Ζηλιάρης σύζυγος

Είμαι 28 ετών και εργάζομαι σε μια ανδροκρατούμενη υπηρεσία. Με τον σύζυγό μου 30 ετών, αγρότη, γνωριστήκαμε πριν 6 χρόνια. Από την αρχή κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το θέμα της ζήλειας, αφού έψαχνε το κινητό μου, θύμωνε όταν μιλούσα με συναδέλφους ή άντρες γενικότερα, με καταπίεζε, κλπ. Όλα αυτά τα παρέβλεπα γιατί ήταν η πρώτη φορά που είχα ερωτευτεί τόσο πολύ. Ενώ έβλεπα ότι αυτή η σχέση με έφθειρε, με έπνιγε, του είχα πει αρκετές φορές να χωρίσουμε γιατί δεν ταιριάζαμε, εγώ ήμουν αυτή που του ζητούσα να τα ξαναβρούμε...

Όσο ήμασταν στην φάση της σχέσης όλα καλά. Μετά από 3 μήνες έμεινα έγκυος. Κατά την διάρκεια της κύησης τα πράγματα ηρέμησαν κάπως, λόγω του ότι είχα πάρει άδεια κύησης και ήμασταν συνεχώς μαζί. Όλα καλά, προχωρήσαμε και σε 2η εγκυμοσύνη, αλλά με την επιστροφή μου στην δουλειά άλλαξαν πολλά.

Εντωμεταξύ, πρέπει να σας αναφέρω ότι από άτομο ανασφαλές και χωρίς αυτοπεποίθηση που ήμουν πάντα, ο γάμος, τα 2 παιδιά αλλά και μεγάλη απώλεια βάρους με βοήθησαν πάρα πολύ να πατήσω γερά στα πόδια μου και να αλλάξω προς το καλύτερο, πρώτη φορά που είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου!

Έτσι λοιπόν ο σύζυγος έχει αρχίσει πάλι να ζηλεύει ακόμα πιο πολύ. Όση ώρα είμαι στη δουλειά με παίρνει τηλέφωνο 100 φορές τη μέρα, αν δεν απαντάω σημαίνει ότι εκείνη την ώρα είμαι με άλλον, όταν είμαι κουρασμένη στο σπίτι αυτό συμβαίνει γιατί στεναχωριέμαι γιατί βρίσκομαι μακριά από τους άντρες συναδέλφους... και άλλα τέτοια τρελά που μόλις τα ακούω γίνομαι έξαλλη, θηρίο ανήμερο έτοιμο να τον σκοτώσει.... Και ενώ λέω από τη μία ότι πρέπει να φύγω από τον γάμο αυτό, αυτό που σκέφτομαι εννοείται είναι τα δύο παιδιά μας, όχι ότι είναι και ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου....

Τι να κάνω; Έχω χάσει τον εαυτό μου, το γέλιο μου. Βγαίνω έξω από το σπίτι κ κοιτάζω κάτω για να μην προκαλέσω κανένα, για να περνάω απαρατήρητη. Δεν έχω κάνει ποτέ τίποτα για να του δώσω το δικαίωμα να σκέφτεται έτσι για μένα. Γιατί να με υποτιμά με αυτό τον τρόπο και να πιστεύει ότι είμαι πρόστυχη; Στο τέλος θα το πιστέψω κι εγώ.... Έχω απογοητευτεί.... Βοήθεια!

Μ

Το έχω γράψει πολλές φορές πως η ζήλεια χωρίς αντικειμενικό λόγο είναι ψυχολογικό πρόβλημα του ατόμου που ζηλεύει και όχι του συντρόφου του.

Ο σύζυγός σου έχει προφανώς τα ψυχολογικά του προβλήματα και τα απωθημένα του, που δεν του επιτρέπουν να αποδεχτεί μια νέα και εμφανίσιμη σύζυγο, με καριέρα, οικογένεια και με την αυτοπεποίθηση που τη συνοδεύει. Είναι πιθανό να έχει κόμπλεξ για την επαγγελματική σας διαφορά και αυτό να έγινε χειρότερο όταν εσύ με τα χρόνια  βελτίωσες και την εμφάνισή σου και απόχτησες αυτοπεποίθηση.

Αντιλαμβάνεσαι βέβαια πως ήταν λάθος σου που προχώρησες σε γάμο τόσο γρήγορα με ένα άτομο που είχε εξαρχής δείξει παθολογική ζήλεια, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει τώρα…

Προτείνω να κάνεις μια σοβαρή συζήτηση με τον άντρα σου και να εκφράσεις πώς σε κάνει να νιώθεις η στάση του και τι αποτελέσματα έχει αυτό στη σχέση σας και στην ανατροφή των παιδιών σας. Ζήτησέ του να πάτε σε σύμβουλο γάμου, θέσε του όρους, κάνε τον να δώσει υποσχέσεις και δώσε κάποιο χρόνο να δεις αν τις τηρεί. Μην του κρύψεις πως η κατάσταση σε κάνει να σκέφτεσαι το διαζύγιο. Στο μεταξύ μην αλλάξεις σε τίποτα τη στάση σου στον κοινωνικό και επαγγελματικό χώρο, αφού όπως λες δεν κάνεις τίποτα άξιο ζήλειας, γιατί έτσι του δίνεις θάρρος.

Εσύ τι συναισθήματα έχεις για τον άντρα σου; Πιστεύεις πως μπορεί να κάνει κάποιες αλλαγές; Πώς θα έβλεπες τη ζωή σου αν χώριζες; Είσαι έτοιμη για κάτι τέτοιο;

Αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση, μπορείς να προτείνεις έναν πρόσκαιρο χωρισμό και να δεις αν θα υποσχεθεί αλλαγές για να σε κρατήσει.

Αν και έτσι δεν βελτιωθούν τα πράγματα, μάλλον είναι προτιμότερο για όλους σας να χωρίσετε. Σε έναν τέτοιο γάμο σίγουρα δεν είσαι ευτυχισμένη και αν οι γονείς δεν είναι ευτυχείς και αγαπημένοι ούτε και τα παιδιά εξελίσσονται καλά, όσο κι αν τα φροντίζουν.