Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Τα στερεότυπα…

Είμαι 30 ετών και έχω σχέση εδώ και 10 χρόνια με έναν Βορειοηπειρώτη. Μετά από κάποιες μικρές απογοητεύσεις, γνώρισα το παιδί αυτό και με εντυπωσίασε το πόσο ώριμα μου φερόταν σε σχέση με τους νέους που ήξερα τότε (βέβαια με περνούσε και μια οκταετία) και το πόσο με σεβόταν από την αρχή της  γνωριμίας μας. Αν και δεν ήμουν ερωτευμένη, μου άρεσε και τον εμπιστευόμουν  ώστε να προχωρήσω ερωτικά, κάτι που ως τότε δεν είχα κάνει με άλλους (με τους οποίους ήμουν ερωτευμένη ΑΛΛΑ δεν τους εμπιστευόμουν). Από την αρχή λοιπόν, αντιμετώπιζα τη σχέση σαν κάτι όμορφο που  γεμίζει τα συναισθηματικά μου κενά αλλά και σαν " προσωρινό". Δεν ήθελα ποτέ η πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση να είναι και η μοναδική της ζωής μου και είχα την πεποίθηση ότι θα έβρισκα κάποιον άλλον όπως τον ονειρευόμουν (σπουδαγμένο και όχι χειρωνακτικού επαγγέλματος όπως ο φίλος μου).

 Όλα αυτά τα χρόνια μου συμπαραστάθηκε σε όλα και έχουμε άψογη επικοινωνία.  Δεν τόλμησα να μιλήσω στους γονείς μου για αυτόν, κάτι για το οποίο μου εξέφραζε πάντα το παράπονό του αλλά έδειχνε κατανόηση.

Όσο περνούσαν τα χρόνια και η σχέση «τραβούσε» με έπιανε άγχος και σκεφτόμουν τι θα γίνει. Χώρισα 2-3 φορές αλλά στον ένα μήνα ξαναγυρνούσα πίσω γιατί μου έλειπε, τον αγαπάω κι ας μην είμαι τρελά  ερωτευμένη. Αποτέλεσμα; να ζω σε μια διαρκή αβεβαιότητα, κάθε μέρα να σκέφτομαι να χωρίσω, μετά να τον βλέπω και να αλλάζω γνώμη. Κι αυτή η κατάσταση να έχει φθείρει και την ερωτική μου διάθεση. 

Να τονίσω εδώ ότι από τον κύκλο μου είχα γνωρίσει αρκετούς άντρες, αλλά κανένας δε μου έβγαλε την επιθυμία να κάνω κάτι μαζί του.

Και τώρα έχω φτάσει σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής μου, πρέπει να πάρω επιτέλους μια απόφαση. Εγώ ονειρευόμουν ο άντρας της ζωής μου που θα κάνω τα παιδιά του να ήταν κάποιος με σπουδές (και σίγουρα όχι από την Αλβανία). Ξέρω ότι ταιριάζουμε, ότι θα γινόταν ένας πολύ καλός σύζυγος και πατέρας και ότι είναι τύχη να έχω κάποιον σαν αυτόν δίπλα μου αλλά από την άλλη με πιάνουν οι αμφιβολίες μήπως θα έπρεπε να είχα πιο πολλές εμπειρίες, μήπως σε αυτές έβρισκα τον "ιδανικό" όπως τον είχα στο μυαλό μου.

Αν μπορούσατε να με βοηθήσετε να ξεκαθαρίσω έστω λίγο το μπερδεμένο κουβάρι του μυαλού μου θα με βοηθούσε πολύ. Μέχρι στιγμής δεν πήγα σε κάποιον ψυχολόγο γιατί φοβόμουν με αυτά που θα ακούσω και γιατί ντρέπομαι.

Μ.

Δημοσιεύω μια περίληψη από το μακροσκελές γράμμα  σου.

Η περίπτωσή σου είναι μια καθαρή σύγκρουση συναισθήματος και προσωπικών κριτηρίων από τη μια και κοινωνικών στερεοτύπων που έχεις εσωτερικεύσει από την άλλη. Το θέμα είναι κατά πόσο το συναίσθημα και τα προσωπικά κριτήρια είναι αρκετά ισχυρά για να κατανικήσουν τα στερεότυπα.

Έκανες αυτή τη σχέση χωρίς τρελό έρωτα, επειδή σου έδινε εμπιστοσύνη και ασφάλεια και επέλεξες να ξεκινήσεις έτσι την ερωτική σου ζωή. Το πρώτο που θα έλεγα να διερευνήσεις είναι γιατί είσαι καχύποπτη και φοβισμένη για τις σχέσεις, φοβάσαι τον έρωτα και επιλέγεις την «ασφάλεια». Συνήθως τα νέα παιδιά θέλουν να ξεκινήσουν ερωτικά με κάποιον που – εκείνο το διάστημα, οσοδήποτε μικρό- νιώθουν ερωτευμένοι και ενθουσιασμένοι. Είσαι ακόμη κάπως φοβισμένη; Πώς θα φερόσουν αν ήσουν πάλι αδέσμευτη;

Σωστά βέβαια αντιμετώπισες την πρώτη σου ερωτική σχέση ως προσωρινή, γιατί ήθελες να αποκτήσεις εμπειρίες. Αν όμως από τότε εξέταζες και την καταλληλότητα για μελλοντικό γάμο, σημαίνει πως κάποια στερεότυπα είναι πολύ βαθιά ριζωμένα μέσα σου.

Και περνούν 10 ολόκληρα χρόνια, στα οποία η σχέση αποδεικνύει την αξία της και ο σύντροφός σου τη δική του αξία. Όσο μεγαλώνεις και πλησιάζεις τα 30 (που στερεοτυπικά είναι η ηλικία  στην οποία αρχίζει να χτυπά ένα καμπανάκι κινδύνου που λέει «πότε θα παντρευτείς;»), τα στερεότυπα σε βασανίζουν όλο και περισσότερο.

Οι παρακάτω ερωτήσεις θα σε βοηθήσουν:

·         Τον αγαπάς πραγματικά; Πέρα από τη συνήθεια και το φόβο του αγνώστου; Δεν πρέπει να περνάμε σε επόμενο στάδιο σχέσης αν δεν είμαστε σίγουροι και απόλυτα ευχαριστημένοι από το προηγούμενο. Αυτό ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις και όχι μόνο στη δική σου.

·         Πόσο τον αγαπάς; Είναι η αγάπη σου αρκετή για να ξεπεράσεις τα στερεότυπα; Κάποια προσωπικά σου κριτήρια (καλός σύζυγος και πατέρας, σωστός άνθρωπος, ταίριασμα) ικανοποιούνται, αλλά κάποια προσωπικά σου στερεότυπα (καταγωγή, μόρφωση, εργασία) αποτυγχάνουν. Τα δε κοινωνικά στερεότυπα είναι τελείως ενάντια. Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη αγάπη και δύναμη χαρακτήρα διά βίου για να τα υπερβείς.

·         Ποιος σε πιέζει να πάρεις άμεσα μια απόφαση; Γιατί έχεις φτάσει σε κρίσιμη καμπή; Έχεις εσύ την αυθεντική ανάγκη να κάνεις οικογένεια ή είναι το κοινωνικό στερεότυπο των 30;

·         Αν ήσουν απόλυτα σίγουρη για την επιλογή σου και την αγάπη σου, θα σου έλεγα να περιφρονήσεις τα κοινωνικά στερεότυπα. Είσαι; Αν δεν είσαι τώρα, ο χρόνος και οι πιέσεις δεν θα σε βοηθήσουν να γίνεις.

Αυτά είναι πολύ γενικά σημεία αλλά δεν μπορώ να προχωρήσω περισσότερο σε στόχους και κίνητρα αν δεν γνωρίζω την προσωπικότητα και το συναισθηματικό σου κόσμο. Μη βιαστείς να πάρεις καμιά απόφαση και μην κάνεις σπασμωδικές κινήσεις αν δεν ξεκαθαρίσεις. Μια συνεργασία με ψυχολόγο θα σε βοηθήσει πολύ. Μη ντρέπεσαι, δεν πας σε δικαστή και κάθε ψυχολόγος έχει σίγουρα ακούσει πολύ πιο περίεργες καταστάσεις…

2 σχόλια:

  1. Μεγάλωσε εδω ή οι? Οι γονείς του που μεγάλωσαν? Πώς βλέπεις τους συγγενείς του?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ζει εδώ πολλά χρόνια,εδώ έχει πάει στη σχολή του επαγγέλματός του, εδώ δουλεύει και δεν έχουμε "πολιτισμικές διαφορές" αν αναφέρεσαι σε αυτό.Οι γονείς του μεγάλωσαν εκεί εννοείται και είναι μορφωμένοι και πολύ αξιοπρεπείς άνθρωποι.Συγγενείς του ξέρω μόνο κάποιους κοντινούς, από τους οποίους άλλους συμπάθησα και άλλους όχι, όπως γίνεται συνήθως.Ούτως ή άλλως δε θεωρώ τους συγγενείς κριτήριο επιλογής συντρόφου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για τη δική σας προστασία, τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αμέσως αλλά μετά από τη δική μου έγκριση.