«Τοξικές» σχέσεις

Είμαι 23 χρονών κι έχω σχέση εδώ και 2 χρόνια με ένα παιδί 25 χρονών. Εγώ εργάζομαι  κ εκείνος είναι σε αναζήτηση εργασίας. Τους τελευταίους 6 μήνες η σχέση μας έχει καταντήσει σε μια αρρωστημένη και ψυχοφθόρα κατάσταση, με άπειρους καυγάδες και εντάσεις, έχουμε ''χωρίσει'' άπειρες φορές και στο τέλος τα ξαναβρίσκουμε ,αλλά κανένας από τους δύο δεν κάνει το βήμα προς το ολοκληρωτικό τέλος.

Σε κάθε καυγά μου φέρεται απαίσια, με βρίζει χυδαία , με προσβάλει. Του έχω πει ότι με πληγώνει αφάνταστα να μου μιλάει έτσι κι αυτός μου λέει ότι εγώ τον φέρνω σ αυτό το σημείο, κι ότι δεν υποφέρομαι. Την τελευταία φορά με χαστούκισε, ήταν τρομερά επιθετικός αλλά και πάλι έριξε την ευθύνη πάνω μου, λέγοντας πως όντως είναι ντροπή του αλλά ''τι να κάνει''?

Πλέον όμως, ειδικά αφότου μου έριξε και χαστούκι, έχω παγώσει πάρα πολύ συναισθηματικά κι αρχίζω να αναρωτιέμαι, μήπως τελικά αυτός έχει το πρόβλημα, και όχι εγώ, όπως πίστευα τόσο καιρό; Γ ενικά δεν είμαι μίζερος άνθρωπος ούτε θα γκρινιάξω με το παραμικρό. Οι αιτίες που γκρινιάζω σχεδόν πάντα είναι ότι εγώ νιώθω ότι προσαρμόζω τη ζωή μου ανάλογα με τις δικές του ανάγκες, κι αυτό συμβαίνει από την αρχή της σχέσης.

…………………………..

Γενικά στην καθημερινότητά μας και όταν δεν καυγαδίζουμε είναι γλυκός και τρυφερός. Εκείνος λέει πως μ αγαπάει, πως δεν θέλει να με χάσει, πως θέλει να προσπαθήσουμε, παραδέχεται ότι μου μιλάει άσχημα, αλλά έχω μερίδιο ευθύνης. Εγώ νιώθω ότι έχω δώσει πάρα πολλά, ότι έχω κουραστεί να μου ρίχνει ευθύνες για όλα, έχω κουραστεί να κάνω υπομονή επειδή είναι πιεσμένος με τη σχολή, να κάνω υπομονή επειδή είναι φαντάρος, να κάνω υπομονή επειδή είναι άνεργος, και να τον δικαιολογώ συνέχεια και να ανέχομαι και την συμπεριφορά του αλλά πάλι δεν μπορώ να το πάρω απόφαση να φύγω με την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει. Με την υποψία ότι μπορεί όντως να φταίω. Θα ήθελα τη γνώμη σας.

Ε

Δεν μπορώ να ξέρω ποιος φταίει και σε τι ποσοστό. Κατά κανόνα ένα μερίδιο ευθύνης το έχουν και οι δυο. Πολλές φορές δυο άνθρωποι βλέπουν και περιγράφουν με πολύ διαφορετικό τρόπο τις ίδιες καταστάσεις και διαστρεβλώνουν ακόμη και αντικειμενικά στοιχεία ανάλογα με τη δική τους λογική. Πολλές φορές βρίσκομαι αντιμέτωπη με ζευγάρια που δεν μιλούν την ίδια γλώσσα και ζητούν από τον ψυχολόγο να γίνει «δικαστής».

Δεν ξέρω λοιπόν πόσο μπορεί να είσαι γκρινιάρα ή πιεστική και αν τον εκνευρίζεις. Αυτό που ξέρω είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν έχει το δικαίωμα να σου ασκεί  λεκτική ή σωματική βία.

Και για να μένεις σ’ αυτή τη σχέση με αυτές τις συνθήκες, προφανώς δεν εκτιμάς αρκετά τον εαυτό σου ώστε να τον προστατεύεις αποτελεσματικά από τις κακοτοπιές. Πώς μπορεί μια σχέση που φτάνει σε τέτοιες καταστάσεις να σου εμπνέει ακόμη συναισθήματα;

Επειδή όμως παρά την κούραση βλέπω πως υπάρχουν ακόμη συναισθήματα, προτείνω δοκιμαστική απομάκρυνση. Πες του ήρεμα πώς νοιώθεις και πως θέλεις να απομακρυνθείτε για να βρεις τον εαυτό σου και να σκεφτείς. Αν φοβάσαι πως θα ξεσπάσει άσχημα, μπορείς να του το γράψεις. Το θέμα είναι να το τηρήσεις και όχι μόνο για 2-3 μέρες αλλά και για κάποιους μήνες αν χρειαστεί.

Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ουσιαστικά σε μικρό διάστημα και μάλιστα χωρίς ψυχοθεραπευτική βοήθεια, αλλά ο χωρισμός θα τον ταρακουνήσει και θα τον κάνει να καταλάβει πως δεν σε έχει σίγουρη. Εσύ αξιοποίησε το διάστημα αυτό για να βρεις τον εαυτό σου, κάνε προσωπική ανάπτυξη με ψυχολόγο για να δεις γιατί είσαι τόσο ανεκτική και ενοχική, ασχολήσου με φίλους και ενδιαφέροντα. Φρόντισε να ισορροπήσεις και να σκεφτείς. Αν αποφασίσει να δει το θέμα σας αλλιώς, να έρθει εκείνος να σε ψάξει και να δώσει υποσχέσεις. Αν τον ξαναδεχτείς, θα του δώσεις ένα δοκιμαστικό διάστημα να ξαναδοκιμάσετε τη σχέση.

Δεν είμαι όμως αισιόδοξη. Ο βίαιος και άδικος άνθρωπος δεν αλλάζει χωρίς θεραπεία. Προετοιμάσου και για το ενδεχόμενο να χωρίσετε οριστικά ή να ξαναγυρίσει με υποσχέσεις που δεν θα τηρήσει.