Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Διαφωνία για την κατοικία

Κατά πόσο μπορεί να θεωρεί μέτρο μιας σωστής ισότιμης και αληθινής σχέσης η διαφωνία στην επιλογή κατοικίας;

Μετά από ένα χρόνο σχέση ο καλός μου ζητά να συζήσουμε, εγώ δε νιώθω έτοιμη ακόμη αλλά επιπλέον και αν συμβεί με δυσκολεύει η τοποθεσία της κατοικίας του (ιδιόκτητη), μειώνει τις ελευθερίες μου και είμαι μακρυά από δικά μου πρόσωπα και από κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις (αντιθέτως εκείνος είναι δίπλα σε όλα αυτά με πιο σοβαρές επαγγελματικές υποχρεώσεις όμως από εμένα). Δείχνει μεν να το καταλαβαίνει αυτό αλλά νομίζω πως δεν είναι ειλικρινές καθώς αν δεν μου άρεσε σαν τρόπος ζωής βλέπει σαν αναπόφευκτο τον χωρισμό και το αναφέρει ανοιχτά χωρίς να κάνει συζητήσεις για μια έστω μελλοντική λύση ακόμη κι αν αποφασίζαμε μια κοινή ζωή...

Το κακό είναι πως αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να αποτελέσω μια οικονομική εγγύηση για να βρίσκαμε κάποιο ενοικιαζόμενο σπίτι (κάπου "ανάμεσα") ώστε να έθετα το δίλημμα...

N

 

Για μένα το βασικό είναι πως δεν νιώθεις ακόμη έτοιμη για συμβίωση, όπως λες. 

Όταν ένα πρόβλημα είναι πολυπαραμετρικό, καλό είναι να απομονώνουμε και να αξιολογούμε ξεχωριστά τις παραμέτρους.

Η λογική πάει ως εξής:

Είσαι έτοιμη για συμβίωση με το φίλο σου; δηλ να περάσει η σχέση σας σε ένα άλλο επίπεδο, το οποίο σημαίνει σταθεροποίηση και, αν όλα πάνε καλά, γάμο και οικογένεια;

Αν όχι, δε συζητάμε τη συμβίωση και αφήνουμε το χρόνο να δείξει.
Αν ναι, τότε ασχολούμαστε με τα πρακτικά θέματα: Ο φίλος σου έχει ιδιόκτητο σπίτι, εσύ όχι. Τι έχεις να του αντιπροτείνεις; αν είχες κι εσύ ιδιόκτητο σπίτι ή αν είχες την οικονομική δυνατότητα να συμμετέχεις ισότιμα στο ενοίκιο ενός άλλου σπιτιού, θα μπορούσες να επιχειρηματολογήσεις. Από την άλλη, θα ήταν πολύ εγωιστικό να του προτείνεις να αφήσει το σπίτι του και να ενοικιάσετε κάτι που να σε βολεύει εσένα περισσότερο και στο οποίο εκείνος θα καλύπτει το κύριο μέρος των εξόδων. Υποθέτω πως ο φίλος σου δεν είναι κάποιος πάμπλουτος και επιπλέον μάλλον έχει συναισθηματικό δέσιμο με το σπίτι του.

Άρα, η μόνη σου επιλογή συμβίωσης είναι στο σπίτι του.

Ναι, τα πρακτικά θέματα (σπίτι, πόλη ή χώρα εργασίας, συγκατοίκηση με συγγενείς κτλ) μπορεί να χωρίσουν ένα ζευγάρι και αυτό είναι πολύ κρίμα… Έχω πολλά παραδείγματα να αναφέρω:

Αρραβωνιασμένο ζευγάρι καθυστερούσε το γάμο γιατί η κοπέλα επέμενε να ζήσουν στο διώροφο πάνω από τους γονείς της ενώ το παλικάρι είχε αγοράσει σπίτι με δάνειο, στο οποίο κατοικούσε και το οποίο ακόμη αποπλήρωνε. Τη λύση έδωσε μια απρόοπτη εγκυμοσύνη και το ζευγάρι πήγε στο σπίτι της κοπέλας.

Ζευγάρι είχε χωρίσει γιατί η κοπέλα (τραπεζικός) επέμενε να μένει στο προάστιο δίπλα στη δουλειά της, ενώ ο αγαπημένος της είχε κατάστημα σε αντιδιαμετρικό προάστιο και βολευόταν να μένει εκεί. Η κοπέλα δεν ήθελε να μετακινηθεί σε υποκατάστημα τράπεζας εκεί, παρότι είχε τη δυνατότητα.
Και ζευγάρι φίλων εκπαιδευτικών, που γνωρίστηκαν και έμειναν 3 χρόνια στο νησί διορισμού τους, χάλασαν τη σχέση τους γιατί καθένας ήθελε να επιστρέψει στη γενέτειρά του.

Πιστεύω πως σε τέτοιες περιπτώσεις, ΑΝ όλα τα υπόλοιπα στη σχέση είναι καλά,  κάποιος από τους 2 πρέπει να υποχωρήσει. Και το λογικό είναι να υποχωρήσει αυτός που έχει τα λιγότερα οικονομικά μέσα ή/και τους λιγότερους επαγγελματικούς περιορισμούς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για τη δική σας προστασία, τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αμέσως αλλά μετά από τη δική μου έγκριση.