Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Γονεϊκή αγάπη υπό όρους



Είμαι 35 χρονών και το πρόβλημα μου έχει σχέση με τους γονείς μου. Γενικά λείπω από το σπίτι μου από τα 17 μου (σπουδές , με την ολοκλήρωσή τους μετακόμισα Αθήνα για δουλειά). Στην Αθήνα γνώρισα τον σύζυγό μου, ο οποίος κατάγεται από Βαλκανική χώρα και τον ακολούθησα εκεί.

Το πρόβλημα με τους γονείς μου εμφανίστηκε όταν γεννήθηκε ο γιος μου και μας επισκέφτηκαν. Ειρωνικοί , προσβλητικοί για τον τρόπο που ζούμε , βιαστικοί να φύγουν γιατί δεν άντεχαν άλλο. Με αιτιολογία ότι δεν έχουν λεφτά , δεν ήρθαν στην βάπτιση του γιου μου (του δώσαμε το όνομα του πατέρα μου !) Όταν κατεβήκαμε στην Ελλάδα με την οικογένεια μου γενικά ήταν αδιάφοροι , ο αδερφός μου με την νύφη μου δεν μας κάλεσα ν ούτε για καφέ στο σπίτι τους , η μάνα μου πήρε και το μέρος τους και με έβρισε ! Ο πατέρας μου είχε  τραβήξει λεφτά από έναν λογαριασμό μου κρυφά και δεν μου τα επέστρεψαν. Αποκορύφωμα ήταν ο γάμος του αδερφού μου τον οποίον η μητέρα μου μου ανακοίνωσε αλλά δεν με κάλεσε να πάω!

Γενικά τα λέω έξω απ τα δόντια, έχω εκφράσει τα παράπονά μου,  αλλά η μητέρα μου δεν τα παραδέχεται και μάλιστα έφτασε να μου πει ότι έχω δικά μου προσωπικά προβλήματα και τα βγάζω πάνω τους.

Στο παρελθόν και όταν ζούσα μόνη μου γενικά δεν είχα καμία βοήθεια από αυτούς ακόμα και σε περιόδους που έμενα άνεργη. Πάντα μάζευα κάποια λεφτά και επειδή το ήξεραν δεν με βοηθούσαν. Η μόνη μικρή βοήθεια ήταν όταν έγινε η μετάβασή μου από την επαρχία στην πόλη κι αυτό για 1-2 μήνες.

Ο αδερφός μου μένει μαζί τους - πλέον και η γυναίκα του και το παιδί του - και γενικά πάντα ένιωθα ότι τον βοηθάνε περισσότερο. Τον τελευταίο καιρό όμως η μάνα μου με λύσσα σχεδόν μου λέει ότι ''εσύ έφυγες''.

Έχω πλέον τρεις μήνες να τους πάρω τηλέφωνο , έχω κόψει κάθε επικοινωνία. ούτε και αυτοί με παίρνουν. (Μου είχε πει ότι δεν με βγάζουν , αλλά είναι ψέματα). Ήρεμη είμαι σε γενικές γραμμές , μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτούς αλλά όπως και να έχει η απόρριψη από το γονιό είναι απόρριψη.

Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου για όλα αυτά. Γιατί ένας γονιός να φέρεται έτσι ; (από τότε που γέννησα  και ένιωσα την αγάπη που νιώθει ο άνθρωπος όταν δίνει ζωή σε άλλον άνθρωπο, μου είναι εντελώς αφύσικη η συμπεριφορά τους και η διαβαθμιζόμενη αδιαφορία τους.  Ποια να είναι η δική μου στάση; Στην ψυχολογία μου  έχει γίνει μεγάλη ζημιά.

B.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τη δυναμική της οικογένειάς σου ώστε να έχω γνώμη για τα κίνητρα της συμπεριφοράς των γονέων σου απέναντί σου. Γενικά μιλώντας, υπάρχουν πολλοί γονείς που δυστυχώς αγαπούν τα παιδιά τους «υπό όρους», δηλαδή μόνο όταν αυτά πληρούν κάποιες προϋποθέσεις προσωπικότητας και στάσης προς τη ζωή. Το λυπηρό αυτό φαινόμενο έχει τις ρίζες του στα απωθημένα και στις ελλείψεις των γονέων αυτών ως προς την ίδια τους τη ζωή. Αυτό τους κάνει να προσκολλώνται σε κάποια στερεότυπα τα οποία αν το παιδί δεν πληροί είναι απορριπτέο. Και αυτά κατανικούν την αγάπη; Είναι η λογική απορία που προκύπτει. Ναι, αν οι γονείς αυτοί δεν έχουν εξελιχτεί ως άνθρωποι (καμιά σχέση με την τυπική μόρφωση) τα στερεότυπα αυτά κατανικούν την αγάπη ή τουλάχιστον της θέτουν όρους (οπότε δεν είναι πραγματική αγάπη).

Απ’ ό,τι περιγράφεις, ήσουν πάντα ανεξάρτητη και οι γονείς σου δεν σε βοηθούσαν στις δυσκολίες, οπότε το θέμα μαζί τους δεν ξεκινά από τη γέννηση του γιού σου. Δεν γράφεις τι κατάσταση υπήρχε στην οικογένεια στα παιδικά σου χρόνια, αλλά υποψιάζομαι πως με τον αδελφό σου είχατε μοιραστεί τους ρόλους «καλό και υπάκουο»-«κακό και ανεξάρτητο» παιδί. Οι δυστυχώς οι ρόλοι μοιράζονται από πολύ νωρίς στα παιδιά, ξεκινώντας από σχετικά ασήμαντες αφορμές, και τα προδιαγράφουν καθορίζοντας την υπόλοιπη ζωή τους.

Το γεγονός πως επέλεξες αρχικά να φύγεις για δουλειά στην Αθήνα, στη συνέχεια να παντρευτείς άτομο από Βαλκανική χώρα και να ζήσεις εκεί μαζί του, φαίνεται πως δεν ταιριάζει καθόλου στα «όνειρα» που είχαν για τα παιδιά τους και συμπλήρωσε την κατάσταση  της απόρριψής σου από αυτούς. Υποθέτω πως θα ήθελαν να μείνεις στη γενέτειρά σου, να κάνεις έναν καλό γάμο με επιφανή συμπατριώτη και να ζήσεις δίπλα τους ever after!

Λες πως είσαι ήρεμη και μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς και από τη  άλλη λες πως στην ψυχολογία σου έχει γίνει μεγάλη ζημιά. Τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα είναι φυσικά.  Από τη μια θέλεις να αποτραβηχτείς από αυτούς και να ζήσεις ήρεμα με την οικογένειά σου και από την άλλη σε βασανίζει η απόρριψη και η αδικία.

Τους έχεις μιλήσει και εκφράσει τα παράπονά σου. Υπάρχει κάτι που δεν έχεις πει και μένει μέσα σου σαν μισοτελειωμένη υπόθεση; Αν ναι, προτείνω κάποια στιγμή να τους το πεις και να το βγάλεις από μέσα σου. Και αφού θα έχεις πει όλα όσο ήθελες να πεις, δήλωσέ τους πως αντιλαμβάνεσαι την απομάκρυνσή τους -δεν είσαι χαζή και  να μη βρίσκουν χαζές δικαιολογίες- και αφήνεις την πρωτοβουλία της επικοινωνίας σ’ αυτούς. Δεν τους ξανακαλείς στο σπίτι σου αφού τόσο δεν αντέχουν τον τρόπο που ζεις. Επιπλέον, πρόσεξε μήπως αυτό το θέμα με τους γονείς υποσκάψει τις σχέσεις μέσα στη δική σου οικογένεια.

Απομακρύνσου και βγάλε τους από τη ζωή σου.  Μπορείς να καθιερώσεις ανά διαστήματα ένα τηλεφώνημα για να δεις πώς είναι, σεβόμενη το γεγονός πως είναι μεγάλοι άνθρωποι , σου πρόσφεραν το δώρο της ζωής και μέχρι να ενηλικιωθείς σου προσέφεραν τα μέσα για να ζήσεις. Τίποτα όμως παραπάνω δεν τους χρωστάς. Και δεν έχει νόημα να τους επισκέπτεσαι αν η κατάσταση είναι όπως την περιγράφεις. Ας σε καλέσουν και τότε βλέπεις. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως πρέπει να αποκοπείς από την πατρίδα σου. Μπορείς πχ. να έρθεις με την οικογένειά σου για διακοπές σε κάποιο μέρος και να τους δηλώσεις: «Εμείς αυτό το διάστημα θα είμαστε εκεί, αν θέλετε να μας δείτε μπορούμε να το κανονίσουμε».

Μη ζητάς αγάπη που δεν έχουν διάθεση να σου δώσουν, όσο και αν αυτό είναι άδικο και την έχεις ανάγκη. Η αγάπη δεν υπαγορεύεται. Ναι, υφίστασαι αδικία αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό, παρά μόνο να το αποδεχτείς και να απομακρυνθείς. Στη διαδικασία αυτή πρόσεξε την ψυχολογική σου κατάσταση και αν νιώθεις άσχημα ζήτησε τη βοήθεια ψυχολόγου.

2 σχόλια:

  1. Πρώτα από όλα σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Με ανακουφίζει να θεωρούν και άλλοι δικαιολογημένη την απόφασή μου να απομακρυνθώ.

    Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν είναι ηθικό αυτό που κάνω , αυτοί οι άνθρωποι μου χάρισαν ζωή και με μεγάλωσαν , πώς μπορώ να μην τους μιλάω , αλλά τελικά κατέληξα ότι είμαι σχετικά πιο ήρεμη αν αποδεχτώ την κατάσταση και δεν έχω επικοινωνία μαζί τους.

    Θα ήθελα να διευκρινίσω κάποια πράγματα ακόμα. Πάντα ήμουν πολύ δυναμική και ανεξάρτητη αλλά και πάντα έκλεινα προς την οικογένεια μου. Όσο κι αν έφευγα (πρώτα για σπουδές και μετά για να ψάξω την τύχη μου στην Αθήνα) , πάντα γυρνούσα και πάντα επικοινωνούσα με τους δικούς μου. Το ίδιο και αυτοί.

    Στην παιδική μου ηλικία τα πράγματα γενικά ήταν ήρεμα. κατα κάποιο τρόπο εγώ ενσάρκωνα τα όνειρα των γονιών μου (καλή μαθήτρια , σπουδές κτλ) ενώ ο αδερφός μου όχι (σταμάτησε το σχολείο στο γυμνάσιο/ κακές παρέες).Ακόμα και σήμερα εγώ δουλεύω εδώ ενώ αυτός αναγκάστηκε να μπει στη δουλειά του πατέρα μου για να επιβιώσει.

    Βέβαια πάντα ένιωθα από τη μεριά της μάνας μου αδυναμία προς εκείνον (όχι από τον πατέρα μου ). Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν ήμασταν παιδιά , αν εκείνος έκανε ζημιά , η μάνα μου χτύπαγε εμένα. Όταν σε κάποια φάση της το είπα , μου δικαιολογήθηκε ότι εγώ ήμουν πολύ γκρινιάρα και ξέσπαγε πάνω μου. Όταν της μίλησα για την αδύναμία της προς αυτόν , φυσικά την αρνήθηκε. Μάλιστα τότε μου είχε πει ότι εγώ έιμαι δυνατή ενώ εκείνος πιο αδύναμος, οπότε κατά κάποιον τρόπο τον προστατεύει.

    Βλέποντας πια το παρελθόν , νομίζω ότι γενικά δεν είχαν ποτέ καλύτερη συμπερίφορά προς εμένα . βεβαια πάντα υπήρχε επικοινωνία αλλά μέχρι εκεί. η διαφορά ηρθε με τη γέννηση του γιου μου , όταν πια έγινα εγώ μάνα και κατάλαβα ότι οι γονείς μου δεν με αγαπάνε. Γιατί το συμπέρασμά μου αυτό είναι. Αγαπάνε μόνο τον μικρόκοσμό τους , αυτό που τους περιτριγυρίζει. Είναι ο αδερφός μου κοντά τους , είναι η νύφη μου πια και η κόρη τους. Όπότε βρήκαν και κόρη και εγγόνι !Εγώ είμαι μακρι οπότε αυτό από μόνο του τους δυσκολεύει!
    Αυτά τα διευκρινιστικά! Καλή συνέχεια στην προσπάθεια σου και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντησή σου. Για μένα που είμαι μακριά και δεν έχω πρόσβαση σε οποιαδήποτε γραμμή στήριξης ή σε κάποιον ψυχολόγο είναι πολύτιμη. Καλή συνέχεια!
    Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ πως δεν είναι απαραίτητο να τα έχουμε καλά με τους γονείς μας. Έχουν το δικαίωμα να έχουν τις απόψεις τους για τη ζωή μας, απλώς εμείς δεν θα τις ακολουθήσουμε... Το να έχουν αδυναμία στο ένα παιδί δεν είναι δικαίωμά τους, αλλά αν συμβαίνει δεν μπορούμε να κάνουμε κατι γι αυτό.
    Διαφωνώ όμως πως κάτι άλλο φταίει στη φίλη μας και απασχολείται με το θέμα των γονιών. Το θέμα των γονιών είναι από μόνο του πολύ σημαντικό και για να φτάσει κάποιος να το ξεπεράσει (αν είναι προβληματικό)είναι πολύ δύσκολο, ειδικά χωρίς ψυχολογική καθοδήγηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για τη δική σας προστασία, τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αμέσως αλλά μετά από τη δική μου έγκριση.