Τι με φοβίζει;

Είμαι 13 χρόνια σε μια σχέση που έχει τα πάνω και τα κάτω της. Μερικά πολύ πάνω, άλλα πολύ κάτω.. Τώρα που μεγαλώνω και στενεύουν τα περιθώρια, ο σύντροφός μου εξέφρασε την επιθυμία να κάνουμε παιδί. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν θέλω.. Δεν ξέρω γιατί δεν το θέλω ακριβώς, δηλαδή θεωρώ ότι η αιτία είναι πολυδιάστατη (ιδεολογία, αντοχές, οικονομική δυσχέρεια, έλλειψη εμπιστοσύνης στον σύντροφο κ. α. ) Μια ακόμη βασική πτυχή είναι ότι εγώ έχω ήδη μια κόρη από έναν προηγούμενο, εντελώς πρώιμο, ανεπιθύμητο και αποτυχημένο γάμο. Την εγκυμοσύνη αυτή δεν την ήθελα πραγματικά αλλά μεγάλωσα το παιδί με προσωπικό, επαγγελματικό και κυρίως ψυχικό κόστος, ώσπου σήμερα είναι μια αξιολάτρευτη δεσποινίδα κι εγώ μόλις ξεκίνησα διδακτορικό.

Το δυστύχημα είναι ότι οι πιέσεις αυξάνονται και προστέθηκαν μάλιστα και κάποια αιχμηρά και προσβλητικά σχόλια της μητέρας του, τα οποία γυρνούν σαν εφιάλτης μέσα στο μυαλό μου. Μάλλον ήταν πολύ προσβλητικά και δεν μπορώ να τα καταπιώ.

Πολύ πρόσφατα ανακάλυψα και μια μικρή απιστία του συντρόφου μου η οποία με πλήγωσε πάρα πολύ (λίγο πριν τα σχόλια της μητέρας του).  Ίσως να την συγχωρούσα (την απιστία ή την μητέρα, όχι και τα δυο μαζί) αν δεν είχα και όλα τα άλλα να σκέφτομαι. Είναι νευρικός σε βαθμό υστερίας, παλιότερα χειροδίκησε πάνω μου, έχω την αίσθηση ότι πάντα ανταγωνιζόταν το παιδί μου, πάντα με καπελώνει. Στα θετικά βάζω την βοήθειά του για να ολοκληρώσω τις σπουδές μου, την βοήθειά του για να περιποιηθώ την κατάκοιτη μητέρα μου ( νιώθω σαν να έχω υποχρέωση) και το γεγονός ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα μαζί. Βέβαια, τότε γι' αυτές τις υπηρεσίες (με την μητέρα μου) τον συντηρούσα εγώ. Τώρα που με συντηρεί αυτός, δεν έχω κανέναν δικό μου άνθρωπο εκτός από την κόρη μου που έχει κι αυτή ανάγκες, είμαι άνεργη.

Αντιλαμβάνεστε ότι είμαι πολύ μπερδεμένη. Είμαι έτοιμη να τον χωρίσω.. αλλά δεν ξέρω τι με φοβίζει.. Εσείς τι λέτε;

Δ

 

Η άποψή μου για τις σχέσεις είναι αρχικά… follow your heart! Αν κάποιος σου αρέσει, σου βγάζει συναισθήματα και περνάς καλά μαζί του, διατηρείς τη σχέση ως σχέση. Αν πρόκειται όμως να επιλέξεις τον άλλον για σύντροφο ζωής, χρειάζονται δυο πολύ σημαντικά επιπλέον στοιχεία: Η ιδεολογική συμφωνία και οι πρακτικές συνθήκες που θα επιτρέψουν έναν ομαλό γάμο.

Το θέμα του παιδιού είναι πολύ βασικό και σχετίζεται τόσο με ιδεολογικούς  όσο και με πρακτικούς παράγοντες. Πρόσφατα συζητήσαμε το θέμα στην ομάδα μου στο fb και μπορείς να πας να δεις λεπτομέρειες. Η συμβουλή μου είναι σαφής: Δεν κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε πραγματικά (όποιος κι αν είναι ο λόγος γι αυτό) για να κρατήσουμε κάποιον κοντά μας ή για να εκπληρώσουμε το στερεότυπο ή επειδή «τα χρόνια περνούν», σαν να είναι οι γυναίκες γιαουρτάκια με ημερομηνία λήξης!

Εσύ ολοκλήρωσες έναν κύκλο με υπευθυνότητα και τώρα θέλεις να κάνεις άλλα πράγματα. Και είναι τουλάχιστον παράλογο να συζητάς την πιθανότητα ενός παιδιού που δεν θέλεις με έναν άνθρωπο που η σχέση σας δεν είναι για σένα απολύτως ικανοποιητική. Όπως έχω πολλές φορές τονίσει εδώ, οι σχέσεις των ανθρώπων προχωρούν κατά στάδια και πρέπει να είμαστε πολύ ικανοποιημένοι από το ένα στάδιο για να περάσουμε στο επόμενο: γνωριμία-σχέση-στενή σχέση-συμβίωση-γνωριμια με τις οικογένειες-γάμος-παιδί.

Η σχέση μας με την οικογένεια του συντρόφου μας εξαρτάται από εκείνον: Όσο ενοχλητική και κακότροπη κι αν είναι η οικογένεια, έγκειται σ εκείνον  να τους βάλει όρια και να προασπίσει τη σχέση σας. Οπότε, αν αυτό δεν γίνεται, χρεώνεται στο σύντροφό σου.

Με το σύντροφό σου έχετε αλληλοβοηθηθεί  πολλά χρόνια, οπότε μου δίνετε την εντύπωση… συνέταιρων που έχουν και κάποια κοινά ενδιαφέροντα. Το ότι έχει χειροδικήσει πάνω σου και ανταγωνίζεται την κόρη σου αποτελούν απαγορευτικά στοιχεία για μια σχέση ζωής. Με παραξενεύει και μόνο η σκέψη πως με τις συνθήκες αυτές εξετάζεις την πιθανότητα να προχωρήσεις σε παιδί μαζί του.

Είναι προφανές τι σε φοβίζει:  Το να ξαναβγείς μόνη σου στην … κρύα θάλασσα του κόσμου μετά από 13 χρόνια και μάλιστα χωρίς δουλειά.

Θεωρώ προτιμότερο να παραμείνετε όπως είστε για κάποιο διάστημα μέχρι να βρεις δουλειά και τότε να το ξαναδείς το θέμα. Αν  μείνεις μαζί του μόνο επειδή σε συντηρεί, αυτό είναι πολύ προσβλητικό για σένα και δίνεις κακό παράδειγμα και στην κόρη σου.

Προσωπικά, θα προτιμούσα να μην κάνω διδακτορικό και να δουλέψω, για να έχω ανεξαρτησία και την απόλυτη επιλογή της προσωπικής μου ζωής (αν δεν μπορούσα να τα καταφέρω και τα δυο).