«Θύμα»;

Βούλιαξα κάτω από τις ευθύνες, για τα παιδιά που πάνε ακόμα σχολείο, τον συζηγό
που δεν δουλεύει εδώ και χρόνια, μια πεθερά που έχει καρκίνο κτλ...η Μαρία Τερέζα δηλαδή. Εν το μεταξύ ερωτεύτηκα δυο φορές κατά τα δυο τελευταία χρόνια
μετά από χρόνια διχόνια με τον άνδρα μου, λεκτική και κυριολεκτική βία, κοιμάμαι σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι.
Είμαι 56 χρονώ, αναλάβω μόνη μου όλη την διατροφή κτλ μαθήματα των
παιδιών μου, και δεν έχω μια φοβερή κερδοφόρη δουλεία.Ο ένας πείρε τη μεριά του πατέρα του, ο άλλος ειναι τρυφερός ακόμα και κάπως με υποστηρίζει.
Θέλω να χωρίσω, και κάνω χίλιες σκέψεις εδώ και χρόνια, φοβάμαι να μην έχω δύναμη,
να υποφέρω χωρίς τα παιδία, να πληγώσω τα παιδιά και μια που τα λέμε να μην ξανακάω σχέση λόγου κούρασης. 
Υπάρχει μια ζωή εκεί έξω για γυναίκες σαν εμένα;

Ν

 

Έχω λάβει πολλά μηνύματα με το ίδιο περίπου θέμα: Μια γυναίκα που βασανίζεται πολλά χρόνια στο γάμο της και κάνει σκέψεις φυγής αλλά δεν τις πραγματοποιεί. Κάποιες φορές ερωτεύεται, άλλοτε πλατωνικά, άλλοτε αποκτά για κάποιον καιρό κάποιον εραστή, ο οποίος κατά κανόνα εγκαταλείπει μετά από λίγο και την αφήνει ακόμα πιο δυστυχισμένη. Υπάρχουν τα οικονομικά προβλήματα και προ πάντων τα παιδιά και η γυναίκα σκέφτεται τι θα γίνουν αν επέλθει διαζύγιο. Και τα χρόνια περνούν, κοντεύει η τρίτη ηλικία και το αδιέξοδο γίνεται όλο και πιο εφιαλτικό.

Με αφορμή το μήνυμα της φίλης Ν, έχω να πω μερικά γενικά πράγματα από την εμπειρία μου. Ζητώ συγνώμη αν ακούγομαι κάπως απόλυτη και δηκτική, αλλά έτσι με έχει κάνει το πλήθος των παρόμοιων μηνυμάτων. Δεν απευθύνομαι μόνο στη φίλη μας, αλλά σε όλες τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν το ίδιο θέμα:

·       Όποιος μένει σε μια κατάσταση, κάτι αποκομίζει από αυτή. Κανένας δεν παραμένει σε μια κόλαση. Απλώς, όταν νιώθει άσχημα, βλέπει μόνο τα κακά. Τι αποκομίζει όμως; Διατηρεί άθικτα τα οικονομικά και κοινωνικά του δεδομένα, έχει ήσυχη τη συνείδησή του σχετικά με τα παιδιά του και δεν μπαίνει στις δυσκολίες των αλλαγών.

·       Μια γυναίκα που δεν έχει ζήσει ανεξάρτητη πριν από το γάμο ή δεν είχε αρκετές εμπειρίες, δύσκολα φαντάζεται τη ζωή της ως ελεύθερη. Προτιμά να παραμένει με το βίαιο σύζυγο, να κοιμάται στον καναπέ, να κάνει την υπηρέτρια στην κακιά πεθερά, αλλά να έχει μια επίφαση ασφάλειας μέσα στη μιζέρια της.

·       Τα παιδιά: «δεν χωρίζω για να μη θιγούν οικονομικά και ψυχολογικά τα παιδιά μου». Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μια οικογένεια με βίαιο πατέρα και με δυστυχισμένη μητέρα που κοιμάται στον καναπέ, τα παιδιά που γίνονται μάρτυρες διαμάχης μεταξύ των γονέων τους και αναλαμβάνουν το ρόλο του δικαστή, έχουν ήδη θιγεί ψυχολογικά. Το κακό που υφίστανται  καθημερινά είναι μεγαλύτερο από αυτό που θα υφίσταντο σε ένα καθαρό και έντιμο διαζύγιο. Και ας μην ακούσω το «προσέχουμε και στα παιδιά δεν δείχνουμε τι πραγματικά συμβαίνει». Τα παιδιά δεν είναι χαζά και νιώθουν ακριβώς τι συμβαίνει… Το δε οικονομικό σε περίπτωση διαζυγίου οι γονείς το μοιράζονται.

·       Μια γυναίκα που δεν είναι πια νέα σκέφτεται τι θα κάνει αν βγει στην ανοιχτή θάλασσα των σχέσεων. Σκέφτεται πως η «ανταλλακτική»  της αξία έχει μειωθεί, δεν θα βρει σύντροφο και θα γεράσει μόνη. Αυτό τη φοβίζει και προτιμά να μείνει εκεί που είναι.

·       Μια γυναίκα που δεν δουλεύει ή που δουλεύει για λίγα χρήματα ή –ακόμη χειρότερα- που δεν έχει δουλέψει ποτέ, φοβάται το οικονομικό αν μείνει μόνη, ειδικά  στη χρονική περίοδο που διανύουμε. Δεν θα ξεχάσω που όταν ήμουν 10 ετών είχα ακούσει τους γονείς μου να συζητούν για τα προβλήματα γνωστού τους ζευγαριού και να αναφέρονται στη γυναίκα ως εξής: «…και τι θα κάνει αν χωρίσει; πώς θα ζήσει; ποιος θα την πάρει να τη ζήσει που πέρασαν τα χρόνια της;» Βλέπω αυτή τη λογική των seventies να επαναλαμβάνεται και σκέφτομαι: Αν μένεις με έναν άντρα μόνο για να εξασφαλίσεις την επιβίωσή σου, πώς διατηρείς την αξιοπρέπειά σου σαν άνθρωπος; Στη δε περίπτωση της φίλης Ν, ο σύζυγος δεν εργάζεται. Πώς ζείτε; Ποια οικονομικά συμφέροντα θα θιγούν αν φύγεις;

 
Θεωρώ λοιπόν πως το να παραμένεις σε έναν κακό γάμο επειδή «δεν γίνεται αλλιώς» είναι ΕΠΙΛΟΓΗ, όπως και σχεδόν τα πάντα στη ζωή μας. Αν έχουμε κάνει λάθος επιλογές και τις πληρώνουμε, επιλογή μας είναι και να μην τις αλλάζουμε.

Η συμβουλή μου είναι σαφής: Φύγε! Βγες έξω, δούλεψε σε κακοπληρωμένες δουλειές, ζήτα βοήθεια από φίλους, ζήσε σε άσχημες συνθήκες, πείνασε, μείνε μόνη και κοινωνικά «μειονεκτική» αλλά τουλάχιστον ήρεμη και αξιοπρεπής. Το αντέχεις; Ζωή υπάρχει για όλους εκεί έξω, απλώς είναι δύσκολη….