Επιστροφή στον εφηβικό έρωτα

Είμαι 50 χρονών, παντρεμένη, με δυο παιδιά στο Λύκειο. Εγώ και ο σύζυγος μου εργαζόμαστε στην ίδια υπηρεσία. Η σχέση μας  δεν ήταν ποτέ εύκολη, παρόλο που μεταξύ μας υπάρχει αγάπη και εκτίμηση. Ουδέποτε ένοιωσα και την ανάγκη μιας εξωσυζυγικής σχέσης, ούτε καν ενός φλερτ.  Τα τελευταία χρόνια έχω εξελιχθεί ιεραρχικά ενώ ο σύζυγός μου έχει παραμείνει στάσιμος και από τότε έχει αλλάξει η συμπεριφορά του. Αυτό μας έχει απομακρύνει, σκέφτηκα μέχρι και το διαζύγιο αλλά δεν προχωρώ εξαιτίας των παιδιών. Για να μη τον αδικήσω, σας λέω πως είναι καλός οικογενειάρχης και αγαπάει πολύ τα παιδιά.

Πριν από 10 μήνες, ξαναβρήκα τυχαία τον πρώτο μου εφηβικό έρωτα.  Ήταν ιδιαίτερο παιδί, διάνοια.  (Συναντηθήκαμε τυχαία και όταν ήμασταν περίπου 30 χρονών. Η έλξη που νοιώσαμε τότε ήταν έντονη αλλά κάτι μας κράτησε και δεν επιδιώξαμε να ξανασυναντηθούμε). Τώρα είναι επαγγελματικά επιτυχημένος, ζει σε άλλη ήπειρο, έχει δύο διαζύγια και με την τρίτη του σύζυγο έχει δυο παιδιά. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, η σχέση τους είναι συμβατική και  ζουν μαζί λόγω των παιδιών και λόγω των κοινών  οικονομικών τους συμφερόντων.

Αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε ηλεκτρονικά μηνύματα σε καθημερινό επίπεδο και πολύ σύντομα άρχισε να μου στέλνει ποιήματα, να μου γράφει πως όλα αυτά τα χρόνια με σκεφτόταν, πως ακόμα μετανιώνει που δεν βρήκε το θάρρος  να μου μιλήσει για τα αισθήματά του όταν ξαναβρεθήκαμε, πως έχει πάντα μαζί του κάτι που του είχα χαρίσει όταν είμαστε παιδιά.  Άρχισα να τον ερωτεύομαι ξανά, να τον σκέφτομαι συνεχώς, να ονειρεύομαι μια ζωή μαζί του. 

Κάποια στιγμή του ζήτησα να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, να ακούσω τη φωνή του. Αρνήθηκε και μάλιστα από τότε άρχισε να είναι πιο συγκρατημένος και μου γράφει  πως οποιαδήποτε άμεση επαφή μεταξύ μας θα ήταν καταλυτική, πως όλα θα γίνουν όταν έρθει η ώρα (με την ενηλικίωση των παιδιών μας), πως με εμένα ξεκίνησε τον κύκλο της ζωής του και πως με εμένα θα τον τελειώσει. 

Όπως καταλαβαίνετε όλα αυτά μου ξύπνησαν αναμνήσεις, μνήμες, επιθυμίες, συναισθήματα. Με κάνουν να ονειρεύομαι. Ζω σε ένα όνειρο και πρέπει να δώσω ένα τέλος πριν χάσω τον εαυτό μου. Από την άλλη είναι και μια φωνούλα μέσα μου, που ψιθυρίζει πως δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι και πως μια μέρα το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα. Πρέπει να δώσω ένα τέλος; Και αν ναι, με ποιο τρόπο;

Ι

 

Η ιστορία σου είναι κλασική: Βρίσκεσαι σε ένα γάμο που έχει υποστεί τη φθορά του χρόνου, η οποία μαζί με την επαγγελματική σύγκριση έχει κάνει τη σχέση σου με τον άντρα σου εν πολλοίς συμβατική. Και κατά κανόνα οι άνθρωποι βολεύονται σε συμβατικούς γάμους και δεν τολμούν τις αλλαγές, μέχρι να βρεθεί κάποιο τρίτο άτομο που να τους ξεσηκώσει και να τους ξαναθυμίσει πώς θα μπορούσε να είναι ο έρωτας.

Οι παλιός σου φίλος βρίσκεται μάλλον στην ίδια κατάσταση, ίσως επιπλέον φορτισμένος από τις διαδοχικές αποτυχίες γάμων και με μια μεγαλύτερη ευελιξία να παραμένει αλλού και να ονειρεύεται αλλού, αφού έχει περάσει άλλες δυο φορές διαδικασία διαζυγίου.

Και οι δυο καλύπτετε τις ανάγκες συμβατικών γάμων με ένα εκ του ασφαλούς φλερτ, και επιπλέον οι εφηβικές αναμνήσεις και η απόσταση έχουν εξιδανικεύσει την κατάσταση μεταξύ σας. Δεν γνωρίζεις τον καινούργιο άνθρωπο στον οποίο έχει εξελιχτεί, ούτε αν είναι αξιόπιστος, ούτε ξέρεις αν θα ταιριάζατε σε στενή επαφή. Ο φίλος δείχνει να προστατεύεται καλύτερα από σένα, θέτοντας όρια στη σχέση σας.

Αν αυτή τη στιγμή διακόψεις την επικοινωνία, θα υποφέρεις και ίσως η κατάσταση εξιδανικευτεί κι άλλο. Σε συμβουλεύω λοιπόν να διατηρήσεις αυτό το μακρόθεν φλερτ σου, που σου δίνει ζωντάνια και κουράγιο, χωρίς όμως να επενδύσεις. Αν αυτό εξελιχθεί σε σχέση και η σχέση κρατήσει μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά σας, τότε σημαίνει πως είναι πραγματικά αυθεντική και δυνατή και ίσως αξίζει τον κόπο να σκεφτείτε επαναστατικές λύσεις. Τα όνειρα επιτρέπονται, όταν μάλιστα ζούμε μια μέτρια ζωή, αρκεί να μην διογκωθούν χωρίς καμιά εγγύηση.