Προβλήματα της τρίτης ηλικίας

Προβληματίζομαι για τη μητέρα μου, 62 ετών. Το 2005 είχαμε απώλεια του μπαμπά μου, ξαφνικά, αν και πάλευε με μακροχρόνια ασθένεια. Συνταξιοδοτήθηκε νωριτερα, όπως κ ο ίδιος, για να τον φροντίζει κι αυτό ήταν έργο δύσκολο, ο αδελφός μου κι εγώ βοηθούσαμε όσο μπορούσαμε. Δυστυχώς η κατάληξη μας λύγισε και μας τραυμάτισε.
Η μαμά μου πάντα ήταν αγχώδης μα το συγκρατούσε, τώρα το εκτονώνει σε υπερθετικό βαθμό και χάνει την ψυχραιμία της εύκολα, όπως όλοι κι η ίδια διακρίνουμε. Έχει ενοχλήσεις στο στομάχι και σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και τρώει ελάχιστα, αν κ πάντα ήταν αδύνατη. Προπληρώσαμε διατροφολόγο που εκτιμούσε, ως δώρο, για να την κατευθύνει, μα δε βελτιώθηκε.
Το μόνο της ενδιαφέρον είναι το γυμναστήριο, ήταν αθλήτρια, πηγαίνει κάποιες φορές. Ανησυχώ που χάνει θερμίδες αλλά ξέρω οτι την αναζωογονεί. Διαβάζει βιβλία αν φέρω εγω στο σπίτι, αλλιώς δε τα αναζητά. Ταινίες σπάνια βλέπει. Με σπίτι και μαγειρική ασχολείται να είναι όλα εντάξει, αλλά χωρίς δημιουργική διάθεση. Για το κατοικίδιο ζωάκι ή τα λουλούδια σπάνια βλέπω ενθουσιασμό. Αποφεύγει εξωτερικές δουλειές και επισκέψεις. Ευτυχώς έχει τακτική τηλεφωνική επικοινωνία με αγαπημενους συγγενείς.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Μένουμε όλοι μαζί (εγώ και ο αδελφός μου και οι δυο γύρω στα 30). Μεριμνούμε να μη μένει μόνη, την έχουμε παρέα μας, την παρακινούμε, αλλά νιώθω οτι δεν είναι αρκετά κι έχω ενοχές.Δε θέλουμε να νομίζει οτι η ζωή πρέπει να κυλάει έτσι, πάντα λέμε οτι άλλοι άνθρωποι περνάνε δυσκολότερα και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να προσπαθούμε διαρκώς. Πώς να τη βοηθήσω;

Υ.

 

«Στην ωριμότητα έχεις το πρόσωπο που σου αξίζει», λέει μια γαλλική παροιμία, εννοώντας πως στην ωριμότητα αθροίζονται οι επιλογές μιας ολόκληρης ζωής και εμείς υφιστάμεθα ή απολαμβάνουμε τις συνέπειες.

Όποια κακή ιδιότητα είχε το άτομο στα νιάτα του δυστυχώς το πιο συνηθισμένο είναι να χειροτερέψει, επειδή οι συνθήκες γίνονται πιο δύσκολες: απώλεια συντρόφου, μεγάλωμα παιδιών (το σύνδρομο της άδειας φωλιάς), από-κοινωνικοποίηση λόγω σύνταξης, προβλήματα υγείας, συσσωρευμένη κόπωση κ.ά.
Και κάποιες στάσεις που δεν μπόρεσαν να καταπολεμηθούν στη νεαρή ηλικία, δυστυχώς στην τρίτη ηλικία έχουν παγιωθεί.
Μην την πιέζετε να γίνει πιο δημιουργική, δεν έχει κανένα νόημα. Αν της αρέσει το γυμναστήριο, ας πηγαίνει. Αν δεν τρώει αρκετά, ας τρώει κυρίως ό,τι της αρέσει. Αν δεν θέλει να βγαίνει, ας μη βγαίνει. Ας κάνει αυτά ακριβώς που της δίνουν κάποια ανακούφιση, έξω από τα κοινωνικά «πρέπει».
Να την παρακινείτε αλλά να μην την πιέζετε. Φρόντισε να υπάρχουν στο σπίτι βιβλία και ταινίες και μίλησε με κάποιους φίλους και συγγενείς να την επισκέπτονται και να την καλούν. Μέχρις εκεί. Μην προσπαθείτε με λογικά επιχειρήματα να της δείξετε πως έχει άδικο να νιώθει έτσι, το θέμα δεν είναι λογικό αλλά συναισθηματικό. Εξάλλου ό,τι είχατε να τη συμβουλέψετε το έχετε ήδη κάνει. Επίσης μην ευνοείτε την προσκόλληση της πάνω σας γιατί κάποια στιγμή θα κάνετε τη δική σας ζωή και τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Να την αφήνετε και μόνη, μέσα σε λογικά πλαίσια. Έτσι θα δει πως έχει αποκοπεί κοινωνικά και ίσως κάνει κάποιες κινήσεις. Είναι πιθανό με τη στάση της να αποζητά ακόμη μεγαλύτερη αγάπη και προσοχή από αυτή που της δίνετε, επειδή αυτά της λείπουν από τον υπόλοιπο κόσμο. Όλα αυτά βέβαια σε υποσυνείδητο επίπεδο.
Αγάπη, παρέα και συμπαράσταση χωρίς πολλές συζητήσεις και νουθεσίες και χωρίς καμιά πίεση είναι η καλύτερη στάση. Επίσης λειτουργεί πολύ καλά το να της ζητήστε να σας βοηθήσει σε κάτι πχ. να μαγειρέψει για σας και τους φίλους σας, να σας βοηθήσει σε κάποια δουλειά σας ή να σας συνοδέψει στην αγορά να πει τη γνώμη της. Ακόμη πιο καλό θα ήταν να έχει και μια ψυχολογική στήριξη, αν αυτό το δεχτεί και είναι εφικτό.

Υπάρχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα και με τη δική μου μητέρα. Ήταν πάντα μια γυναίκα πολύ κλειστή, χωρίς φίλες και ενδιαφέροντα, με τάσεις κατάθλιψης. Μετά το θάνατο του πατέρα μου όλα αυτά χειροτέρεψαν. Αυτό που την ανακουφίζει είναι να συζητά τα ατέλειωτα παράπονά της από τη ζωή, πράγμα που της το προσφέρω, χωρίς σχόλια και νουθεσίες. Χρειάστηκε να πείσω την αδελφή μου, που μένουν και στην ίδια πόλη, να μην την πιέζει για τίποτα και να μην της επιτρέψει την προσκόλληση. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσει έναν μικρό κύκλο συγγενών ίδιας ηλικίας, με τους οποίους κάνει κάποιες κοινωνικές επαφές. Βοηθά πρόθυμα την αδελφή μου και τα ανίψια μου σε ό,τι της ζητήσουν. Επίσης περνά ένα μήνα το καλοκαίρι με την οικογένεια της αδελφής της. Έχω συνειδητοποιήσει πως μια κλειστή και καταθλιπτική γυναίκα είναι απίθανο να κάνει αλλαγή ζωής στα 75.