One thing at a time….

ΕΙΜΑΙ 32 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΧΩ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ 2 ΧΡΟΝΙΑΜΕ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ 28 ΕΤΩΝ.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ.
ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΕΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ, ΟΛH ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΚΕΦΕΤΑΙ,ΕΙΝΑΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ,ΕΧΕΙ ΝΕΥΡΑ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ  ΤΟΥ, ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΣΤΑΛΜΕΝΟ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ!
ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟΝ ΗΡΕΜΗΣΩ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΣ ΝΙΩΘΕΙ ΑΣΧΗΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΧΑΜΕΝΟΣ.ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΕΙ ΜΗΝΕΣ,ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΕΞΗ.

ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΙΔΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΛΑΦΡΩΣΕΙ. ΠΗΓΕ ΣΕ ΜΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΟ H ΟΠΟΙΑ ΕΝΤΩΠΙΣΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ,ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΝΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΠΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΛΥΣΕΙ ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕΙ.
ΕΠΙΣΗΣ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΛΕΓΩΝΤΑΣ ΤΟΥ ΟΤΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΗΛΙΚΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΓΧΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΓΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΝΤΕΡΥΤΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΣΕ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΩ ΠΙΘΑΝΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΝ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΝΟΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ!
ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΤΙΠΟΤΑ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΤΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΣΕΙ ΟΛΑ ΒΟΥΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ. ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΑΛΛΑ ΠΙΕΖΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΘΕΛΕΙ.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΧΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΜΕΝΟΙ,ΕΙΠΑΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΑ, ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΙ,ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΠΗΡΕ ΤΗΛ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ.  ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ,ΕΧΩ ΣΧΕΔΟΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙ!

Π.

Ο σύντροφός σου περνά μια δύσκολη περίοδο και είναι φυσικό να τον στηρίζεις, αλλά όχι να φορτώνεσαι εσύ τα προβλήματά του. Υποθέτω πως έχεις κι εσύ τα δικά σου, όπως όλοι μας…. Το επαγγελματικό του και τα θέματα με τους γονείς του θα πρέπει να τα λύσει ο ίδιος και πολύ καλά έκανε που πήγε σε ψυχολόγο.

Διαφωνώ όμως με την προσέγγιση της συναδέλφου σχετικά με τη σχέση σας και με την άμεση μετοίκησή του από το πατρικό του (αν βέβαια εκείνος σου τη μετέφερε σωστά και εσύ μου τη μετέφερες σωστά), για τους εξής λόγους:

·         Όταν κάποιοι τομείς της ζωής μας βρίσκονται σε κρίση, επικεντρωνόμαστε σε αυτούς και δεν δημιουργούμε αναταραχή στους υπόλοιπους. Καλό είναι να αντιμετωπίζουμε ένα κύριο θέμα τη φορά. Κατά τη γνώμη μου το θέμα της εργασίας του πρωτεύει, ενώ το θέμα της οικογένειας είναι χρόνιο. Μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση το επαγγελματικό του και να θέσει κάποια όρια στην οικογένειά του για να μην τον ενοχλούν πολύ. Αν προχωρήσει σε προσωπική ανάπτυξη, θα πρέπει να επικεντρώσει στα πιο βαθιά θέματα που δημιουργούν την κατάσταση στην οικογένειά του και να διαχωρίσει τη θέση του απομακρυνόμενος (όταν βέβαια θα έχει τα οικονομικά μέσα).

·         Είμαι κατά των στερεοτύπων και εκνευρίζομαι όταν  κάποιοι, ειδικοί και μη, θέτουν σαφή χρονικά όρια γάμου και τεκνοποίησης, διαφορών ηλικίας κτλ. Εξάλλου είσαι μόνο 32 και η διαφορά της ηλικίας σας είναι μόνο 4 χρόνια! Δεν έχει τεθεί ακόμη μεταξύ σας θέμα γάμου και καλό είναι να μην τεθεί αν δεν τακτοποιήσετε τα άλλα εκκρεμή θέματα. Διατηρήστε λοιπόν τη σχέση σας και μην σκέφτεστε στη φάση αυτή το μέλλον. Αν η σχέση αντέξει στις δυσκολίες και τις ξεπεράσει, θα πει πως είναι πολύ δυνατή και αξίζει να γίνει σχέση ζωής. Και σε 5 χρόνια να γίνει αυτό, θα είσαι ακόμη σε πολύ καλή ηλικία τεκνοποίησης. Το θεωρώ αδιανόητο να χωρίσετε με αφορμή το αν θα προλάβεις να τεκνοποιήσεις στο μέλλον! Αφήστε λοιπόν τα στερεότυπα και τους μακροχρόνιους προγραμματισμούς και διατηρήστε τη σχέση σας, αφού αγαπιέστε και αλληλοστηρίζεστε.

·         Δουλειά, οικογένεια, αλλαγή κατοικίας και κρίση στη σχέση είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν ταυτόχρονα, ειδικά από έναν ευαίσθητο άνθρωπο. Μεγάλο λάθος να τα επιφορτιστεί όλα μαζί!

Προτείνω λοιπόν ο φίλος σου να παραμείνει στο πατρικό του και στη σχέση σας, να συνεχίσει την προσωπική του ανάπτυξη και να κοιτάξει να επιλύσει πρώτα το επαγγελματικό του. Αν εσύ μπορείς να αντέξεις τη μεγάλη ευαισθησία του και τις μεταβολές διάθεσης, μείνε κοντά του. Εξάλλου, με μια σωστή διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης αυτά πρέπει λογικά να βελτιωθούν.