται να νιώθω ασχημα και ενα βραδυ που μείναμε εως αργα, αφου κοιμήθηκαν τα παιδια, μου ανοιχτηκε και ειπε πως δε θέλει να με χασει..."Σε θελω όπως και τότε!" ειπε.... Μια άγκαλια ήτανε αρκετη για ερθουμε κοντα. Ξερω πως είναι νωρίς αλλα καναμε ενα λαθακι...και τώρα δεν μπορουμε εαν δε γίνει η ερωτική πράξη. Με θέλει πολύ και τον θέλω και εγώ.

Έχω εντονα συναισθηματα... Χαρα οταν νιωθω οτι και κεινος νιωθει πραγματα...φοβος οτι θα κανω βλακεια και θα τον χασω...αγχος...ολα μαζι με εχουν αναστατωσει. Και ποθος μαζι...Εκεινος ενω εχει τονισει ποσο πολυ χρειαζεται να παταμε γερα τα ποδια μας στη γη, παρολαυτά με θελει πολυ αλλα αντεχει να κανει υπομονη. 

Όλα εγιναν τοσο γρήγορα! λες και απο παντα θελαμε να μαστε μαζι!

Ομως τι πρεπει να κανουμε απο εδω και περα?  Ο γιος του ειναι 3 χρονων και ακομα αναφερει τη μαμα του. Τα μωρα του δειχνουν να με συμπαθούν πολυ. Μα και εγώ τα έβαλα στην καρδιά μου γρήγορα και θα τα ήθελα στη ζωη μου! και θέλει και τριτο μωρο μαζι μου και αυτος!!!! Ποσο πρεπει να περιμενουμε οταν η μαμα τους"εφυγε" το Μαιο? μπορουμε να εκδηλωνομαστε μπροστα στον μικρο? πως πρεπει να του συμπεριφερθει ο μπαμπας του? Ο μικρος δειχνει να με συμπαθει πολυ..αλλα καθε μερα βλεπει και τη νταντα καθως και μια παλια φιλη της μαμας του που ερχεται συχνα εκει και καποτε τον προσεχε. Τελος πρέπει να σας τονίσω πόσο ευγνωμων αισθάνεται ο Ν και μου το δείχνει κάθε μέρα. Πόσο καλο του εχω κανει στην ψυχολογία δεν μπορώ να το φανταστώ μου υπενθυμίζει συνεχώς!

Τι να κάνουμε κα Κατερινα? Ο Ν συμφωνησε να τα γραψω όλα αυτά, αφού του το προτεινα.

Χ

Βιαστική μου φαίνεται η εξέλιξη….

Όταν ένας άνθρωπος χάσει το σύντροφο της ζωής του (ακόμη και με χωρισμό, πόσο μάλλον με θάνατο) χρειάζεται μια περίοδο να μείνει μόνος για να το ξεπεράσει και να προετοιμαστεί για την επανένταξή του στη συντροφική ζωή. Ειδικά αν το ζευγάρι ήταν αγαπημένο, η άμεση ένταξη του ενός μέλους με ενθουσιασμό σε μια νέα σχέση με παραξενεύει πολύ. Βέβαια κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και σε σας λειτουργεί και η παιδιόθεν γνωριμία και το νεανικό απωθημένο. Ίσως επίσης ο Ν λόγω μακροχρόνιας ασθένειας της γυναίκας του να είχε «συνηθίσει» στην ιδέα ότι θα τη χάσει και να είχε βιώσει την απώλειά της όσο ήταν ακόμη στη ζωή.

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, σας χρειάζεται χρόνος για να βεβαιωθείτε πως τα συναισθήματα του Ν δεν έχουν να κάνουν με απελπισία, αντίδραση, ευγνωμοσύνη ή ψυχολογική σύγχυση, αλλά είναι αυθεντικός έρωτας για το άτομό σου. Δεν θα ήταν σκόπιμο να παίζεις το ρόλο της ψυχολόγου του Ν ή της βρεφοκόμου  των παιδιών. Για να βεβαιωθείτε για τα αυθεντικά συναισθήματα του Ν χρειάζεται ΧΡΟΝΟΣ, στη διάρκεια του οποίου ούτε το κοινωνικό περιβάλλον ούτε τα παιδιά χρειάζεται να ενημερωθούν. Μην αλλάξετε ο,τιδήποτε πριν συμπληρωθεί περίπου ένας χρόνος από την απώλεια της συζύγου. Εξάλλου στο στενό επαρχιακό περιβάλλον αν κοινοποιήσετε νωρίς τη σχέση σας θα αντιμετωπίσετε πολλά σχόλια που θα σας ενοχλήσουν. Αν ζεις με τους γονείς σου, σίγουρα δεν μπορείς να τους κρύψεις για πολύ την κατάσταση, δώσε τους όμως χρόνο να το αποδεχτούν κα καθησύχασέ τους πως δεν θα βιαστείτε για τίποτα.

Μπορείτε βέβαια να περνάτε χρόνο μαζί με το πρόσχημα των παιδιών και αυτό θα δώσει την ευκαιρία και σ’ αυτά να σε συνηθίσουν περισσότερο και να σε αγαπήσουν γι’ αυτό που είσαι. Μην τους δείξετε τίποτα ακόμα για τη σχέση σας, αλλά φροντίστε να σε δουν σαν άνθρωπο της οικογένειας και όχι σαν βρεφοκόμο. Να συμπεριφέρεστε σαν καλοί φίλοι και να φροντίσετε να το τηρήσετε, γιατί αν τα παιδιά ανακαλύψουν τη σχέση ξαφνικά πχ. σας δουν να φιλιέστε, μπορεί να αντιδράσουν άσχημα. Αν όλα πάνε καλά, μπορείτε να ανακοινώσετε τη σχέση στο στενό σας περιβάλλον και τότε να φέρεστε πιο ελεύθερα και μπροστά στα παιδιά.

Προσοχή! Όταν λέω πιο «ελεύθερα», δεν εννοώ ακρότητες. Αυτές δεν πρέπει να γίνονται σε καμιά περίπτωση μπροστά σε παιδιά από προηγούμενους γάμους (και σε παιδιά γενικότερα!). Μπορείτε να δείχνετε τρυφερότητα κι ως εκεί. Δεν έχει σημασία πόσο μικρά είναι, σε διαβεβαιώνω πως νιώθουν τα πάντα. Όταν η σχέση σας γίνει φανερή, μπορείς να αρχίσεις να διανυκτερεύεις εκεί. Καλό είναι πρώτα να ρωτήστε το τρίχρονο παιδάκι «Να μείνω να κοιμηθώ μαζί σας απόψε;», να παίξετε μαζί του και να το βάλετε στο κρεβάτι του πριν κοιμηθείτε. Θα πρέπει να γίνει φανερό με λόγια και πράξεις πως δεν «έδιωξες» εσύ τη μητέρα τους, πως δεν θα την αντικαταστήσεις αλλά πως τους αγαπάς όλους πολύ και θα ζήσετε όλοι μαζί. Να αναφέρεστε στη μαμά τους με σεβασμό, να μη αποφεύγετε τέτοιες αναφορές και μάλιστα να λέτε πόσο πχ θα χαιρόταν η μαμά για ένα επίτευγμα του παιδιού αν ήταν εδώ, αλλά και τώρα χαίρεται που το βλέπει από τον ουρανό. Το θέμα του θανάτου ενός γονιού είναι πολύ λεπτό και χρειάζεται προσωπική επαφή και των δυο σας με ψυχολόγο για να σας συμβουλεύσει σχετικά, όχι μόνο για σένα αλλά και γενικότερα για να συνειδητοποιήσουν τα παιδιά σωστά την έννοια του θανάτου και να βοηθηθούν να προσαρμοστούν με τα ελάχιστα ψυχολογικά τραύματα.

Η συμβουλή μου λοιπόν είναι να διατηρήσετε τη σχέση σας διακριτικά, να αφήσετε το χρόνο να δείξει, να προσέξετε πολύ το θέμα των παιδιών και να κρατήσετε σε απόσταση το συντηρητικό επαρχιακό περιβάλλον.