Μητέρα –κόρη

Είμαι 24 χρονών η μητέρα μου είναι 58,έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό παντρεμένο. Οι γονείς μου έχουν πολύ καλή σχεση. Η μητέρα μου στις υποχρεώσεις και στα καθήκοντά της άψογη με την έννοια των χρημάτων και των υλικών αγαθών.

Όμως  από συμπεριφορά και χαρακτήρα απέναντί μου χάλια. Και μη μου πείτε να κάνω προσπάθεια για κοινή γραμμή, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ, έχω προσπαθήσει και κέρδισα μόνο θυμό και απογοήτευση. Μόνο όταν την αγνοώ και δεν της μιλάω υπάρχει μια σχετική ηρεμία.

Σαν παιδί έχω αρκετές παραστάσεις που με έδερνε και με έβριζε Ήθελε να τη φοβαμαι επειδή ο μπαμπάς ήταν πιο ελαστικός και μου έκανε τα χατήρια. Έλεγε λοιπόν ότι εξαιτίας του είμαι κακομαθημένη... Πάντα αμα ζοριζόταν έκανε το θύμα και την άρρωστη για να τραβήξει την προσοχή και κυρίως του πατέρα μου που τη λατρεύει.

Κάθε φορά την λυπόμουν όλο και λιγότερο με αυτά μέχρι που αναισθητοποιήθηκα. 2μιση μήνες στο εξωτερικό επίσκεψη στον αδερφό μου και δεν μου έλειψε ΚΑΘΟΛΟΥ. Ίσα ίσα το σπίτι είχε ηρεμία και δεν τσακωνόμουν με κανένα. Θεωρώ ότι είναι ένας πολύ αρνητικός άνθρωπος, για όλα παραπονιέται, όλοι θέλουν να την κοροιδέψουν. Με έμαθε από μικρή να μην έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν και να είμαι καχύποπτη με κάθε άνθρωπο που συναντώ. Άπειρες φορές μου έχει πει:"σε ταίζω και με εχεις αναγκη,αν δε σου αρεσει η συμπεριφορα μου,σήκω χασου απο δω να μην με επιβαρύνεις". Και αυτό γιατί εχω χασει 2 χρόνια σπουδών λόγω μιας κάκιστης σχέσης που είχα.

Κάθε φορά θυμάμαι περιστατικά και εκνευρίζομαι απίστευτα. Σαν παιδί διάβαζε εν αγνοία μου τα ημερολόγιά μου και τα εστρεφε και εναντίον μου! Πριν ένα χρόνο αποφάσισα μετά από ώριμη σκέψη να γίνω χορτοφάγος Έβαζε πολτοποιημένο κρέας στα φαγητά  κρυφά μέχρι που το κατάλαβα. Τελευταίο περιστατικό και αφορμή για αυτό το γράμμα είναι τα λόγια της "δε θα ταίζω εγώ ξένους" επειδή μια-δυο φορές την εβδομάδα πηγαίνω κανα πιάτο φαί στον φίλο μου που μένει μόνος του και τρώμε παρέα (σχέση 2 ετών πολύ καλή).

Τα άσχημα συναισθήματά μου με γεμίζουν ενοχές. Πώς μπορεί ενα παιδί να μην αγαπά τη μητερα του; Μήπως είμαι εγω κακιά;

Δεν αντέχω άλλο αυτή την συμβίωση που πρεπει να υποστώ για 3 χρόνια ακόμη μέχρι να τελειώσω σπουδές. Φοβάμαι μη γίνω σαν και αυτή ήδη πλέον δεν εχω άλλη αντοχή.

M

Παρουσιάζεις από την πλευρά σου μια τελείως ακατάλληλη μητέρα, που έχει κάνει και κάνει όλα τα δυνατά λάθη που θα μπορούσε να κάνει μια μητέρα. Οπότε πρακτικά χαρακτηρίζεις τη σχέση σας κατεστραμμένη και ανέλπιδη. Αν έτσι το αισθάνεσαι, κανένας δεν μπορεί να σε πείσει για το αντίθετο ή να σε αναγκάσει να κάνεις κι άλλες προσπάθειες να τα βρείτε.

Δεν πιστεύω στους δεσμούς αίματος που δεν συνοδεύονται από τα ανάλογα συναισθήματα και στάσεις. Η αγάπη και ο σεβασμός δεν είναι υποχρέωση κανενός, αλλά εμπνέονται. Και σε μια σχέση γονέα-παιδιού εμπνέονται και καλλιεργούνται αρχικά από τον γονέα προς το παιδί και το παιδί κατά κανόνα ανταποκρίνεται. Αν αυτό δεν συνέβη με τη μητέρα σου, δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι καμιά ενοχή. Μετά από όλα αυτά που μου περιγράφεις, την ενοχή θα πρέπει να την αισθάνεται εκείνη. Και σίγουρα δεν θα γίνεις σαν εκείνη, αφού ήδη έχεις συνειδητοποιήσει πόσο λάθος είναι μια τέτοια στάση και πόσο κακό σου έχει κάνει. Αν το πρότυπο έχει εντυπωθεί μέσα σου, στο χέρι σου είναι να κάνεις συνειδητή προσπάθεια να το ξεριζώσεις, αν και όπου το βλέπεις να εμφανίζεται υποσυνείδητα.

Αντιμετώπισε το θέμα της μητέρας σου σαν μια εκ γενετής …αναπηρία: Γεννήθηκες με μια έλλειψη και θα ζήσεις με αυτή. Αν μάλιστα αντιμετωπίσεις την έλλειψη αυτή δυναμικά και φροντίσεις να την αναπληρώσεις με άλλους ανθρώπους που σε αγαπούν, με στόχους ζωής και με δημιουργικότητα, μπορείς να ζήσεις χωρίς προβλήματα. Όπως πχ αν ένα παιδί γεννηθεί με μυωπία, μαθαίνει να την αντιμετωπίζει και να ζει με αυτή και τους περιορισμούς της (πχ φορά γυαλιά, φακούς, κάνει επέμβαση λέιζερ (=ψυχοθεραπεία!), ξέρει πως δεν μπορεί να γίνει πιλότος κτλ)

Το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα. Η λύση είναι να φύγεις όσο συντομότερα μπορείς από το σπίτι. Θέλεις ακόμα 2 χρόνια για να τελειώσεις σπουδές, αλλά κανείς δεν εγγυάται πως μόλις τελειώσεις θα βρεις δουλειά και θα μπορέσεις να ενοικιάσεις σπίτι. Θα πρέπει λοιπόν να φροντίσεις από τώρα να βρεις δουλειά. Συζήτησέ το με τον πατέρα του και ζήτησέ του να βοηθήσει οικονομικά. Έτσι θα μπορέσεις με μεγάλη οικονομία να ζήσεις με το αγόρι σου ή –αν δεν είσαι ακόμη συναισθηματικά έτοιμη για κάτι τέτοιο- με κάποια φίλη ή συμφοιτήτρια. Μέχρι τότε φρόντισε να είσαι ευγενικά απόμακρη με τη μητέρα σου, να μην απαντάς στις προκλήσεις της και να τραβάς το δικό σου δρόμο. Και όσο πιο πλήρης είναι η δική σου ζωή (σχέση, φίλοι, ενδιαφέροντα, σπουδές, δουλειά) τόσο λιγότερο θα σε επηρεάζει η μητέρα σου.

Έχε βέβαια υπόψη σου πως κάποια στιγμή στη ζωή σου θα πρέπει να ακολουθήσεις ψυχοθεραπεία για να επιλύσεις ριζικά το θέμα της μητέρας μέσα σου και να μπορέσεις κι εσύ να είσαι συναισθηματικά έτοιμη να κάνεις οικογένεια.