Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Μητέρα;


Εχω προβλημα με τη μητερα μου, με την οποια δεν εχω μιλησει τους τελευταιους 3 μηνες. Το προβλημα ειναι χρονιο. Η μητερα μου χωρισε οταν εγω και η διδυμη αδερφη μου ημασταν 2 χρονων και εμεινε πολλα χρονια μονη της, πριν ξαναπαντρευτει.
Η μητερα μου ειναι τυπικο παραδειγμα ναρκισσου. Απο μικρη τη θυμαμαι να μην ασχολειται με μενα και την αδερφη μου και να κοιμαται μεχρι το μεσημερι. Το μονο που την ενοιαζε ηταν να δουλευει και να βγαζει λεφτα. Ειχε παντα απαιτησεις και για δουλειές στο σπίτι. Μεχρι και το φαγητο στο κρεβατι της φερναμε με δισκο. Εγω κι η αδερφη μου ημασταν αριστες μαθητριες αλλα οχι το απολυτο 20. Αυτο για τη μητερα μου ηταν αποτυχια. Οταν μου περασαμε σε πανεπιστημια εκεινη ξυνισε γιατι δεν ηταν ιατρικη που ηθελε να σπουδασουμε. Δεν καπνιζαμε, δεν πιναμε, δεν ξενυχταγαμε, ημασταν υπακουες σαν στρατιωτακια μας και απαγορευε να εχουμε σχεση μεχρι και τα 20.  Αλλα ο,τι και να καναμε δεν ηταν αρκετο για κεινη. Καθε αποπειρα διαλογου καταντουσε σε ουρλιαχτα και καυγαδες.
Τα χειροτερα ηρθαν οταν ξαναπαντρευτηκε, εναν ανθρωπο αξεστο, αλκοολικο και βιαιο. Τον εφερε στο σπιτι μας μολις τελειωσαμε το λυκειο με τη συμφωνια οτι θα κανει υπομονη μεχρι να αποφοιτησουμε και να βρουμε δουλεια. Μετα απο δυο χρονια, μας εδιωξε επειδη εκεινος το απαιτουσε. Αυτο εγινε μετα απο βιαιο καυγα και ποτε δεν συνεισφερε σε τιποτα για το νεο μας διαμερισμα ή τα εξοδα. Η αδερφη μου απο τοτε, 5 χρονια τωρα, δεν της εχει ξαναμιλησει και δεν τη συγχωρει. Εγω επειδη της ειχα παντα αδυναμια κρατησα επαφες.
Τα τελευταια δυο χρονια μενω στο εξωτερικο για μεταπτυχιακες σπουδες. Η μονη βοηθεια που ελαβα ηταν απο τη γιαγια μου, η οποια με ο,τι οικονομιες ειχε με βοηθησε στην αρχη. Η μητερα μου δεν ηθελε με τιποτα να βοηθησει γιατι εχτιζε σπιτι με τον πατριο μου. Ουτε καν ψυχολογικη υποστηριξη βρηκα, δεν εχανε ευκαιρια να με κριτικαρει για το τι κανω στο εξωτερικο τρωγοντας τα λεφτα της γιαγιας, τα οποια θα προτιμουσε να πανε στο σπιτι που εχτιζε. 
Τον τελευταιο χρονο εμαθε οτι ειχε καρκινο του στηθους κι εχει γινει πολυ ανυποφορη. Εχει την απαιτηση ολοι να τη συγχωρεσουμε για τις ιδιοτροπιες της. Εγω ομως συνεχιζα να της μιλαω γιατι ειναι μητερα μου αλλα και δεχομαι πιεσεις απο τους παππουδες μου να το κανω. Και εκεινη επειδιωκει τηλεφωνηματα γιατι κατα ενα μαγικο τροπο ξεχναει ο,τι εχει πει. Μαλιστα παραπονιεται καμια φορα οταν δεν τηλεφωνω και λεει οτι της ελειψα.
Τωρα πια εχω αποφοιτησει απο το μεταπτυχιακο μου, κάνω έναν απολογισμό και με πληγωνουν πολυ τα γεγονοτα του παρελθοντος. Δεν θελω να της μιλησω για καποιο διαστημα. Ειδε στο facebook οτι ανερτησα την αποφοιτηση μου και θυμωσα λιγο που χαρηκε για κατι που δεν εκανε τιποτα. Ισως ειμαι υπερβολικη αλλα εχω πολυ θυμο μεσα μου, ομως και να αποφευγω για παντα ενα τηλεφωνημα δεν ειναι εφικτο. Δεν προκειται ποτε να καταλαβει και παντα με λεει αχαριστη οταν της προβαλλω τα λαθη της. Ποτε μα ποτε δεν ζητησε συγνωμη για τιποτα, ουτε παραδεχεται πως εκανε λαθος. Επισης, λεει οτι μετραω τους ανθρωπους απο το ποσα λεφτα μου δινουν.  Δεν μπορω να εχω τετοιο ανθρωπο στη ζωη μου. Αλλα τη σκεφτομαι συνεχεια. Τι να κανω; Γιατι δεν μπορω να κρατησω τα καλα αλλα θυμαμαι μονο τα ασχημα;

E

 

Δεν θα σταθώ στη συμπεριφορά της μητέρας, ούτε βέβαια μπορώ να υποθέσω τους λόγους που την οδήγησαν εκεί. Η στάση της είναι απαράδεκτη και έχεις όλα τα δίκια του κόσμου να μη νιώθεις πραγματικό σύνδεσμο μαζί σου.
Υπάρχουν μέσα σου δυο φωνές: το πληγωμένο και θυμωμένο παιδί που ζητά απομάκρυνση και η ενήλικη γυναίκα που θέλει να συμπαρασταθεί στη μητέρα της και ίσως να «επιδιορθώσει» τη σχέση και να πάρει επιτέλους λίγη από την αγάπη και την αποδοχή που της έλειψε. Η αδελφή σου επέλεξε τον πρώτο δρόμο αλλά εσύ αμφιταλαντεύεσαι. Όχι, δεν υπάρχει τρόπος να θυμάσαι μόνο τα καλά. Το υποσυνείδητό σου θα κάνει πάντα το δικό του «ισολογισμό», όσο κι αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι άλλο με τη λογική. Και αν η διαφορά μεταξύ αυτού που νιώθεις και αυτού που νομίζεις πως «πρέπει» ή «θα ήταν καλύτερο» είναι μεγάλη, το αποτέλεσμα θα είναι άσχημο για την ψυχική σου ισορροπία.
Το μόνο που έχω να σου πω είναι να ακούσεις τη φωνή της καρδιάς σου. Μην πιέζεσαι από στερεότυπα, παππούδες κτλ. Αν και όταν νιώθεις την ανάγκη να επικοινωνήσεις, κάνε το. Αν όχι, μπορείς να περνάς μεγάλα διαστήματα χωρίς επικοινωνία. Αν κάτι στη διάρκεια της επικοινωνίας αυτής δεν σου αρέσει, διάκοψε το τηλεφώνημα λέγοντας «μαμά διακόπτω τώρα γιατί με στεναχωρούν αυτά που λες και δε θέλω πάλι να μαλώσουμε». ‘Η ακόμη μπορείς και να κόψεις τελείως την επικοινωνία. Ο καθένας στις σχέσεις του φέρει τις συνέπειες κάποιων επιλογών του και το μόνο που θα μπορούσε να τις αλλάξει κάπως είναι η ειλικρινής παραδοχή των λαθών και αίτηση συγνώμης.
Δεν πιστεύω στους δεσμούς αίματος, όταν δεν υποστηρίζονται από ειλικρινή αγάπη και όμορφο παρελθόν.  Δεν έχεις καμιά υποχρέωση απέναντι σε ένα γονιό που σου φέρθηκε έτσι.
Αυτό που μπορεί να μεταβάλει λίγο το τοπίο είναι το πρόβλημα υγείας που η  μητέρα σου αντιμετωπίζει. Ευτυχώς έχει το σύζυγό της, ο οποίος έχει την υποχρέωση να τη στηρίξει, και αν δεν το κάνει η μητέρα θα φέρει συνέπειες άλλης μιας επιλογής της. Αν εσύ έχεις διάθεση και κουράγιο να δείξεις μια ελάχιστη συμπαράσταση σε μια άρρωστη γυναίκα, τότε κάνε το, ανεξάρτητα από το αν αυτή είναι μητέρα σου. Δεν σε αντιμετώπισε ως μητέρα, δεν θα την αντιμετωπίσεις κι εσύ ως κόρη. Είναι απλώς μια γυναίκα που στην παρούσα φάση έχει πρόβλημα υγείας.

2 σχόλια:

  1. Κα Τριανταφυλλου σας ευχαριστω παρα πολυ για την απαντηση σας. Εχετε δικιο για τα στερεοτυπα και για την πιεση. Μεχρι τωρα ενιωθα οτι ειμαι μια απαραδεκτη κορη που δεν λυπαται την αρρωστη μητερα της, αλλα ο θυμος μου ηταν μεγαλος.Η αληθεια ειναι οτι στην Ελλαδα ο θεσμος της οικογενειας ειναι πολυ δυνατος, με αποτελεσμα τα παιδια να ειναι υποχρεωμενα να κανουν αρκετες θυσιες για τους αρρωστους γονεις ακομα κι αν οι ιδιοι δεν δεχτηκαν την ιδια περιποιηση ή ακομα κι αγαπη. Ειναι μεγαλη η αμφιταλαντευση μεταξυ των συναισθηματων και του τι θα πουν οι υπολοιποι συγγενεις κι ο κοσμος. Γιατι δε σας κρυβω οτι η μητερα μου κλαιγεται στους συγγενεις μας οτι κορες εχει και δεν εχει. Αυτο με εκανε να νιωθω χειροτερα. Τελος παντων, σας υπερευχαριστω και παλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς το "κενό" από την αγάπη που δεν έχει πάρει κάποιος από τον ένα ή και τους δυο γονείς πονάει πάντα και μόνο με ψυχοθεραπεία αντιμετωπίζεται.
    Προσωπικά, έχω πάρει απεριόριστη αγάπη από την μητέρα μου, έχω ανύπαρκτη σχέση με τον πατέρα μου(χώρισαν όταν ήμουν τριών γιατί ήταν βίαιος-τεμπέλης και μέθυσος) κατ'επιλογή, μετά από ένα καυγά που είχαμε πριν 14 χρόνια όπου και με έβρισε χυδαία.
    Όπως λέει κι η κοπέλα, δεν παραδέχτηκε ποτέ τα λάθη του και δεν μου ζήτησε ποτέ μια συγγνώμη που μου διέλυσε την παιδική ψυχή μου...
    Ευτυχώς δεν με πίεσε ποτέ κανείς να του μιλήσω, ακόμη κι η μητέρα μου που έλεγε το κλασσικό "πατέρα σου είναι" μετά την ενηλικίωσή μου κατάλαβε πως δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω ξανά.
    Θέλω να είναι καλά, όπως θέλω να είναι καλά ο κάθε άνθρωπος στη γη, αλλά τίποτε παραπάνω.

    Συγγνώμη για το λογύδριο..

    Συνέχισε τη ζωή σου κοπέλα μου γιατί η ζωή είναι μικρή κι είναι δική μας! Η μητέρα σου έκανε τις επιλογές της, όντας ενήλικη, χωρίς να ρωτήσει και να υπολογίσει κανέναν. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι στον περίγυρό μας που θα λένε τα δικά τους, κρίνοντας μας χωρίς να έχουν ζήσει τη ζωή μας!
    Όπως λέει κι η Κατερίνα, κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου και μόνο αυτό. Κάνε αυτό που σε κάνει εσένα ευτυχισμένη! Ό,τι και να λένε οι γύρω, τις συνέπειες της δικής μας ζωής τις βιώνουμε εμείς και κανείς άλλος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για τη δική σας προστασία, τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αμέσως αλλά μετά από τη δική μου έγκριση.