Είμαι 20 χρονών
και σπουδάζω σε επαρχιακή πόλη. Στα 16 μου είχα σχέση με τον Κ (4 χρόνια μεγαλύτερό
μου) για 6 μήνες. Δεν ολοκληρώσαμε και νομίζω ότι μου έχει μείνει απωθημένο. Καταγόμαστε
από το ίδιο μέρος και βλεπόμαστε.
Έξι μήνες μετά τον χωρισμό μου με τον Κ έκανα μια
πολύ ωραία σχέση με τον Μ (συνομήλικο), η οποία κράτησε τρία χρόνια. Το
καλοκαίρι ο Μ έκανε ένα φλερτ με μια άλλη και αυτό στάθηκε αφορμή να του ζητήσω
να χωρίσουμε. Τις πρώτες μέρες ήμουν στεναχωρημένη όμως αργότερα ένιωσα και
λίγο απελευθερωμένη. Από τότε έχουν περάσει δύο μήνες και αυτός έχει κάνει
πολλές προσπάθειες να με ξανακερδίσει και να μου δείξει ότι έχει μετανιώσει.
Αυτούς τους δύο μήνες με προσέγγισε πάλι ο Κ και έχουμε βγει κάποιες φορές. Περάσαμε πολύ όμορφα, γελάσαμε και φιληθήκαμε χωρίς να γίνει κάτι παραπάνω. Εγώ τον Μ τον αγαπάω πολύ και τον θέλω αλλά νιώθω ότι έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου. Γενικά μου φερόταν πάντα άψογα και μπορούσα να φανταστώ το μέλλον μου μαζί του.
Αυτούς τους δύο μήνες με προσέγγισε πάλι ο Κ και έχουμε βγει κάποιες φορές. Περάσαμε πολύ όμορφα, γελάσαμε και φιληθήκαμε χωρίς να γίνει κάτι παραπάνω. Εγώ τον Μ τον αγαπάω πολύ και τον θέλω αλλά νιώθω ότι έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου. Γενικά μου φερόταν πάντα άψογα και μπορούσα να φανταστώ το μέλλον μου μαζί του.
Από την άλλη ο
Κ θεωρείται "το κακό παιδί" και οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι με
αποθαρρύνουν αλλά με ελκύει και δεν ξέρω αν πρέπει να προχωρήσω μαζί του. Είμαι
πολύ μπερδεμένη και συνεχώς αλλάζω γνώμη. Δεν θέλω να χάσω τον Μ αλλά αν
γινόταν θα ήθελα μείνουμε χωριστά για πχ. δύο χρόνια για να ζήσω γενικά πιο
ελεύθερη και ίσως για να ζήσω και αυτό το ανεκπλήρωτο με τον Κ, αλλά στο τέλος
να ήμασταν και πάλι μαζί. Κάποιες φορές νιώθω πολύ αχάριστη.
Ν.
Η γνωστή μάχη ανάμεσα στο «καλό» και στο «κακό» παιδί,
στη σχέση με «μέλλον» και στην ανεξήγητη έλξη…
Στην ηλικία σου είναι φυσικό να θέλεις να ζήσεις ελευθερία
και εμπειρίες και να αναβάλεις τη σταθερότητα του καλού παιδιού για αργότερα.
Από την άλλη, καλή είναι η σταθερότητα, το καλό παιδί και η προοπτική για το
μέλλον, σύμφωνα και με τα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώνουμε.
Εγώ θα σου πω ν ακολουθήσεις την καρδιά σου! Στην ηλικία
σου πρέπει να σκεπτόμαστε με την καρδιά, να μην ακολουθούμε στερεότυπα, να μη σκεφτόμαστε
το μέλλον. Να φροντίσουμε να ζήσουμε εμπειρίες, να διακινδυνεύσουμε, να
χαρούμε, να πονέσουμε και να καταλάβουμε τι θα πει ζωή.
Το τι λέει ο κόσμος και οι σκέψεις για το μέλλον είναι
πολύ νωρίς να τα σκέφτεσαι.
Νομίζω πως ευκαιρία έψαχνες να φύγεις από την ήρεμη και
ωραία σχέση σου και να ανοιχτείς στην επικίνδυνη θάλασσα των σχέσεων… Κι αν δεν
το κάνεις τώρα, είναι πολύ πιθανό να το κάνεις αργότερα με μια άλλη αφορμή.
Σε συμβουλεύω λοιπόν να ακολουθήσεις την καρδιά σου κι ας
διακινδυνεύσεις να πληγωθείς. Το τολμάς; Αυτό είναι η ζωή στα 20!
Για τους Κ,Μ ο ενας γνωρίζει για τον αλλο? Δ.Α.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω μια απορία κυρία Κατερίνα....δηλαδή σε μεγαλύτερες ηλικίες άνω των 30 δεν πρέπει να ακολουθούμε την καρδιά μας; Η καρδιά είναι μόνο για τα 20; Μετά τέρμα; Όλα μπαίνουν σε καλούπια; Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί αν ζήσεις τη ζωή στα 20 , χωρίς ,θεωρητικά τουλάχιστον, απωθημένα, σημαίνει ότι αργότερα δε θα ξαναβρεθεί κάτι που θα σε αναστατώνει. Τ ο καλό παιδί είναι για τα 30-40;Δεν καταλαβαίνω τη λογική που τα θέλει όλα προγραμματισμένα.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ισχυρίστηκα πως πάνω από τα 30 πρέπει να υπερισχύει η λογική και ...τέρμα,, καλούπια, καλά παιδιά και πρόγραμμα. Αν παρακολουθείς το μπλογκ θα το έχεις δει αυτό. Τόνισα πως στα 20 ΔΕΝ πρέπει να μπαίνει η λογική στις ερωτικές μας επιλογές. Στις μεγαλύτερες ηλικίες, ειδικά αν δεν έχουμε απωθημένα, ο καθένας χρησιμοποιεί ΚΑΙ τη λογική κατά βούληση και κατά περίπτωση. Πχ στα 40, αν επιθυμείς απλώς μια ευκαιριακή σχέση, διάλεξε όποιον σε προσελκύει ερωτικά. Αν όμως επιδιώκεις για οικογένεια, ΕΚΤΟΣ από την ερωτική έλξη πρέπει να λάβεις υπόψη και την ιδεολογική συμφωνία, το χαρακτήρα, τη δυνατότητα οικονομικής επιβίωσης κά. Βέβαια δεν υποχρεώνω κάποιον να ακολουθήσει τις απόψεις μου, αλλά για να σε πείραξε τόσο αυτή η ανάρτηση, ίσως κάτι στη δική σου ζωή σε καταπιέζει προς τα "καλά παιδιά".....
ΑπάντησηΔιαγραφή