Απομόνωση

Θα ήθελα πολύ την άποψή σας. Είμαι 29 ..πλέον. Πριν από αρκετά χρόνια, μέσα στην τότε συγκυρία και από κάποια γεγονότα οδηγήθηκα σε ένα πολύ μοναχικό δρόμο στη ζωή. Το όλο πράγμα ξεκίνησε με ένα ...πλήγμα στην αξιοπρέπεια ή ("περηφάνια"?), το οποίο το εσωτερίκευσα μην διαθέτοντας το τρόπο ή την ικανότητα να το διαχειριστώ ή να το μοιραστώ. Ήμουν τελείως απροετοίμαστος γι'αυτό και το αποτέλεσμα;; Έντονη, ερμητική εσωστρέφεια, αποφυγή σύναψης νέων σχέσεων, αποτυχία στην διαπροσωπική επικοινωνία και αποφυγή της επαφής. Τελικά, μια συνθήκη αρκετά μακριά από αυτό που θα λέγαμε ..φυσιολογική ζωή για τη δεδομενη ηλικία - Σημειώνω ότι, μέχρι τότε είχα μια καθ'όλα κανονική ζωή, με γονείς, φίλους κτλ  - Πέρασε μεγάλο διάστημα χωρίς να μπορώ να αντιδράσω, περίπου δεχόμενος αυτό που μου συνέβαινε σαν πεπρωμένο. Αν επεκτείνετε γραμμικά στον χρόνο, αλλά και στις διάφορες συνιστώσες της ύπαρξης, τη συμπεριφορά που περιγράφω μπορείτε να φαναστείτε την εξέλιξη (ή τη μη εξέλιξη). Και έρχομαι στο "τώρα" όπου πρέπει να παλέψω για να ανατρέψω την δεδομένη κατάσταση. Κυριολεκτικά καλούμαι να ξεκινήσω από το μηδέν, ειδικά στο επίπεδο των διαπρσωπικών σχέσεων κτλ. Είμαι όμως ικανός να κάνω τα πάντα προκειμένου να πράξω αυτό που η ίδια η ζωή μου επιβάλλει να κάνω...να τη ζήσω όπως της αξίζει!! Και ναι, έχω πολλά όνειρα ως προς αυτό.

Θα μπορούσατε να μου πείτε πως τα βλέπετε όλα αυτά;  Ποια είναι η γνώμη σας; Έχετε ίσως κάποια συμβουλή να μου δώσετε;

Μ

Το θέμα που αντιμετωπίζεις είναι πολύ γενικό, υπαρξιακό θα έλεγα, και δυστυχώς δεν επιλύεται με μια συμβουλή.

Υπέστης ένα πλήγμα στην αξιοπρέπειά σου και κατέληξες στην κοινωνική απομόνωση. Η κατάσταση αυτή μόνο με ψυχοθεραπεία μπορεί να λυθεί. Και απορώ, επειδή φαίνεσαι καλλιεργημένο άτομο, πώς τόσον καιρό δεν έχεις ζητήσει ψυχοθεραπευτική βοήθεια.

Το τι βιώνει ο καθένας ως πλήγμα ποικίλλει. Το ίδιο αντικειμενικό γεγονός επηρεάζει διαφορετικά τα άτομα ανάλογα με το ψυχολογικό τους υπόβαθρο. Πολλές φορές ακούω πελάτες μου να περιγράφουν ένα παρόμοιο γεγονός και διαπιστώνω πόσο διαφορετικά οι άνθρωποι βιώνουν τα ίδια ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό το πλήγμα σου αυτό να ήταν τόσο δυνατό και να επηρέασε τόσο πολύ τη ζωή σου επειδή είχες και έχεις ένα ψυχολογικό υπόβαθρο ιδιαίτερα ασταθές και ευαίσθητο. Οπότε, η ιστορία αυτή θέλει να σου δείξει πως πρέπει να δουλέψεις ψυχολογικά με τον εαυτό σου.

Στο πιο επιφανειακό επίπεδο, μπορώ να σου πω μόνο πράγματα που ήδη ξέρεις και θα τα συμβούλευε και ένας φίλος: Άρχισε σταδιακά να βγαίνεις λίγο, σε χώρους που σε ευχαριστούν. Γράψου σε ένα γυμναστήριο, μια ομάδα φωτογραφίας, έναν πολιτιστικό σύλλογο κτλ, κάτι που να σε ενδιαφέρει. Εκεί θα απασχοληθείς δημιουργικά και θα γνωρίσεις και άτομα που σας συνδέει τουλάχιστον ένα κοινό ενδιαφέρον. Εργάζεσαι; Αν όχι, ψάξε επειγόντως δουλειά. Αν ναι, φρόντισε να προσεγγίσεις συναδέλφους που σου φαίνονται πιο συμπαθείς και γενικά να συμμετέχεις στην κοινωνική ζωή του εργασιακού χώρου πχ. να πιείς τον καφέ σου στο διάλειμμά σου με κάποιον συνάδελφο και όχι μόνος ή να συμμετέχεις σε μια έξοδο συναδέλφων. Στρέψου προς την οικογένειά σου και φρόντισε να βλέπεις συγγενείς που συμπαθείς, ιδίως άτομα την ηλικίας σου. Σε όσους υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια, μη διστάσεις να εμπιστευτείς πως αυτή την περίοδο έχεις κλειστεί και έχεις ανάγκη από παρέα (χωρίς λεπτομέρειες). Αν υπάρχει κάποιος παλιός φίλος ή συνομήλικός σου γείτονας, φρόντισε να κάνεις πρώτος μια επαφή.  

Για να μπορέσεις όμως να κάνεις έστω τα απλά αυτά βήματα σίγουρα σου χρειάζεται η υποστήριξη ενός θεραπευτή.