Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Διάσταση και το παιδί

Είμαι τριανταοχτώ χρονών και μέχρι πριν ενάμιση χρόνο ήμουν μαζί (παντρεμένοι) με τον Χ, σαράντα χρονών. Παρά τον αψυχολόγητο χαρακτήρα του, τα φτιάξαμε πριν δώδεκα χρόνια. Μετά από τρία χρόνια καλής σχέσης συζήσαμε και μετά από τέσσερα χρόνια καλής συγκατοίκησης έμεινα έγκυος και φυσικά παντρευτήκαμε.
Τότε ένιωσα ξαφνικά να δυσκολεύομαι πολύ. Δυσκολεύτηκα να συνδυάσω νεογέννητο παιδί, αποκλειστικό θηλασμό, κακό ύπνο, δουλειά με σκληρό ανταγωνισμό, νοικοκυριό και σύζυγο. Ο άντρας μου δε μου συμπαραστεκόταν ψυχολογικά όσο θα ήθελα, το αντίθετο μάλιστα, αναρωτιόταν γιατί δεν μπορώ να τα καταφέρω. Αυτός είναι εκπαιδευτικός δημοσίου, οπότε έχει άλλους ρυθμούς.
Άρχισαν σοβαρά προβλήματα στη σχέση, καυγάδες και άσχημες κουβέντες και τελικά του είπα πως αν θέλει να χωρίσουμε δεν υπάρχει πρόβλημα. Μέχρι που μια μέρα μου είπε να χωρίσουμε. Πως με αγαπάει αλλά δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου.
Έχει ενάμιση χρόνο που έφυγε από το όμορφο σπίτι μας. Τώρα το παιδί μας είναι έξι, βλέπει πολύ συχνά τον μπαμπά της, την έχουμε ενημερώσεις για όλα και έχει επίγνωση της κατάστασης. Θα έλεγα ότι μάλλον είναι καλός μπαμπάς, αν και κάποιες φίλες μου διαφωνούν.
Τον πρώτο χρόνο έπαιρνε το παιδί κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, πράγμα λυτρωτικό για μένα. Αλλά οι γονείς του του είπαν ότι δε θέλουν άλλο να το πηγαίνει σπίτι τους γιατί ταράζονται και να κρατάει το παιδί στο σπίτι που νοικιάζει. Το σπίτι του όμως λέει ότι θέλει φτιάξιμο κι ότι δεν είναι κατάλληλο για παιδί κι ότι θα την παίρνει εκεί όταν το φτιάξει. Αλλά δε το φτιάχνει.

Τελικά για να βγω μια βόλτα, έρχεται και κρατάει το παιδί στο σπίτι μου κι όταν επιστρέφω φεύγει. Ακόμη και τις καθημερινές από τις 15.30 που σχολάει το παιδί από το ολοήμερο μέχρι τις 17.30 που σχολάω εγώ, στο σπίτι μου την κρατάει. Βάζει πλυντήριο τα ρούχα του, φτιάχνουν κουλουράκια, φέρνει τα φρούτα του, το φαγητό του και μόλις σχολάσω φεύγει. Εντάξει, το καθημερινό αν είναι καλό για την κόρη μου μπορώ να το αντέξω αν και δε μου αρέσει να μπαινοβγαίνει ο πρώην άντρας μου στον προσωπικό μου χώρο.

Αλλά το κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο το απαιτώ. Έχω προσπαθήσει με καλό τρόπο να του δώσω να καταλάβει αλλά δεν... Δεδομένου ότι ακόμη έχω αισθήματα για αυτόν (ήμαρτον) αναγνωρίζω πως έκανα κι εγώ λάθη.

Πως να χειριστώ την κατάσταση χωρίς να κάνω κακό στο παιδί μου και χωρίς να κάνω άλλα λάθη; Και πως να πάρω απόφαση για διαζύγιο χωρίς να πληγωθώ;
Διότι το διαζύγιο ίσως να ξεκαθαρίσει το τοπίο, αλλά και αυτό εγώ πρέπει να το κάνω, οπότε χρειάζομαι κουράγιο. Ξέχασα να πω ότι πήγαμε σε σύμβουλο γάμου αρκετό καιρό πριν χωρίσουμε, αλλά έγιναν χειρότερα τα πράγματα. Ο ψυχολόγος δεν ήταν κακός αλλά μάλλον ήμασταν χαμένη υπόθεση, τι να πω;
Σ

Στην περίπτωσή σου δεν μπορώ να πω πως βιαστήκατε. Απλώς φαίνεται πως η σχέση σας δεν ήταν τόσο δυνατή ώστε να αντέξει τις ευθύνες που δημιουργούνται όταν ένα ζευγάρι γίνει οικογένεια. Προβλήματα που εντοπίζω:

·        Έχεις ακόμη συναισθήματα για τον εν διαστάσει σύζυγο. Σε τέτοια περίπτωση χρειάζεται να καταφύγεις σε ψυχολογική βοήθεια για να τα ξεπεράσεις. Είσαι σίγουρη πως δεν υπάρχει περίπτωση επανασύνδεσης; Αν εσύ νιώθεις πως θέλεις να ξαναπροσπαθήσετε, πρέπει να του το προτείνεις και να πάρεις το ρίσκο να υποστείς την πιθανή απόρριψη.
·        Γιατί διάσταση ενάμιση χρόνου; Ή ξαναπροσπαθείτε ή χωρίζετε με διαζύγιο. Μόνο μια άρρωστη κατάσταση συντηρείτε έτσι. Κι επειδή ο σύζυγος δε φαίνεται να παίρνει καμιά πρωτοβουλία, πρέπει να την πάρεις εσύ. Μόνο έτσι θα ξεκαθαρίσει το τοπίο και να μπουν κάποια πράγματα στη  θέση τους.
·        Κάνατε καλά που εξηγήσατε τα πάντα στο παιδί. Πιστεύω όμως πως για να βλέπει ο σύζυγος το παιδί στο σπίτι σου, εκείνος βολεύεται κι εσύ ταλαιπωρείσαι. Χρειάζεται άμεσα να βρεις τρόπο κάποιος να κρατά το παιδί τα μεσημέρια. Πιστεύω πως με πολύ μικρή αμοιβή θα βρεις κάποια κυρία ή φοιτήτρια στη γειτονιά σου να παίρνει το παιδί από το σχολείο και να το κρατά στο σπίτι σου μέχρι να σχολάσεις. Έτσι ο σύζυγος δεν θα έχει την καθημερινή επαφή και να αναγκαστεί να βρει τρόπο να παίρνει το παιδί στο σπίτι του τακτικά.
·        Η καθημερινή επαφή του παιδιού με τον πατέρα είναι καλή, αλλά όχι όταν γίνεται στο δικό σου σπίτι. Το παιδί μπερδεύεται. Πρέπει να καταλάβει πως οι γονείς του πλέον έχουν διαφορετικά σπίτια και πως αυτό έχει τη θέση του και στα δυο σπίτια. Θα ήταν ιδανικό να το παίρνει κάθε μεσημέρι στο δικό του σπίτι και μετά να σου το φέρνει ή να περνάς εσύ σχολώντας να το παίρνεις. Το να κοιμηθούν και μαζί κάποια βράδια είναι πολύ θετικό για το παιδί.
·        Θα έλεγα να δοκιμάσεις να συζητήσεις άλλη μια φορά μαζί του το θέμα, επισημαίνοντας το καλό του παιδιού και τις δικές σου ανάγκες. Καλό θα ήταν μετά από αυτό να πάτε σε δικηγόρο για συναινετικό διαζύγιο, όπου και θα ρυθμιστούν οριστικά τα θέματα του παιδιού.

Αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς όλο αυτό, μαζί και με τη συναισθηματική σου κατάσταση, καλό θα ήταν να κάνεις μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο. Έτσι θα συνειδητοποιήσεις και το δικό σου ρόλο στην υποβάθμιση του γάμου σου και στο βόλεμα του συζύγου.


2 σχόλια:

  1. Πιστεύω οτι εν είναι τόσο οτι αισθάνεσαι για τον καθηγητή, απλά δε θέλεις να πάρεις την ταμπέλα της χωρισμένης και θα θελες να επανελθει έστω μια επιφανειακή τάξη. Είναι δύσκολη η θέση σου αλλα είναι καλύτερο να μην έχεις σύντροφο απ το να χεις έναν απαράδεκτο σύντροφο. Η γνώμη μου, αλλαξε του τα φώτα του καθηγητή!
    Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ μπερδεμένη ιστορία, ή αγαπητή Σ δεν μας τα έχεις γράψει ξεκάθαρα :-D

    Διακρίνω κάποιες αντιφάσεις στα γραφόμενά σου.

    1. "Παρά τον αψυχολόγητο χαρακτήρα του" (αρνητικό) καλή σχέση καλή συγκατοίκηση (θετικό).

    2. Μεγάλη δυσκολία να ανταπεξέλθεις στο νέο καθεστώς μετά το γάμο σου, παιδί, εργασία, νοικοκυριό, συζυγός = τεράστια κούραση και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ηρωίδα! Αλλά... το παραπονό σου ήταν η ψυχολογική υποστήριξη ΜΟΝΟ, από το σύζυγό σου και μάλιστα δεν αναφέρεις ότι δε σε υποστήριζε καθόλου αλλά όχι στο βαθμό που θα ήθελες.

    Στο σπίτι σε βοηθούσε? Με το παδί σε βοηθούσε? Έχεις αναρωτηθεί μήπως δε γνώριζε πως να σε υποστηρίξει ψυχολογικά? Υπάρχει η σοφή παροιμία "ο χορτάτος τον πεινασμένο δεν τον καταλαβαίνει". Μήπως η μεγάλη σωματική και ψυχική κούραση από πλευρά σου και η άγνοια (κατά κάποιο τρόπο από τη δική του πλευρά) ήταν οι αιτίες για τους άσχημους καυγάδες και της απομάκρυνσης μεταξύ σας? Αν ήταν εντελώς αναίσθητος τότε θα το είχες καταλάβει και δε θα έγραφες για ποσοστό ψυχολογικής υποστήριξης. Αντίθετα θα έγραφες έλλειψη.

    Πάμε στο σήμερα. Κρίνοντας από τα γραφόμενά σου και μόνο, μήπως ο άνδρας σου δε θέλει να φτιάξει το σπίτι του (αν όντως είναι χάλια) γιατί του λείπει το σπίτι σας και αυτό είναι πρόφαση για να περνάει χρόνο με το παιδάκι σας και να βλέπει συχνά κι εσένα? Ε????? :-)

    Aπό την άλλη πάλι, εσύ τρέφεις ακόμη αισθήματα γι' αυτόν! Χμμμμ... Παραδέχεσαι ότι έχεις κάνει κι εσύ λάθη και αυτό σε τιμάει! Συν το γεγονός ότι δεν έχετε ξεκινήσει το διαζύγιο μετά από τόσο καιρό σε διάσταση, μήπως δεν είναι χαμένος ο γάμος σας? Μήπως τελικά το πρόβλημα βρίσκεται στην επικοινωνία μεταξύ σας και μόνο?

    Λοιπόν, η προσωπική μου άποψη είναι να κάνεις μια τελευταία προσπάθεια πριν διαλυθούν όλα. Κανόνησε να φυλάξει κάποιος το παιδί και κάλεσέ τον να βγείτε έξω να φάτε και να μιλήσετε. Έξω όμως!!!! Όχι μέσα στο σπίτι σας ή σε κάποιο άλλο χώρο με αναμνήσεις. Σε ουδέτερο περιβάλλον. Εγώ στη θέση σου θα του μιλούσα όχι με επικριτικό τρόπο π.χ. δεν με υποστήριξες όταν σε χρειαζόμουν αρκετά. Αλλά σε στυλ "αισθανόμουν πολύ μόνη μου με βαρύ φορτίο στους ώμους μου". Με λίγα λόγια πες του τον πόνο σου, το παραπονό σου! Προς Θεού μην τσακωθήτε. Μπορεί να σου πει διάφορα κι αυτός, ίσως και αυτός να είναι πληγωμένος. Θα καταλάβεις. Τόσα χρόνια είστε μαζί. Άν δεις πως δεν πάει άλλο η κατάσταση.... τότε δυστυχώς...

    Ειλικρινά εύχομαι αν αγαπιόσαστε να μείνετε μαζί. Και να θυμάσαι ότι οι άνδρες δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους εύκολα όπως εμείς οι γυναίκες. Αλλά τι να κάνουμε? Τους αγαπάμε. :-D

    Καλή τύχη Σ.










    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για τη δική σας προστασία, τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αμέσως αλλά μετά από τη δική μου έγκριση.