Αποφάσεις ζωής

Είμαι 32 χρονών. Τα τελευταία δέκα χρόνια μένω στο εξωτερικό. Είμαι με τον 38χρονο φίλο μου εδώ και  εξίμισι χρόνια. Στον τέταρτο χρόνο της σχέσης και μετά από δύο χρόνια συγκατοίκησης ο φίλος μου αποφάσισε να μετακομίσει σε άλλη πόλη λόγω εργασίας. Δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω τι να κάνω και τελικά αποφάσισα να πάω μαζί του. Έψαξα για καινούρια δουλειά κάποιους μήνες, βρήκα μια θέση σε μια πόλη ανάμεσα στην παλιά και στην καινούρια και τη δέχθηκα.

Ακολούθησε ενάμισης χρόνος (η θέση εξελίσσεται προς μόνιμη) όπου μέναμε χωριστά και συναντιόμασταν Σαββατοκύριακα. Ήταν μια πολύ ωραία περίοδος. Καθώς αυτό το μοντέλο όμως δεν είναι βιώσιμο μακροχρόνια, αποφάσισα να  ζήσω στην πόλη του, να μετακινούμαι δύο φορές την εβδομάδα για τη δουλειά και να δω αν αυτό είναι εφικτό/επιθυμητό μακροπρόθεσμα. Βρισκόμαστε στο τέλος αυτής της περιόδου.

 Εγώ δε θέλω να συνεχίσω σε αυτούς τους ρυθμούς με τις τόσες μετακινήσεις και ο φίλος μου δε σκέφτεται το ενδεχόμενο να αλλάξει δουλειά ή πόλη. Ή εγώ μένω μαζί του και ψάχνω για δουλειά εκεί (σε μια γλώσσα που δε μιλάω καλά) ή η σχέση διαλύεται. Το να αφήσω τη δουλειά που έχω βρει είναι βέβαια αυτό που περιμένει όλος ο περίγυρος από εμένα, αλλά εγώ από ένστικτο δεν το θέλω. Η δουλειά μου και η πόλη μου αρέσουν πολύ. Δεν είμαι άνθρωπος που ακολουθεί εύκολα. Κι έχω ήδη δουλέψει πολύ για να προσαρμοστώ σε καινούριες πόλεις και θέσεις κάθε φορά με αποτέλεσμα να έχω κουραστεί.

Το πιο δύσκολο από όλα είναι να αποδεχθώ ότι εκείνος δεν είναι διατεθειμένος να κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια. Μου είπε ότι δε νομίζει ότι θα ήμασταν χαρούμενοι να μένουμε κάπου στη μέση και να πρέπει να ταξιδεύουμε και οι δύο για τα επαγγελματικά. Επίσης αυτός θέλει οικογένεια σύντομα, οπότε ο χρόνος πιέζει. Κι εγώ έχω κολλήσει. Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι αυτό που έχουμε αξίζει και ότι  σε λίγα χρόνια θα έχω προσαρμοστεί. Υπάρχουν φορές που η ιδέα του να φύγω είναι τρομερά ελκυστική. Η πρώτη προσέγγιση είναι η πιο λογική η δεύτερη η πιο ενστικτώδης.

Κάπου δίπλα σε όλες αυτές τις αναζητήσεις, υπάρχει εδώ και κάποιο καιρό η παρουσία ενός άλλου άντρα στη ζωή μου. Με προσέγγισε πριν τρία χρόνια, λίγο μετά την απόφασή μου να ακολουθήσω το φίλο μου.  Ένιωσα πολύ όμορφα. Του εξήγησα την κατάσταση στην πρώτη μας συνάντηση, καθώς ήταν φανερό ότι η προσέγγιση δεν ήταν φιλική. Πρότεινε να απομακρυνθεί, αλλά τον απέτρεψα, ήθελα να τον γνωρίσω. Μετά από συζητήσεις με την τότε ψυχοθεραπεύτριά μου, αποφάσισα ότι έχω το δικαίωμα να καταλάβω τι σημαίνει όλο αυτό για μένα, εφόσον δεν πληγώνω το σύντροφό μου με τις πράξεις μου. Ακολούθησε μια περίοδος με συναντήσεις και κάποια στιγμή, αφού δε μπορούσα να αποφασίσω και ήταν όλο και πιο δύσκολο να κρατάμε απόσταση στις συναντήσεις μας, αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε. Περίπου ενάμιση χρόνο συναντιόμασταν, εδώ κι ενάμιση χρόνο έχουμε ελάχιστες επαφές. Πρόσφατα ανταλλάξαμε κάποια μηνύματα και μου είπε ότι ξέρει τι θέλει και περιμένει. Από τη μία νιώθω ότι τον γνωρίζω αρκετά καλά και ότι θα μπορούσαμε να είμαστε πολύ καλά μαζί. Από την άλλη ξέρω ότι ούτε ήμασταν ποτέ κανονικό ζευγάρι, ούτε μείναμε ποτέ μαζί και ούτω καθ’ εξής... Πόσο ρεαλιστική μπορώ να είμαι; Ταυτόχρονα αναρωτιέμαι τι σημαίνει το ότι δεν τον έχω ξεχάσει τόσο καιρό μετά κι αν θα είναι δυνατό να διαχειριστώ ένα τέτοιο «απωθημένο» στο μέλλον.

Θεωρητικά οι δύο αποφάσεις (σχετικά με τους δύο αυτούς ανθρώπους) είναι ανεξάρτητες. Πρακτικά δεν είναι.  Είμαι χαμένη και τον τελευταίο καιρό, αδυνατώντας να κάνω κάτι άλλο, αφήνομαι απλά να παρασύρομαι από ό,τι συμβαίνει τριγύρω.  Αλλά αυτή η παραίτηση δεν είναι λύση... Και ταυτόχρονα στο μυαλό μου τριγυρνάνε συνέχεια τα διάφορα σενάρια. Από πού να αρχίσω για να βρω μια διέξοδο;

Μ.

Προφανώς βρίσκεσαι σε μια «καμπή» ζωής και πρέπει να πάρεις σημαντικές αποφάσεις για πολύ βασικούς τομείς. Οι τομείς αυτοί δεν είναι ανεξάρτητοι μεταξύ τους. Συνήθως οι κρίσεις στη ζωή μας  αποτελούν πολυπαραγοντικά φαινόμενα και επηρεάζουν τον ψυχολογικό μας κόσμο συνολικά, οπότε τα «συμπτώματα» της κρίσης εμφανίζονται σε πολλές «περιοχές» της ζωής μας.

·         Έχεις μια δουλειά που σου αρέσει σε μια πόλη που σου αρέσει και νιώθεις πως πρέπει να τη συνεχίσεις. Έκανες ήδη την υποχώρηση να αλλάξεις αρχικά δουλειά και μετά να μένεις με το σύντροφό σου και να πηγαινοέρχεσαι. Εκείνος δεν βλέπω να έχει κάνει κάποια υποχώρηση στην καριέρα του και πιθανώς στις επιθυμίες του προς χάρη της σχέσης σας.

·         Εκείνος θέλει σύντομα γάμο. Εσύ; Έχω την εντύπωση  πως και στον τομέα αυτόν ο σύντροφός σου θέλει τους όρους κι εσύ προσαρμόζεσαι. Είσαι έτοιμη για γάμο και μάλιστα με τον συγκεκριμένο άντρα;

·         Υπάρχει ένας άλλος άντρας που σε περιμένει και σε ενδιαφέρει και αυτό κρατάει χρόνια. Συμφωνώ με τη θεραπεύτριά σου πως έπρεπε να διερευνήσεις το ρόλο του στη ζωή σου χωρίς να απατήσεις το σύντροφό σου. Ένιωσες να μπαίνει σε κίνδυνο η σχέση σου και απομακρύνθηκες. Θα σε ενδιέφερε όμως τόσο ένας άλλος άνδρας αν όλα στη σχέση σου ήταν πολύ καλά; Και πρέπει να είναι πολύ καλά, αν πρόκειται να παντρευτείτε…

·         Νιώθεις έλξη για τον άλλον αλλά δεν σου παρέχει τη σιγουριά της γνωστής σχέσης. Τι σχέση έχεις με το καινούργιο και το ρίσκο;

·         Παρατηρώ σύγκρουση λογικής και ενστίκτου. Με λίγα λόγια, η λογική σου λέει να εγκατασταθείς στην πόλη του συντρόφου σου και να τον παντρευτείς και το ένστικτο σου σου λέει να μείνεις στη δουλειά σου και στην πόλη της και πιθανώς να δοκιμάσεις τη νέα σχέση. Το κοινωνικά αποδεκτό και το αντικομφορμιστικό, το γνωστό και το άγνωστο, η σιγουριά και το τυχαίο…  Τι σχέση έχεις με όλα αυτά;

Εγώ γενικά πάντα συμβουλεύω προς την ανεξαρτησία και το νεωτερισμό. Follow your heart! Επειδή όμως η ζωή είναι δική σου, κανένας δεν μπορεί να αποφασίσει για σένα. Σου χρειάζεται άμεσα συμβουλευτική διαδικασία για να βοηθηθείς να ξεκαθαρίσεις. Η αδυναμία λήψης αποφάσεων δεν είναι τυχαία και κάτι θέλει να σου πει. Αποκωδικοποίησέ το! Μπορείς να απευθυνθείς στην παλιά σου θεραπεύτρια που σε γνωρίζει ή σε κάποιον άλλο ειδικό, στη χώρα που ζεις ή στην Ελλάδα μέσω Skype.